Weer een jaar ten einde

En dan is het jaar bijna voorbij.......
Voor ons is het een bewogen jaar geweest. Eigenlijk al 3 jaar. 3 Jaar van onzekerheid, of we nu wel of niet naar Canada zouden gaan. Veel mensen begrepen er niets meer van en hadden het idee dat we nooit zouden gaan. We hebben veel tegenslag gehad, tijdens de procedures. Alles wat maar tegen kon zitten, overkwam ons. Maar........de aanhouder wint. En zo zitten we dus sinds eind oktober hier in Brandon, Manitoba.

2011 in vogelvlucht:
Rosanne:
In Januari is zij gestopt met werken bij de Action, want ze is met een cursus mode styling begonnen. Dit wilde ze nog mee pakken, voordat ze naar Canada zou gaan. Want dit soort cursussen zijn hier niet. Net voordat we vertrokken, had ze haar certificaat binnen. Weer een ervaring rijker. Ze heeft mooie fotoshoots gemaakt, heeft goeie stylisten mogen assisteren en heeft zo modellen mogen kleden/stylen voor diverse gelegenheden, zoals de Amsterdam Fashion week. In mei is ze lekker even een maand naar Toronto geweest. Kon ze alvast even van de Canadese sfeer proeven.
In augustus had ze een baan gevonden in Medemblik bij een recreatiepark. Zowel Kevin als Rosanne hadden geen banen gezocht, waarvoor ze een opleiding hadden. Dat wilden ze niet, want ze wilden zich niet laten opleiden door een bedrijf, om vervolgens weer te moeten zeggen, dat je weer vertrekt, omdat je gaat verhuizen. Dus zochten ze iets wat gemakkelijk te leren was en waarbij het niet erg zou zijn, als ze weer weg zouden gaan. Maar ja, achteraf bezien, duurde dat vertrek wel lang. Begin september is ze nog een paar dagen met haar tante meegeweest naar Parijs. Ze troffen het erg met het weer en hebben heel veel gezien en prachtige foto's gemaakt.
Eenmaal in Canada was zij de tweede die een baan had gevonden, na haar vader. Wel twee zelfs. Nu na de kerst gaat ze afscheid nemen van een van de twee, al weet ze nog niet welke. Er moet eerst gepraat worden met beide, over de uren die ze gaat draaien en de mogelijkheden die ze heeft bij beide. We zullen zien.
Ze is toen snel al begonnen met schaatsen. Dat wilde ze in Nederland ook al. Ze doet dit twee keer in de week en het gaat steeds beter.
Ook heeft ze haar rijbewijs niet gehaald in Nederland. Dat was een bewuste keuze. Want haar Nederlandse is hier toch niet geldig en hier moet je 'm weer opnieuw halen. Hiermee heeft ze veel geld bespaard. Voor 15 euro heeft ze nu haar rijbewijs en mag ze rijden, met iemand met een rijbewijs naast haar. Dus de komende tijd gaat ze daamee flink aan het oefenen.

Kevin:
Hij werkte dit jaar als pakketbezorger voor TNT, voornamelijk in Medemblik en omstreken. In augustus is hij daarmee gestopt. Hij had toen net besloten, dat hij niet langer meer wilde afwachten, en besloot om een baan te zoeken in zijn eigen branche. Op 26 september zou hij beginnen bij de nieuwe baas, toen hij het weer af kon zeggen, omdat we eindelijk naar Canada zouden vertrekken.
Hij heeft de zomerperiode skeelertraining gegeven aan de kleintjes op de skeelerbaan. Dat was leuk om te doen.
Hier in Canada is hij degene die zijn visum nog moest afwachten, waardoor hij nog niet kon werken. Wel was hem al een baan aangeboden in een sportwinkel. Deze baan neemt hij aan voorlopig, nu zijn visum er is. We hebben Kevin zoet gehouden, door hem als taxi chauffeur te gebruiken (we moesten het met zijn vieren met één auto doen), en als kok en huishoudster. Maar vaak was de vogel ook gevlogen, want hij heeft hier een vriendin ontmoet.

Erno:
Dit jaar is hij 50 jaar geworden. Er stonden wel 3 Abrahammen in de tuin. Voor zijn verjaardag had hij een weekend weg gekregen, dus zijn we er eind mei even lekker tussenuit geweest naar Drenthe. Nadat we in de gaten hadden dat we aan het einde van de emigratie procedure waren, hebben we ons best gedaan om huurders te vinden voor onze woning. Dit is uiteindelijk gelukt, waarna we alles hebben geregeld voor de grote oversteek. Na een fijn afscheidsfeest, waren we klaar voor vertrek na 3 jaar.
Erno is hier bij toeval opgestart als zelfstandige timmerman. Hij is voorlopig wel onder de pannen tot april en daarna ziet hij wel weer. Er schijnt genoeg werk te zijn. Hij werkt met twee collega-timmermannen, die hem goed begeleiden. Daar Erno niet geleerd heeft voor timmerman, is dat natuurlijk erg prettig. Wel heeft hij onze beide huizen in Nederland verbouwd en heeft hij twee broers die een aannemersbedrijf hebben. Dus helemaal vreemd is het vak voor hem niet. Hij begint er al meer aan te wennen en heeft veel voldoening van zijn werk. En hij vind het heerlijk, dat hij zo dichtbij huis werkt.

Caroline:
Er was al een vervanger voor mij gevonden op het werk. Toch duurde het nog een jaar, voordat we de grote oversteek gingen maken en ik echt was vertrokken bij De Hypotheekadviseur. Ik wilde al lang wat anders, maar toch is het moeilijk om afscheid te nemen van je broer als werkgever. We hebben 10 jaar met elkaar mogen samenwerken, wat ons prima af ging. We konden elkaar lekker aanvullen. Dat missen we allebei wel. Onze ouders waren ook wel apetrots dat broer en zus samen werkten. We hadden op kantoor een mooi team om mee samen te werken, dus ik heb er mooie herinneringen aan.
Ik heb het hard lopen uitgevonden. Dankzij een programmatje op de MP3 rende ik 2 à 3 keer per week met mijn "coach" en muziek in mijn oortjes. Ook Erno en Rosanne liepen uiteindelijk vaak mee. Sinds ik in Canada ben, ben ik al mijn conditie weer kwijt. Door de kou en de sneeuw loop ik hier niet. En ze hebben geen indoor baan ofzo. Een volleybal club heb ik ook nog niet kunnen vinden. Wel wordt er een stuk aan de universiteit gebouwd hier, waar een indoor atletiek baan komt, dus dan kan ik weer gaan lopen. Maar dat zal van het voorjaar wel pas gaan komen. Even geduld dus.
Eenmaal in Canada was ik de laatste die een baan had gevonden, na ongeveer 26 sollicitatiebrieven de deur uit te hebben gedaan. Maar mijn geduld is beloond met de baan die ik prefereerde. Bij de Westoba bank. Gewone kantoortijden en lekker dicht bij huis.

En zo kwam het afscheidsfeest op 16 oktober. We wilden graag iedereen nog even spreken, maar dat is ons niet allemaal gelukt. Wel waren we blij dat zo veel mensen zijn langs gekomen om ons gedag te zeggen en nog een keer een borrel samen te drinken. De foto's hiervan zijn een dierbare herinnering.
De laatste weken voor het vertrek en de eerste weken na onze aankomst waren erg druk met geregel. Het was heerlijk om met zijn vieren even een paar dagen in Toronto en omgeving te vertoeven en alles te laten bezinken en er over na te kletsen. Ondertussen hebben we ons daar prima vermaakt.
Bedankt iedereen die ons in deze tijd hebben geholpen met de drukte. Ook iedereen bedankt voor alle lieve kaartjes en e-mails en de reacties op dit blog. Dat waarderen we erg.
Eenmaal hier in Canada, hadden we ook de mensen, die we een jaar eerder hadden ontmoet, tijdens onze oriëntatiereis. Deze waren er voor ons om te helpen met opstarten hier. Ook jullie allemaal bedankt hiervoor.

Nu, aan het eind van het jaar, hebben we alles weer op regel. Onderdak, Kevin heeft zijn visum, allemaal een baan, en de spulletjes zijn aangekomen uit Nederland. Kortom: we zijn gesetteled hier. Laat 2012 maar komen. Vanavond gaan we met vele andere emigranten en nog wat Canadese vrienden, bij Andre en Ingrid het jaar gezellig afsluiten en proosten op een voorspoedig 2012.

Bij deze willen wij alle lezers van ons blog ook een gezellige afsluiting van 2011 toewensen en een gezond, liefdevol, sportief, gezellig en gelukkig 2012!!! Proost allemaal!!

De nieuwe baan en Kevin's visum

Ja hoor, is de Kerst geweest, hebben we een bult sneeuw gekregen gisterenavond!!! Wat kijkt dat toch gezellig met deze dagen. Ik heb vanmiddag in mijn lunchpauze heerlijk even een wandeling gemaakt, de weekbladen even opgehaald bij het kantoor van de krant. Meteen even langs Erno gelopen en even gedag gezegd en bij zijn werk gekeken.
De wegen zijn niet zo schoon, maar daarvan hebben wij geen last. De 4 wheel drive aan en we hebben prima grip op de weg. We hebben het opgemeten en het is 2½ km van huis naar ons werk.

Sinds ik bij de bank werk, breng ik Erno iedere morgen naar het werk. Ik sta dezelfde tijd op, al moet ik later beginnen. Dan heb ik de tijd om hem weg te brengen. Ik ben zo weer terug. Maar met zo'n slechte weg, gaat hij uiteraard niet op de fiets.
Daarna ga ik naar mijn werk met de truck. Ik heb er nu 3 dagen op zitten bij de bank en ik ben erg blij met mijn baan. Het werk is leuk,(het werken met klanten) en de collega's zijn leuk om mee samen te werken. Ik werk op het hoofdkantoor. We hebben 4 kantoren over de stad verdeeld. Onze afdeling telt ongeveer 20 personen. (waarvan 1 man: de manager. Ja ja, emancipatie is hier helemaal doorgeslagen, ha,ha) We hebben ongeveer 7 balies. Ik doe alleen geld uitbetalen, geld storten en rekeningen betalen. (Ja, dat doen ze hier ook nog aan de balie, maar online begint al meer te komen.) En daarmee kan ik me de hele dag zoet houden. Als ik geen klant aan de balie heb, heb ik toch nog veel te doen. Bijv.: een paar keer per dag worden er stortingen gedaan door bedrijven, zoals restaurants en benzinestations etc. Die verwerken we dan. De afgelopen dagen heb ik alleen een beetje mee gekeken en af en toe zelf een klant geholpen. Waarschijnlijk zal ik nog een week mee lopen en dan moet ik zelf aan de slag. Het is voor mij wat moeilijker dan een Canadees, want ik zie allerlei documenten langs komen, maar weet bij God niet wat het allemaal is. Een cheque die moet worden gestort op de rekening; of een rekening die moet worden betaald; het is allemaal nieuw voor mij. En bovendien weet ik niet hoe de regels in Canada zijn en hoe het allemaal werkt. Dus ook dat moet ik onder de knie zien te krijgen. Ook de biljetten en munten is wennen voor mij. En dan krijg ik ook nog vaak Amerikaanse munten, die erg veel lijken op die van Canada. Maar aangezien de koersen bijna hetzelfde zijn, gebruiken we ze als Canadese. Ach, als ik een paar weken verder ben, dan ben ik er al aardig aan gewend. Bovendien is het leerzaam en kan ik er mijn voordeel uit halen.

Vandaag is Kevin zijn paspoort binnen gekomen. Ook hij is nu klaar met de procedure. Nu alleen nog even een ritje naar de USA om het visum geldig te maken en hij kan ook aan het werk. We hebben allemaal een lang weekend, dus maandag staat gepland om naar Amerika te rijden. Alleen even afwachten of het weer het toe laat.

Bijna aan het einde van het jaar alweer!!

Er is weer van alles de revue gepasseerd de afgelopen week.

Allereerst mijn sollicitatie gesprek: Ik ben aangenomen bij de bank als baliemedewerkster. Dit was ook mijn voorkeur. En dat is dus gelukt. Ik heb dus de baan in het hotel opgezegd. Terwijl ik dit typ, heb ik avonddienst in het hotel. Erg rustig zo tussen de kerst en Oud en Nieuw. Er zijn maar 8 kamers bezet van de 89 vanavond. Het is een goedkoop hotel zonder zwembad en andere voorzieningen, dus er verblijft voornamelijk werkvolk, die ver van huis zijn door de week. En die zijn tussen de feestdagen veelal vrij. Vandaar de rust hier.
Vanavond dan mijn laatste dienst en dan begin ik morgen, woensdag, al bij de bank. Ja, het gaat hier snel, hoor. Dit is een soort van lokale bank, vergelijkbaar met de boerenleenbank van voorheen. Dus wat minder commercieel als de grote banken. En wat persoonlijker. Het is een full time baan, maar tijdelijk, voor 4 tot 6 maanden, maar met de mogelijkheid voor een vaste baan. Dus lekker weer gewone kantoortijden. Dan hebben we de weekenden samen, voor onszelf. Het hotelwerk vond ik leuk om te doen, maar het verdient minder en als je dan ook nog nachtdiensten daarvoor moet doen, dan is de keuze niet zo moeilijk. Dus we zullen zien hoe het gaat de komende tijd.

Dan de Kerstdagen: Kerstavond zijn we naar de kerk gegaan, om ook eens te kijken hoe dat hier gaat. We hebben de Katholieke kerk gevonden. Het gaat ongeveer hetzelfde als in Nederland en in dezelfde volgorde. Alleen dan in het Engels. We hadden een gitarist en een op een soort banjo ofzo en een pianist. Die zongen ook alledrie. En zo gingen we naar huis met een kerstgevoel. (Hoewel we die al lang hadden, als de intocht van de Kerstman al op 19 november is geweest.)
Er was geen sneeuw meer bij gekomen, dus we moesten het doen met dat beetje sneeuw, wat er nog lag van begin november ongeveer. Maar.....toch een beetje een witte kerst dus. Op dit moment sneeuwt het en men zegt dat we de hele week sneeuw er bij krijgen. Gaat het dan toch nog winter worden hier (Ja, wat we tot nu toe gehad hebben (tot -17º), dat noemen ze hier geen winter. Zodra het maar boven 0 is, dan zie ik weer mensen op slippers of in een korte broek.
Na de kerk hebben we lekker met zijn vieren een broodtafel gedaan en daarna de Voice of Holland weer gekeken. We kunnen dat hier nog steeds via de computer zien, al moeten we wel eerst 1,30 euro betalen voor de live shows, voordat we toegang krijgen.

Eerste kerstdag hebben we rustig aan gedaan. Caroline zou kerstavond nachtdienst hebben gehad, maar doordat ze te kennen had gegeven, dat ze weg zou gaan, hoefde ze niet te komen om ingewerkt te worden. Dat kwam dus mooi uit. Een collega van Rosanne, die de kerst alleen moest vieren, omdat zijn familie in Calgary woont, kwam ook gezellig en nog een vriendin. Zo hebben we wat spellen gedaan. Uiteraard ook Keezen. En wat schetst mijn verbazing....ze kennen dat spel hier. Ze noemen het hier "Sorry". Nou, dat is wel toepasselijk, ja. Daarna met zijn zessen lekker gegeten.

Tweede kerstdag kennen ze hier niet als een zondag. Velen moeten weer gewoon aan het werk. Ze noemen deze dag hier Boxing Day. Dan is er behoorlijke uitverkoop. En aangezien wij ook willen integreren hier, moet je zo iets een keer mee maken, natuurlijk. Bovendien is de ventilator van onze huidige laptop stuk, zodat we een nieuwe willen kopen, voordat de oude de geest geeft.
De winkel opende de deuren om 06.00 uur. En dat zo na de kerst. Maar ja, integreren, he!!
Komen we bij de winkel.....staat het hele plein vol met auto's. (Mmmmm....ik hoopte dat er niet zo veel mensen zouden komen, omdat ze te veel gedronken hadden met de kerst.) Er stonden denk ik, wel 300 mensen in de rij te wachten toen we aankwamen. Maar uiteindelijk hadden we de computer die we wilden en Rosanne een lens voor haar fototoestel en zijn we tevreden naar huis gereden en weer het bed in gedoken. 's Middags is de familie Smit op visite geweest. We hebben lekker aangezeten met elkaar en hebben pannekoeken gegeten. (Zijn hun kinderen gek op.) Zo leek het toch een beetje 2e Kerstdag voor ons, Nederlanders.

Vanmorgen is Erno toch weer op de fiets naar het werk gegaan. (-18º) Regenpak aan, bivakmuts op. (Zie je het voor je, net een Marsmannetje) Het ging goed, zei hij, maar hij moet rustig aan fietsen. Hij wil morgen nog wel een skibril op doen, want dat is wel nodig, zegt hij. Verder is het dan nog te doen. We houden wel alvast de advertenties in de gaten voor een tweede auto er bij. Want er komt een tijd dat we allemaal werken en dan ontkomen we er niet meer aan. Nu is Kevin onze taxichauffeur nog. Die brengt iedereen van en naar het werk. Maar als ook hij straks in de sportwinkel werkt, dan is het over en hebben we extra vervoer nodig, als het te koud word.
Zijn paspoort zweeft nu overigens in Ontario, dus die zal deze week wel arriveren. Dan kan hij mooi in het nieuwe jaar beginnen. Hoewel we wel eerst nog naar de USA moeten om deze geldig te maken en aangezien ze deze week de hele week sneeuw verwachten, moeten we dat nog maar even rustig gaan bekijken.

Wat vinden we van Brandon, na een dikke twee maanden.
Ondanks dat de stad ongeveer 47000 inwoners telt inmiddels, heeft het de sfeer van Schagen zo'n beetje. Het ligt in een agrarisch gebied en in de heuvels, vergelijkbaar met Limburg. Aan het begin keek ik er van op, als iemand, compleet onbekend, tegen me begon te praten. Maar nu niet meer. Ik vind het zelfs wel gezellig. En zo maken we ook weer contacten. Velen heten je dan van harte welkom in Canada. En de meesten hebben wel voorouders of kennissen die uit Nederland komen. Ondertussen groeit ook onze kennissen kring dus. Maar tot nu toe veelal met Nederlanders en een enkele Canadees. (Mmmmm....gaan we toch nog op de Turkse of Marrokaanse toer??!!!) Ja, nu begrijp ik dat. Je bent allemaal van dezelfde afkomst, wat je met elkaar deelt. Bovendien zoek je elkaar op met feestdagen, omdat je allemaal je familie niet om je heen hebt, en elkaar zo wat gezelligheid bied deze dagen. Ook help je elkaar met van alles.
En als er dan mensen zijn, die je voor zijn gegaan met de emigratie, dan zijn alle tips welkom. Waarom zou je het wiel uitvinden, als dat al is gedaan. In ruil voor die hulp, bied je dan een andere dienst aan.
We weten ook al aardig waar we alles kunnen vinden in de stad. Elke instantie hebben we bijna wel gehad en vele winkels gevonden. We zijn wel tot de ontdekking gekomen, dat de bewegwijzering hier veel gemakkelijker is te onthouden. Van noord naar zuid hebben de straten nummers. En van oost naar west hebben ze namen. Dus zo onthoud je heel gemakkelijk, waar een bepaald gebouw zit. Bijv. Wij wonen op de 28ste (van de 38 ofzo)en de bakker zit op de eerste. Nou, dan weet je dat je naar de andere kant van de stad moet voor je brood. Veel minder gezoek dus. Maar in Nederland zou dit bijna niet kunnen, want alle straten zijn niet zo netjes horizontaal en verticaal als hier.

De jaarwisseling gaan we, met vele Nederlanders, vieren bij Andre en Ingrid in Rivers. Iedereen neemt wat lekkers mee. Ik moet nog even verzinnen wat. Vuurwerk zal er weinig worden afgestoken hier in Canada, want daarvoor moet je een vergunning hebben. Maar ook zonder vuurwerk zullen we er een gezellige avond van gaan maken met zijn allen.

En dan moeten we in het nieuwe jaar de belastingformulieren in gaan vullen. Zowel de Nederlandse als de Canadese. Maar het werkt hier ongeveer hetzelfde, hoor. Alleen moeten we de Canadese formulieren voor 1 mei verstuurd hebben. Een maandje later dus. Maar ik heb dubbel werk, omdat ik ze alle bei moet gaan doen. Yek...Gaat zo veel tijd in zitten. Maar ja, wat mot dat mot, hè.

Als ik zo uit het hotel naar buiten kijk, dan denk ik, dat ik straks eerst mijn auto sneeuw vrij moet gaan maken, voordat ik naar huis kan rijden. Ik heb al een kleed op de voorruit gedaan, dus dat scheelt weer. De sneeuw schuif je trouwens zo van de auto, omdat het door de vorst zo droog is. Het bevriest dus niet aan je auto. Ik heb de blockheater niet ingeplugt, want het is nog niet al te koud. (stekker onder de motorkap om de motor warm te houden) Dus als het goed is start de auto meteen. (De accu is nog goed genoeg en het is nu -10) (Er staan hier allemaal paaltjes bij elke parkeerplaats met een stopcontact), zodat je de blockheater zo in kan pluggen) En wat ook lekker is als het zo koud is en de auto staat buiten, dan kan je alvast de auto met een afstandbediening starten, voordat je er mee weg moet. Dan kan die alvast opwarmen.
Ik kreeg net een nieuwe klant, die een kamer reserveerde en die zei dat het zicht op de weg slecht was, door de sneeuwval. Rustig rijden dus straks. Dat word een late vanavond, en morgen om 09.00 uur bij de bank beginnen. Ik breng morgen eerst Erno naar het werk dus, voordat ik zelf moet beginnen.
Als Kevin, Erno en ik straks alle drie werken, dan werken we binnen een straal van 500 meter van elkaar af. In het centrum van de stad.
Het is een lang verslag geworden dit keer, maar dat krijg je, als je minder vaak verslag uitbrengt van de gebeurtenissen. Ik hoop nog voor het eind van het jaar het laatste verslag te doen. Tot dan.

P.S. In het fotoboek zijn er nog een paar foto's geplaatst. Een paar zijn van het gebouw, die Erno aan het renoveren is. Een paar van de vorderingen van het schaatsen van Rosanne en de kerstparty bij de (indoor) schaatsbaan en een foto van Caroline in het hotel.

Ik heb een baan

Ik krijg al minder tijd om het vervolg van het verhaal te schrijven, want ik heb een baan gevonden, jawel. Ik had maandag het sollicitatiegesprek en woensdag al begonnen. Ik ben front desk medewerkster in een motel. Dus de klanten in en uit checken, reserveringen maken en de lobby schoon houden en aanvullen met eten en drinken. Ik heb 3 shifts. Meestal zal ik de avonddiensten draaien van 3 tot 11 pm. Ik ben nu twee dagen ingewerkt. Vandaag vrij en morgen ga ik weer. Een weekend in de 3 of 4 weken heb ik dan nachtdienst. Ik moet zeggen dat ik het best leuk werk vind. Je ontmoet allerlei mensen van overal vandaan. Zo ook een helicopterpiloot uit Yellowknife. Inderdaad....de plek waar Ice road truckers al eens is opgenomen. We raakten er over aan de praat en dan hoor je dat die truckers, na het uitzenden van het programma, niet meer terug mochten komen op het werk, omdat ze het werk als Ice road trucker een slechte naam hadden bezorgd. Het is nl. lang niet zo gevaarlijk als ze doen voorkomen, zegt hij. Het zijn meer ondiepe stukken over het ijs dan diepe stukken, volgens hem. En ze laten ze niet zo maar over het ijs rijden. Echt alleen als het verantwoord is.
En ja...helaas...ik moet kerstavond nachtdienst draaien. Als ik dat ga halen, want ik heb dinsdag een sollicitatiegesprek bij de Westoba bank. Voor achter de balie. Als van ouds in Nederland, kan je geld halen en storten bij een baliemedewerkster. Yep....Hier nog wel. Ik hoop dat dit wat gaat worden, want dit verdient beter en je hebt gewoon werkdagen van 9 tot 5. En soms op zaterdag. Tja, we hebben het hier nu omgedraaid. Erno heeft regelmatig werk overdag en ik doe de dag, avond en nachtdiensten.

Bij Erno op het werk, kunnen ze niet wachten, totdat de loodgieter en de electricien komt. (lange wachttijd, vanwege tekort aan deze vakmensen) Ze kunnen eigenlijk niet verder. Nu heeft Erno wel ervaring als electricien en loodgieter, maar dat was 30 jaar geleden. Maar dat maakt niet uit, want zo werken ze hier nog. Dus Erno zijn werkzaamheden zijn vrij divers geworden. En zo kan hij zijn collega's, de timmermannen, een handje helpen, zodat ze weer verder kunnen.

De laatste week voor kerst: Vandaag even met Kevin en Rosanne naar de winkels geweest voor een paar kerstkado's. Tjee, wat was het druk, zeg. En iedereen praat over de voorbereidingen. Het bakken, extra koken en de kadootjes inpakken. Het is druk, maar wel enorm gezellig. Het is trouwens wel afwachten of we een witte kerst krijgen. Dat is hier het gesprek van de dag, want er is hier altijd een witte kerst. Zo bijzonder als een witte kerst in Nederland is, zo bijzonder is het hier als ie NIET wit is. Ik geloof, dat ze tot nu toe, geen sneeuw van betekenis meer voor de kerst verwachten. We zullen maar afwachten. Ook hier is niets zo veranderlijk als het weer.

Erno was deze week wel weer op de fiets naar het werk. Geen sneeuw en geen temperaturen lager dan -8º. Dus dan is het te doen. Vanmorgen wilde ik hem weg brengen, want het was vannacht -14º. Maar toen ik om 8 uur wakker werd, was ie al weg. Hij had zijn sjaal goed voor zijn mond gedaan en het ging goed, zei hij.

De ijsbaan achter ons huis is nu ook open, zegt men. Morgen maar eens even kijken. En dan mag iedereen er op schaatsten zoveel als ie wil. Behalve als de leden les krijgen, zoals Rosanne. Hij blijft open tot de lente. Alleen zullen er wel periodes zijn, dat we niet kunnen schaatsen, omdat het te koud is. Het is een 400 meter baan en die word regelmatig gedweild door de Zamboni, net als een binnenbaan. Het is er verlicht en er is volop kerstverlichting en sfeer. Erg gezellig dus.

Dagje hout hakken in Rivers

We hadden vandaag heerlijk weer. (-2º overdag ongeveer) Het wordt bijna vervelend, en zeker voor de Nederlandse lezers, als ik zo hoor dat het daar behoorlijk waait en regent, maar het was hier weer een strak blauwe lucht en de hele dag zon. Dat zorgt natuurlijk weer voor mooie plaatjes. (Zie fotoboek) We waren vandaag in Rivers om hout te hakken voor Andre en Ingrid. De mannen gingen na de koffie hout hakken even verderop. De vrouwen waren voor een boodschap naar Rapid City gestuurd. Daar woont de zus van Ingrid en die maken Gelderse rookworst, sinds kort. Want hier verkopen ze wel worst, maar daarin zit altijd knoflook. Ze had er voor ons nog twee, dus die hebben we gekocht. Ook verkoopt Rina wat Nederlandse artikelen. Ik heb wat hagelslag en nasimix gekocht. Dat verkopen ze hier ook niet.

Daarna zijn we naar de mannen gereden om even bij ze te kijken en ze op de foto te zetten. Onderweg zagen we nog mannen die aan het ijsvissen waren. En jawel, ook al had ik nog niet het idee dat het ijs al zo dik was, ze reden gewoon met de auto het ijs op. Ik hoorde het geluid van de spanning op het ijs. Doodeng. Ik zag meteen het tv-programma van de "Iceroad truckers" voor me. Ik heb eigenlijk niet gevraagd, waarop ze nou aan het vissen waren. Ik heb het even opgezocht en ik denk dat ze vissen op een breedbekbaars of forel.


We hadden vandaag mazzel, want de zon ging zo mooi onder. Aangezien Andre en Ingrid aan een meer wonen, konden we de zonsondergang geweldig bekijken en fotograferen.
Omdat Ingrid gisteren jarig was, zijn we wat langer gebleven, dan verwacht. Ze had het goed voor elkaar en had een lekkere rundvleessalade gemaakt en jawel......we gingen aan de zelf gemaakte bitterballen. Niet van de Nederlandse te onderscheiden. (Tja, als je dat hier niet kan kopen, dan maak je het gewoon zelf.) En zo hebben we weer een mooi daggie gehad en weer wat meer van Manitoba gezien.

Kersttijd

Het is al weer een week geleden dat ik een berichtje schreef. Ik moet helemaal terug denken wat er allemaal de revue is gepasseerd.
Zaterdag was Rosanne weer naar het werk en Kevin was bij iemand op visite. Dus Erno en ik waren alleen. Het was wel fris, maar blauwe lucht en weer een heerlijk zonnetje. Erg verleidelijk dus. We hebben de legging onder de spijkerbroek gedaan en zijn aan de wandel gegaan, door het park en daarna richting de supermarkt. Halverwege lekker een bakkie gedaan bij Tim Hortons en een lekkere muffin er bij. Toen de boodschappen gedaan en terug gelopen naar huis. We waren 3 uur weg geweest.

Zondag was het 4 december en hadden we afgesproken met de familie Dekker om mee te doen met Sinterklaas vieren. Ze hadden de laptop op tafel gezet en gewacht tot wij wakker waren en online kwamen. We hadden kadootjes gekocht om ook mee te kunnen doen met dobbelen. Nou waren zij al lang klaar met dobbelen, voordat wij online kwamen, maar dat mocht de pret niet drukken. Mika heeft in Nederland toch de dobbelsteen gegooid voor ons en wij deden wat hij ons opdroeg. Door het tijdsverschil gingen wij aan de koffie en zij aan de avondmaaltijd. Of we ook een biertje wilden. Nou nee, wacht maar effe; ben net wakker. We werden tevens meteen op de hoogte gehouden van de voetbaluitslagen. AZ toch....5-1 verloren. Toch grappig zo, om er toch een beetje bij te zijn en zo hebben we toch nog een beetje Sinterklaas gevierd.
Daarna hebben we nog de oppas gehad op Cisco en Buck, want William en Ramona hadden een kerstparty van het werk. Jessica moest oppassen op Sophie en Marit, ook van recente emigranten uit Nederland en die kwamen gezellig bij ons pannekoeken eten. Zo werd het een gezellige boel en hebben we lekker gegeten en spelletjes gedaan.

Dinsdag was de grote dag voor Rosanne, want ze moest opnieuw haar theorie doen voor het auto rijden. Dit keer was ze met 10 minuten klaar en had een geheel foutloos examen. Yessss.....Ze mag vanaf nu auto rijden. Ramona feliciteerde haar en vroeg of we koffie kwamen drinken. We wilden het wel even vieren, dus besloten door te rijden naar Rivers voor koffie en een lekkere zelf gebakken wortelcake. Uiteraard wilde Rosanne onderweg wel een stukje rijden. Nou, aangezien het hier lang niet zo druk op de weg is dan in Nederland, hebben we dat gewoon geprobeerd. Ze mag nu rijden, ondanks dat ze nog nooit één les heeft gehad. Dus op een weg waar 100 km per uur mocht worden gereden, ging Rosanne achter het stuur van de truck en heeft niet te hard gereden om even aan de grootte van de auto te wennen. Miep, miep.....Ze moet nog even het gevoel krijgen dat ze niet in het midden van een auto zit en dus niet op het midden van de weg rijd.

Erno was de afgelopen weken alleen aan het werk, omdat zijn beide collega's naar een klus waren in Colorado. Hij had wat werk opgekregen, maar dat had hij allemaal af. Dus hij heeft gisteren en vandaag vrij. Maandag zijn de collega's er weer. Ook wel even lekker om de spieren wat rust te gunnen. Al begint het wel steeds meer te wennen, hoor. En het werk vind hij leuk om te doen. Het slopen wat minder, want dat is het zwaarst, maar voor de rest zie je het opknappen en dat maakt het werk zo leuk. Ow...en op de fiets gaat ie nu maar niet. Het is te koud en dat is niet goed voor je longen.


We twijfelden al, tijdens onze wandelingen langs het water en de golfbaan, of we sporen hadden gezien van beren. Maar het leek ons sterk dat ze hier zo dichtbij de stad zouden zitten. Maar gisteren, waren er toch duidelijk 4 flinke afdrukken van poten te zien. Twee sporen naast elkaar. Duidelijk berepoten. Mmmmm....gisteravond ook weer 3 hertjes vlakbij ons huis gezien. Ook die sporen kwamen we tegen. En van de bevers en eekhoorntjes. Tja, de sneeuw houd niets verborgen. Eén eekhoorntje had het goed bekeken. Die woonde in een boom. Hij wilde voor ons nog wel voor de foto poseren, maar daarna dook hij weer snel terug in zijn holletje. Goed beschut tegen de kou. (zie foto; als je er op clickt, wordt ie groter)

Veel mensen halen hier alles uit de kast, om zo veel mogelijk de kerstsfeer neer te zetten, wat buitenverlichting betreft. Bij sommigen lijkt het wel kermis, zoveel verlichting. Hier, bij ons achter, hebben ze vanuit het electriciteitsbedrijf ook een heel veld met allerlei verlichting neergezet.(Bij de ijsbaan waar Kevin en Rosanne de komende weken gaan schaatsen(buitenbaan)) Bewegend en stilstaande verlichting. En op de heuvel aan de noordkant van de stad, kijk je 's avonds ook op een aantal gekleurde kerstbomen. Vanaf de stad zie je in de verte de verlichte bomen al staan. (zie foto's) Het is een pracht om dan rondjes door de stad te rijden. Zo veel de mensen er aan doen.

Morgen gaan we naar Andre en Ingrid om hout te hakken. Wij vinden het leuk om even buiten de stad te vertoeven en zij kunnen wel wat hulp gebruiken. Bovendien hebben ze ons ook geholpen. En zo komt Jan Splinter weer door de winter. (Mmm....voor wie geldt dit nou?)

O, by the way.....Onze telefoon doet het weer, dus we zijn voor de Nederlanders weer bereikbaar.

Geslaagd

Ik kom net terug van het afrijden en ik had dezelfde examinator die Erno de eerste keer liet zakken. Maar we hadden geleerd van de fouten die Erno heeft gemaakt, dus daarop heb ik extra geoefend. Ik had geluk en ben geslaagd. Yesssss....weer een hobbel genomen. Hier zag ik wel tegenop. Alleen al vanwege de zenuwen. Bedankt Ingrid, voor het lenen van je auto, anders had ik in de truck moeten afrijden en dan had ik bij voorbaat al gezakt met het inparkeren.
Nu hebben we het meeste wel gehad. Als Kevin zijn paspoort terug heeft uit Berlijn, dan kan hij zijn Canadese rijbewijs van Britisch Columbia zo omruilen voor een Manitoba rijbewijs. Die heeft zijn Canadese versie vorig jaar al gehaald in BC. Z'n paspoort is 26 november aan gekomen in Berlijn. We verwachten dat het ongeveer 3 weken zal nemen, voordat hij 'm terug ontvangt. Dan nog even naar Amerika over de grens en dan kan ook hij aan de slag.

Vanmorgen waren Erno en Kevin om 7.00 uur al naar de Home Depot (soort Karwei). Vanaf vandaag kreeg je dan extra korting op een gereedschap set van Makita. En dan moet je er wel op tijd bij zijn, anders is het weg. Maar ze hadden nog een mooie 6 delige set. Wat boorapparaten en zagen op accu's. Want ja, als Erno verder wil in dit vak, moet je die spullen toch hebben. Nu leent hij de spullen van de andere twee timmermannen. Bovendien zijn deze dingen de helft goedkoper dan in Nederland.


Ik heb even wat foto's van het gebakken brood en ontbijtkoek. Bedankt oma, voor de koekkruiden. Het smaakt heerlijk en het recept heb ik van Ramona, een Westfriese emigrant hier.

Sinds de container er is, gaat Erno op de fiets naar zijn werk. (Voor zo lang het, qua weer, nog gaat) Dat is op zich al vrij uniek hier. Want als er iemand op de fiets gaat dan denkt een doorsnee Canadees:" OF dat is weer zo'n emigrant die zijn rijbewijs niet heeft gehaald, OF hij heeft geen geld om een auto te kopen". Helaas mensen. Neem een voorbeeld aan hem, dan zullen de problemen met overgewicht hier als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hij is momenteel nog alleen aan het werk, en aangezien Kevin zich soms verveelt, is ook hij net op de fiets gesprongen om zijn vader gezelschap te houden. Zijn we toch nog ergens uniek in. Ha,ha.

Ik ga zo meteen nog even wat dozen open maken, die uit de container zijn gekomen. De meeste dingen hebben we wel, maar een paar dingen zijn nog "zoek". Hopelijk kan ik het Keez spel vinden. (Ja, erg belangrijk!!) Wat messen en een snijplank zal ook wel handig zijn.

Bevervakwerk

Het was zo lekker weer zondag, dat Erno en ik even een rondje zijn gaan lopen. Dit keer langs het water bij de golfbaan, ongeveer 700 meter bij ons vandaan. Daar is een heuvel waar kinderen aan het sleeën waren. Aan de waterkant zagen we takken op het ijs. Toen we goed keken, zagen we dat er een bever zat. Die dook snel door het gat in het ijs het water in. Op de kant zagen we behoorlijk afgekloven bomen staan. Wat een harde werkers zijn die beesten toch. In het fotoboek hebben we er wat foto's van geplaatst.


En zo ziet onze auto er nu uit. Dat krijg je na het wisselvallige weer. Dan weer boven oº en dan weer er onder. Op dit moment zijn de hoofdwegen gewoon schoon. De kleine tussenwegen zijn ijsbanen. En dat is even wennen. Maar dan ga je ook niet sneller dan 20 km per uur, hoor. Want het glooit hier ook nog. Dus soms rijd je naar beneden op zo'n ijsplaat en als je dan een stop bord tegen komt, tja, dan moet je goed je best doen. (Ha,ha,ha) Maar ze zijn er hier allemaal aan gewend en rijden dus erg rustig. Gelukkig maar, want ik ben al helemaal geen held op de weg in winterse sferen.

We hebben onze spullen weer

Vrijdag, 25 november is een goeie dag geworden. We begonnen met Erno, die voor zijn rijbewijs op moest voor de tweede keer. Afgelopen woensdag was hij ook geweest, maar gezakt. Vandaag is hij geslaagd. Heerlijk, weer een hobbel genomen. Meteen door naar de verzekeringsmaatschappij. Want met een Canadees rijbewijs en een verklaring met je schade vrije jaren van de vorige verzekeraar in Nederland, kan het zijn, dat je premiekorting krijgt. Dat gaan we natuurlijk proberen. Baat het niet, dan schaad het niet.

Ik moet 1 december afrijden. Het duurt ongeveer 20 minuten. Rosanne doet dinsdag haar theorie. Je ziet, reuring genoeg hier in huize Hertogh.

We waren net op tijd terug om nog even een kop koffie te drinken, voordat de container arriveerde om 11.50 uur. Anko en Arnold hebben ons geholpen en zo hadden we de spullen er met 50 minuten uit. De stoelen waren wel naar beneden gedonderd. En aan de buitenkant van de container was er een fikse beschadiging te zien. Kennelijk heeft ie een smakker gemaakt of gestoten, bij het laden van het ene schip naar het andere. We hebben nog niet alles uitgepakt, maar tot nu toe hebben we nog geen ernstige beschadigingen kunnen vinden. De chauffeur in Nederland mag blijven dus. Daarna uiteraard weer even een bakkie met wat donuts van Tim Hortons. Lekker bovendien dat alles zo vlotjes verliep, want even daarna begon het te sneeuwen. We hadden dus geluk met het weer voor zowel het afrijden van Erno als het legen van de container. Het leek wel Sinterklaas. Telkens bij het openen van een doos, waren we blij als een klein kind om bepaalde spullen weer terug te vinden.

's Avonds lekker lui op de bank de Voice of Holland zitten kijken met Aaron en Sam, de vriend en vriendin van Kevin en Rosanne. Die vinden dat ook leuk om te kijken en leren zo telkens een Nederlands woord er bij. Vinden ze interessant. En zo leren zij ons Engels praten. Want als er geen Canadezen bij ons zijn, praten we gewoon nog Nederlands. Zeker als je zo veel met ex-Nederlanders om gaat. Dus van beide kanten leert het sneller.

Vandaag, zaterdag 26 november, ben ik een pan snert gaan maken. En ondanks dat er geen worst in zit, is ie goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik heb er gewoon poulet en soepballetjes in gedaan. Nu zit er nog een brood in de broodbakmachine en een ontbijtkoek in de oven. Dus je kunt wel bedenken, hoe het hier nu ruikt in huis. Mmmmm. Om trek van te krijgen. Ondertussen is Erno de kerstboom uit gaan pakken. Die gaan we morgen verder optuigen.

Morgen wil ik ook even oefenen met auto rijden in de binnenstad. Want ze hebben hier veel eenrichtingswegen. Bij ons zijn de weggetjes meestal eenrichting, als ze te smal zijn om een tegenligger tegen te komen. Hier zijn ook brede wegen een eenrichtingsweg. Dat betekent vaak dat je de linkerbaan meteen moet nemen bij het links afslaan, en dat druist tegen ons gevoel in, omdat wij erg rechts geörienteerd zijn in Nederland. Dus een fout is zo gemaakt. Wat dus bij Erno de eerste keer gebeurde. Bovendien zie ik me nog niet met die truck achteruit in parkeren. Nu mogen we de auto van een andere Nederlander lenen om te oefenen en in af te rijden. Heeft Erno ook gedaan. Dus daar zijn we heel blij mee.

O, even een technishe mededeling: Onze telefoon voor de Nederlandse contacten doet het al een paar dagen niet. We zijn druk bezig deze te herstellen. We zijn voor jullie dus alleen bereikbaar per e-mail of skype. Onze Canadese nummers kan je wel bellen, maar is voor jullie erg duur, denk ik. We zullen laten weten, als ie het weer doet.

In het fotoboek zijn weer foto's geplaatst. Er zijn er een paar bijgevoegd van de trein die zo vaak bij ons langs komt met vaak rond de 120 wagons.

De container komt morgen

Het is al weer een paar dagen geleden, dus het blog maar weer eens updaten.
Begin van de week was het koud, zo'n -12 overdag, maar met een witte wereld, een strak blauwe lucht en het zonnetje is het heerlijk. Goed aankleden, dan gaat het lang. Net wintersport. Rosanne is zelfs met de jas aan, op de veranda, in de zon gaan zitten. Nu is het donderdag, zonnig, licht bewolkt hier en daar en + 12 overdag. Zo wisselend kan het dus zijn. Veel sneeuw is al weer gesmolten. Op de weg, samen met het gestrooide zand, word het dan papperig, dus de auto's zien er hier niet uit. Een wasbeurt knapt erg op, maar of het zin heeft? Toch maar even doen morgen of zaterdag.

De container is binnen en dus konden we vandaag naar Winnipeg om deze in te klaren. We hadden goed weer om er heen te rijden. Geen sneeuw of gladde weg. Ja, het was toch weer een paar dagen later geworden. Zaterdag was ie niet aangekomen, maar vanmorgen dus pas.
Het heeft een uur genomen bij de douane. De man besloot 'm meteen vrij te geven en niet nog eens te controleren, wat anders behoorlijk meer centen en tijd gaat kosten. Morgen wordt de container langs gebracht en dan krijgen we weer 2 uur de tijd om deze uit te laden. Hopelijk komt alles er heelhuids uit. Ben benieuwd, na de vertragingen die deze heeft gehad. We hebben de container in Nederland beladen met advies van de chauffeur. Morgen gaan we zien of het verstandig was om op zijn advies af te gaan.
Lekker onze eigen spulletjes weer. Dan hebben we weer een beetje een huiselijk gevoel, na een maand kamperen. Want het is hier nog wel wat kaal en leeg.
De jongelui zouden gaan winkelen, maar dat kwam vandaag niet uit, dus andere keer dan maar.

Even het vervolg ook op de sollicitaties van Rosanne. Nou, die heeft geen keuze kunnen maken en heeft nu twee banen. Soms moet ze eerst bij de een werken en daarna wipt ze over naar de andere winkel en gaat ze daar verder tot sluitingstijd, 's avonds 9 uur. Ze maakt dus behoorlijke dagen, maar dat is alleen even tot de kerst. Dan is het hier erg druk in de winkels. En ze vind het bovendien gezellig. Na de kerst zal ze gaan kijken, bij welke baas ze het meest progressie kan maken en/of waar ze het het meest naar haar zin heeft. Daarvoor zal ze dan gaan kiezen. Want ze is nu verkoopster, maar ze wil graag de styling doen, uiteindelijk. En in haar achterhoofd heeft ze dan ooit nog het idee om zelf een winkel te beginnen. Maar dat is nog ver weg. Eerst maar eens zo beginnen.
Ze schaatst 2x per week en ze geven goed les hier. Ze gaat vooruit, hoor. Leuk om te zien. Ze heeft ook telkens weer zin in de les.
Ze heeft zich ook opgegeven voor haar theorie voor het rijbewijs. Als ze dat dinsdag haalt, dan mag ze meteen auto rijden. (Nog nooit één les gehad, ha,ha) Ze heeft dan haar "learners" rijbewijs en dan mag ze rijden met iemand er naast, die een gewoon rijbewijs heeft. (Alsof wij ook maar iets kunnen uitrichten, als zij een fout maakt?!!) Ze heeft er erg veel zin in, om in die grote truck te mogen rijden.

Kevin verveelt zich. Hij is blij dat de container er is, waarin zijn racefiets, de tacx (waarop de racefiets kan rijden, zodat je binnen kan fietsen) en zijn werkkleding zit. Dan heeft hij weer iets te doen. Hoewel zijn paspoort is opgestuurd, dus als die terug is, mag ook hij gaan werken. Dit weekend mag hij helpen de kerstboom opzetten. Mooi klussie, toch?

We kunnen nog niet echt ons brood vinden hier. Nu hebben we van Ramona, een andere Nederlandse emigrante, een broodbakmachine te leen gekregen. Ingrediënten gekocht en we gaan het dit weekend ook maar eens proberen. Wie weet, bevalt het ons wel. Dan kunnen we even rustig aan het brood hier wennen. Want de cornflakes, hoeveel soorten ze hier ook hebben, willen we niet meer. 't Is effe zoeken, maar dat komt wel goed. We zijn er tenslotte nog maar een maand.

De ingrediënten voor een grote pan snert zijn ook in huis. Ramona had ons lekker zitten maken, want die had al een pan gemaakt. Kevin had een hint gegeven, en daardoor kreeg hij een bakje voor zichzelf. Tja, dan wordt het bijna vechten en krijgt de rest ook trek. Dit weekend hebben we de pannen weer, dus we gaan lekker aan de slag. We hebben wel geen worst, maar poulet en soepballetjes doen het ook vast goed. Andre en Peter, andere emigranten, maken hier trouwens sinds kort de echte Gelderse rookworst, dus als ik nog eens in de buurt kom bij ze, dan neem ik er een mee. Ook lekker voor de boerenkool uiteraard.

Ja, je ziet, we kunnen hier eigenlijk hetzelfde eten, als in Nederland. Daaraan veranderd niet veel, alleen het brood dan. Genoeg soorten, dat wel, maar je stopt 1 sneetje zo in je holle kies. Het vult niet.

Erno is nu alleen aan het werk in het pand voor een paar weken. Zijn 2 collega's zijn naar een klus in Collorado. De radio aan en voor hij het weet is de dag weer om. Hij vermaakt zich prima. De mannen hebben Erno wat opdrachten gegeven, die hij in zijn eentje kan doen. Dus hij komt de weken wel door.

Ik ben nog steeds bezig met solliciteren. De komende dagen even niet, vanwege de container, maar ook gewoon even een paar dagen niet. Na het weekend ga ik weer volop aan de bak. Desnoods met wat hulp om de sollicitatiebrieven weer iets aan te passen. Ik wil weer wat doen. Een paar weken niet werken is leuk, maar daarna wil je weer je ritme en je contacten. En anders ga ik vrijwilligerswerk doen, dat is hier ook veel. Ik wil de mensen leren kennen hier. Dus dat wordt vervolgd. Dat horen jullie nog.

Maandag zat Kevin lekker in de voorkamer naar buiten te kijken, toen hij twee herten in de tuin zag. Wat mooi, zeg. Vanwege de kou en sneeuw kwamen ze kennelijk meer de bewoonde wereld in om voedsel te zoeken. Later toen we een rondje door het park wandelden, zagen we een rat bij de sloot. Door de sneeuw was hij goed zichtbaar.

Santa Claus is in town

Zaterdag, 19 nov. om 18.00 uur begon de Christmas parade in het centrum van de stad. We hebben ons goed aangekleed en zijn die kant op gewandeld. Heerlijk fris was het buiten, -17. Er stond geen wind, dus in je skipak is het goed te doen, hoor. Als je maar niet te lang stil staat. Mijn boots, die tot -50 kunnen, zijn er dan ook niet tegen bestand.

Het was erg gezellig langs de route. Veel mensen met kleine kinderen uiteraard, die vol verwachting wachtten op "Santa". Op de wagens werden er kerstliederen gedraaid en samen met die sneeuw en alle lichtjes, is het toch een echte kerststemming, hoor. De optocht was erg de moeite. Er deden veel wagens mee. Op de laatste wagen zat Santa Claus met zijn vrouw en de rendieren. Deze sfeer zie je ook altijd terug in die kerstfilms. En nu sta je er zelf bij. Toch wel speciaal, hoor. Rosanne moest werken, dus die was er helaas niet bij. Het is wel druk nu in de winkels, want iedereen is al aan het kerstinkopen doen.

De wegen zijn goed begaanbaar. Ze strooien hier niet met zout, maar met zand en steentjes. En met de 4x4 auto is het goed te doen. Ik, Caroline, ben geen held in de auto, en al helemaal niet met gladde wegen, maar met deze truck en de vierwielaandrijving ben ik zelfs niet bang. Bovendien rijd iedereen hier erg rustig, dus er kan weinig gebeuren. Dat is wel een heel verschil met Nederland. En bij ongeveer elke kruising MOET je stoppen, ook al komt er niets aan.

Bij flinke vorst is de sneeuw net poeder. Het waait zo weg. Het is ook makkelijk sneeuw schuiven dan. Nee, je kan er dan geen sneeuwpop van maken, want het plakt niet. Wel zie je de kristalletjes schitteren in de zon, en dat is een mooi gezicht. Vandaag was de zon er ook bij met een strak blauwe lucht. En dan is het net als op wintersport, dan is de zon sterk en voel je de warmte en dan wordt je nog bruin ook. O, en wat ook zo apart is...We kunnen de auto op afstand starten. Dus kan je de motor alvast warm laten draaien. En als het erg koud is, en de auto staat buiten, dan krijg je 'm normaal gesproken nooit aan de praat. Hier hebben ze een stekkertje onder de motorkap (blockheater) en daaraan doe je dan een stekker die in het stopcontact van de garage zit en dan wordt de motor niet te koud. Je ziet, overal is een oplossing voor.

De container is zaterdagavond als het goed is, aangekomen in Winnipeg. Morgenochtend om 8 uur gaan we snel de douane bellen voor een afspraak om deze in te klaren. Daarna wordt ie vrij gegeven voor transport naar Brandon. Ja, dan moeten we dus even naar Winnipeg. Maar de jongelui (Kevin, Rosanne en wat vriendinnen)willen daar dan meteen even winkelen, dus maken we er maar een daggie van. En als de spullen er dus zijn, dan gaan we meteen de kerstboom opzetten. We hebben er dus lang plezier van ten opzichte van de Nederlandse kerst.

In het fotoboek zijn weer een aantal foto's geplaatst. De foto's van de parade zijn kwalitatief niet al te best, maar de camera stond verkeerd in gesteld. Maar toch krijgen jullie een beetje een beeld van de parade.

Kevin heeft paspoort opgestuurd

14 November kreeg kevin het bericht dat hij zijn paspoort mag opsturen. Dat hebben we vandaag gedaan. Als het dan mee zit, heeft hij zijn visum voor de Kerst binnen. Dat zou een mooi kado zijn. Dan kan hij ook aan het werk. Dan moet hij die nog wel even legaliseren door bij de grens met de USA even een rondje om de paal te rijden (bij wijze van spreken). Bij de douane een stempel halen en klaar is Kees.

Rosanne heeft van haar rond gebrachte sollicitatiebrieven 3 reacties gehad. Bij alle drie kan ze aan het werk. Bij een is ze nu begonnen sinds vorige week. De tweede heeft ze afgezegd en de derde twijfelt ze nog over. Dat is een kledingzaak en die wil haar heel graag hebben. Maar nu ze bij haar huidige werk dit hoorden, gaven zij aan, dat ook zij Rosanne graag voor langer willen houden. Tja, nu moet ze dus een keuze gaan maken. Ben benieuwd, we horen het wel.

Ik heb nog een paar foto's in het fotoboek geplaatst van de fietsmiddag, afgelopen zondag, van Kevin en zijn maten. Zo te zien is het wel gezellig geweest. Sporten en gezelligheid gaat hier goed samen. Ze noemen zichzelf ook "Happy Fun Racing". En Kevin dus in geleende kleding, omdat de container er nog niet is. Ik heb vandaag gebeld en zaterdagavond komt deze in Winnipeg aan. Dus komende week moeten we naar Winnipeg om deze persoonlijk bij de douane in te klaren en dan kunnen we weer gaan. Dan wordt de container thuis bezorgd en hebben we weer twee uur de tijd om deze uit te laden. Dus zodra we een datum weten, zullen we proberen om wat mensen te vinden die tijd kunnen vrij maken om gte helpen met uitladen.

Terwijl ik dit typ, sneeuwt het hier behoorlijk en is het -8 graden C (rond 18.00 uur). Vanmorgen toen ik Erno naar het werk bracht, was het -17. Toch valt het wel mee, als je je goed aankleed. Bovendien doen we hier alles met de auto. En, geloof het of niet...Ik zag toch nog iemand op blote voeten met slippers aan lopen. Ja, echt. Wat een die hards hier, zeg.

Ontdekkingsreis

We zijn nog elke dag in de stad te vinden om iets te regelen of uit te zoeken. Hierdoor ontdekken we steeds nieuwe dingen. Ook raak je meer gewend in de supermarkten en andere winkels. Maar ook vinden we telkens weer andere wegen, gebouwen, bedrijven, winkels etc.
Ook hebben we de eerste rekeningen in de brievenbus gehad. Ook deze moet je even leren lezen. En even weten hoe je de automatische betalingen in gang kan zetten. Dus hup, weer in de auto, langs het bedrijf en de bank om dit te regelen. Dit zal nog wel even aanhouden, totdat we alles onder de knie hebben.
Gelukkig is er hier een instantie, waarop we terug kunnen vallen, als we ergens hulp bij nodig hebben. Ook geven ze, speciaal voor nieuwe emigranten, workshops over allerlei zaken die interessant zijn. Zoals belastingen, het kopen van een huis of auto, etc. Niet verkeerd dus.

Ook is er nu de mogelijkheid, voor nieuw geëmigreerde vrouwen, (jawel, alleen vrouwen) om een gratis EHBO cursus te volgen. Dus Rosanne en ik willen ons daarvoor inschrijven. Het is nooit weg, en bovendien heeft Rosanne gesolliciteerd op een baan in de zorg en daarvoor vragen ze als voorkeur dat diploma.
De sollicitaties van mij hebben tot nu toe nog niets opgeleverd. Ik denk dat dat komt, doordat ik op banen solliciteer die onder mijn niveau liggen, volgens de gegevens in mijn cv. Ik ben overgekwalificeerd, denk ik. Of mijn cv's zijn nog niet goed genoeg, conform Canadese richtlijnen. Ik wacht het nog even af en dan ga ik weer hulp vragen. Want ook daarvoor bieden ze nieuwe emigranten hulp aan.

Kevin is even bij Erno langs het werk gegaan om een paar foto's te maken. Ik plaats er hier een bij. De anderen staan in het fotoboek.
Het is zijn tweede week alweer. Elke dag leert hij bij en dat vind hij erg leuk en interessant. Hij heeft voldoening van zijn werk, maar het is nog wel een beetje zwaar. Zowel lichamelijk als geestelijk. Het lichamelijke werk is hij nog niet gewend en geestelijk is hij moe, omdat hij de hele dag moet zoeken naar zijn woorden in het engels. Maar zo leert hij het het snelst. Z'n collega's kunnen hem veel van het timmervak leren en Erno kan ze weer een handje helpen met het water en electra. Zo vullen ze elkaar mooi aan. Wat ook erg wennen is, zijn de ander maten die ze hier hanteren. De feet en inches.
Kevin en Rosanne zijn nog druk bezig met het logo voor zijn visite kaartjes en zijn briefpapier. Vrijdag kan Erno zijn eerste rekening aanbieden aan de opdrachtgever. We worden hier per 2 weken uitbetaald, jawel, nog per cheque. Die moet je dan naar je bank brengen en dan word het op je rekening gestort. Gaaf, he, die nostalgie.

Erno en ik hebben al 2½ maand niets aan het hardlopen gedaan; sinds we uit Abbekerk zijn. We kunnen het hier wel weer gaan oppakken, maar morgen wordt het -21 graden C. En dan zie ik mezelf toch nog niet rennen. Dan zou je zeggen, in een stad van 47000 inwoners en met deze winters, hebben ze wel iets in een sporthal ofzo. Maar nee, hoor. Ze schijnen hier door het winkelcentrum te rennen om vervolgens bij Tim Hortons aan de koffie en een donut te zitten. Dat schiet ook niet op dus. Maar gezellig klinkt het wel, trouwens. Nee, toch maar niet, ik zie mezelf nog niet langs de winkels rondjes lopen.

O ja, ook zo'n misser. Vorige week wilden we lekker pizza eten. We hebben een grote oven, dus moet lukken. Het aantal graden ingesteld, zoals op de verpakking vermeld en dan wachten totdat ie klaar is. Nou, we konden wachten tot we een ons wogen, maar gaar en bruin werd ie niet. Totdat Kevin er achter kwam, dat het geen graden Celcius waren, maar Fahrenheit. De oven stond dus veel te laag ingesteld. En dan kan je lang wachten dus.

Als je hiernaast in de rechter kolom het weer in Brandon aan clickt, kan je ook de weersvoorspelling van de hele week zien, als je naar beneden scrolt. Dan kan je zien, dat het morgen -21 graden C. wordt. Nou, ik ben benieuwd hoe koud dat zal zijn. Vandaag was het overdag -7, maar door de wind voelde het veel kouder aan ("wind chill" noemen ze dat hier), terwijl de zon de hele dag scheen.

Weekend

Zaterdagavond zijn Kevin en Rosanne voor het eerst uit geweest met een paar kennissen. Maar ze vonden het niet zo'n sfeer bij het uitgaan, als in Nederland. Dus ze hadden het al snel weer bekeken. Misschien moet het de volgende keer wel een ander tentje worden. Wie zal het zeggen. Ze lagen er laat in, dus de volgende morgen waren ze een beetje brak.

Rosanne heeft het rustig aan gedaan zondag, samen met Jessica en Maya. Kevin ging weer mountainbiken in de Brandon Hills met o.a. Anko, Airon en Sam. Totaal met z'n zevenen. Door het bos in de sneeuwbui. Effe een frisse neus halen, maar zwaar was het wel, na zo'n kort nachtje. Gelukkig is de poema niet gesignaleerd door de mannen.

Eerst hebben we William, Ramona, Cisco en Buck om de koffie gehad. Die waren in de stad om boodschappen te doen en kwamen even gezellig langs. Ja, de winkels zijn hier op zondagmiddag ook open.

Daarna hebben Erno en ik wat rond gereden en de buurt verkend en toen we in de buurt van de "Hills" reden, zijn wij daar ook even heen gegaan. Even een stukje gelopen door het bos, in de sneeuw. Het was zo mooi stil.We zijn de jongens niet tegen gekomen. We hebben wat mooie plaatjes kunnen schieten. (Zie fotoboek)

En zo is het weekend zo weer om. En begint de nieuwe week weer. En voor je het weet is het jaar weer om. Maar tot die tijd zullen we nog genoeg te schrijven hebben, hoor.

Ieder gaat lekker zijn gang

Kevin verveelt zich, omdat hij nog niet mag werken. En huisman is niet zijn ding, blijkbaar. Hij is vandaag met een paar ex-Nederlanders aan het hout hakken voor de houtkachels voor van de winter. Want in de winter lopen de stookkosten hier best wel op. En als je de rekening dan iets lager kan krijgen door wat hout te stoken, dan is dat mooi meegenomen, natuurlijk. En er is hier hout genoeg. Wij hebben geen houtkachel, hoor. Maar hij wilde gewoon iets doen en lekker naar buiten. Het is hier overdag lekker fris, niet te koud nog.

Rosanne is eerst met het meisje, Jessica, waarmee ze optrekt, naar de winkel geweest. Jessica heeft sinds kort een huis gekocht in Brandon en er moeten nog roedes en gordijnen worden uitgezocht. Dat doen ze gezellig samen. Daarna brengt zij Rosanne naar haar werk in het winkelcentrum. Ze werkt vandaag van 13.00 - 21.00 uur.

Erno is vandaag thuis en we hebben weer geskypt met Nederland. Ook zijn we even wezen kijken bij Rosanne op het werk en hebben wat boodschappen gedaan. Een lekker relaxte dag dus voor ons.

Bij jullie is Sinterklaas weer in het land. Hier slaan we dat over, uiteraard. Zodra het Halloween is geweest, is het alles kerst hier. Vandaag, voor de supermarkt, waren de verse kerstkransen voor aan de deur en de kerststukken al weer te koop. Ook is het speelgoed weer volop te koop overal. De kerstverlichting brand al bij velen. Het meeste nog buiten, maar bij sommigen ook al binnen. Nu de sneeuw nog en dan is het compleet.

O, even een tip: Aan de rechterkant van dit blog, zie je wat het weer is momenteel in Brandon en Amsterdam. Als je er op clickt, dan kan je ook het weer voor de hele week zien. Voor diegenen die het interesseert.

Erno zijn eerste werkweek zit er op

Erno zijn eerste week zit er op. Het was wel even wennen, want het is lichamelijk werk, wat hij niet gewend is natuurlijk. De eerste twee dagen was hij met sloopwerk bezig. Toen voelde hij zijn spiertjes wel even. En de derde dag was hij een kozijn voor een deur aan het maken en een vloertje in een kast. De vierde dag heeft hij de vloer afgemaakt. Morgenochtend nog even en dan heeft hij lang weekend.
Ze zijn een oud, historisch pand aan het renoveren van ongeveer 110 jaar oud. Met 3 verdiepingen. Af en toe vind Erno nog iets ergens achter, van jaren geleden. Bonnen van net na de oorlog, voor het verkrijgen van een krantje. En krantenknipsels en munten.
Hij vind het wel leuk, interessant en leerzaam om te doen. Hij werkt met nog twee timmermannen. Die zijn erg aardig en behulpzaam en geven uitleg. Hij heeft hier meer voldoening van een gewerkte dag, dan bij de beveiliging. En hij werkt 5 minuten vanaf ons huis. Pure luxe, vind hij. 's Avonds slaapt hij als een roos. Tja, het is allemaal nieuw en even wennen. Hij werkt van 08.00 uur tot 17.00 uur. Ik breng en haal hem dan. Dan hebben wij de auto de hele dag. Rosanne en Kevin zijn nu een visitekaartje voor hem aan het creëren op de computer.

Rosanne en ik zijn de hele week bezig geweest met CV's en sollicitatiebrieven maken, versturen en rond brengen. Rosanne heeft vanmiddag bericht gekregen van twee bedrijven, waar ze allebei terecht kan. Ze kiest voorlopig voor een stand (van een winkel ) in het winkelcentrum. Als verkoopster dus. De winkels zijn hier lang open en ze werkt op verschillende tijden.
Ze blijft schaatslessen op de dinsdag- en vrijdagavonden. Kevin gaat niet. Die wacht tot de 400 meter buitenbaan vlak bij ons huis wordt geopend en gaat dan daar schaatsen.
Het mountainbiken zal nu wel afgelopen zijn, voorlopig, want er ligt nu sneeuw hier. Wel niet zo veel nog, maar toch. En dat is maar goed ook, want er is een poema gesignaleerd daar. Bbbrrr.

We hebben inmiddels kennis gemaakt met de enige Nederlandse bakker hier in Brandon. Hoewel, zijn ouders zijn in 1952 naar Canada verhuisd. Hij is dus hier geboren. We wilden zo donker mogelijk brood hebben, maar dat maakt hij niet meer, omdat dat hier niet verkoopt. Maar hij had nog wel een paar lekkere broden in de vriezer voor ons, die mochten we proberen als een "Welkom in Canada" geschenk. Nou, bedankt bakker Kuiper. We komen zeker terug, want het brood en de bolletjes zijn goed.

Toen we uit Nederland vertrokken, hadden we de eerste paar uitzendingen gezien van "The Voice of Holland". We hebben de volgende uitzendingen, die we hebben gemist, opgezocht op internet en die kijken we nu hier ook. We sluiten de computer dan aan de televisie aan en kunnen daarop dan kijken. Het blijft leuk en gezellig om er met elkaar naar te kijken.

Help......Ik heet niet meer zoals ik heet!!!

Tja, als je alles letterlijk neemt........dan kan je het iemand aardig moeilijk maken. Want als Caroline Hertogh door het leven gaan is hier toch echt een uitdaging. Ik ben nu eigenlijk alleen nog maar Cornelia Dekker. Van de rest wil men hier niet horen. Ik word ook nog aangesproken door sommigen met Cornelia, en Erno met Everardus. Om over de post maar niet te praten. Ook daarop staat het geadresseerd. Ik ben dus ook opeens niet meer getrouwd. Zucht. Hoe gaan we dit varkentje wassen.... Hoe krijg ik mijn naam terug!!!!

Om mijn rijbewijs te kunnen halen, heeft men uiteraard gegevens van je nodig. Het paspoort en twee bewijzen dat je op een adres in Canada woonachtig bent. Bijv. een bankrekening of een gas- en lichtrekening of een zorgverzekeringspasje. Maar alles is net aangevraagd, dus dat hebben we nog niet compleet.
Rosanne kan dus nog geen theorie examen doen om deze reden. Ok, de zorgpas komt nu nog over ongeveer 2 weken. Dan gaan we ook alvast maar die bankrekening aanvragen voor haar. Ja....daar gaan we dan....de kip en het ei verhaal. De mevrouw bij de bank wil wel een bankrekening openen, maar dan moet je ook weer twee bewijzen hebben dat je in Canada woont. Het paspoort is goed. En een Canadees rijbewijs? (Ha,ha,ha, grapje zeker) Gggggrrrrr. Ok, dan is een Nederlands rijbewijs ook goed. Ja, ja, die heeft ze ook niet!! Wat nu. Even lief en netjes blijven en ja, hoor, ze accepteert het, schijnt het. Hoewel we wel eerst nog een afspraak moeten maken om die rekening te openen. Ok, dan. Tot volgende week.
Erno en ik hadden al wel een bankrekening, dus ik dacht geen probleem te hebben. Maar..... het bankafschrift laat zien dat ik Cornellia Hertogh heet, (ook nog fout gespeld dus) en in mijn visum en paspoort staat Cornelia Dekker. Hier gaat het dus mis. Ondanks dat er in mijn paspoort, onder de regel van de naam Dekker, de melding staat e/v Hertogh. Maar dat telt niet mee, zegt de mevrouw, want dat staat niet op dezelfde regel als Dekker en is ook niet vet gedrukt, en Dekker wel. (Zucht) Ik krijg een ingeving. Ik toon mijn huwelijksakte. Ja, ze kopieert 'm wel, maar of het helpt weet ze niet, want ze blijft er bij, dat in mijn paspoort en visum de naam Cornelia Dekker staat. Ik moet nu beslissen of ik als Hertogh of Dekker door het leven wil. Nou....Zal me een worst wezen ondertussen, als ik maar een rijbewijs kan halen. En als het voor de rest geen kwaad kan?....Uuuuhhhh.....tja.
Ik krijg ondertussen per post mijn sofinummerpasje binnen. En wat staat er op......Cornelia Dekker. Gggggrrrrr..... Er zit een brief bij met de mededeling dat ik de naam goed moet controleren, want als ik pensioen opbouw bij een werkgever en dat moet t.z.t. worden uitbetaald, dan doen ze dat alleen aan degene met exact die naam. Nee, he!!! Dus dit maar eens proberen op Hertogh-Dekker te krijgen. Helaas, dat gaat niet. Wel Dekker-Hertogh. Nou, doe dat dan maar. Staan in ieder geval allebei de namen op. Beter te veel dan te kort, dacht ik. Cornelia blijft nog steeds, helaas.
Je begrijpt, toen ik de gas-, water en licht moest aanmelden, dat ik alle namen uitgebreid op die nota's wil. Want die moet ik overleggen als ik op moet voor het rijbewijs.

Ik had me voorbereid op veel uitdagingen, maar deze had ik over het hoofd gezien. (Ha,ha,ha)
Ik weet nu dus nog niet, hoe ik in Canada mag gaan heten in het dagelijks leven. Maar ik hou stug vol.

De eerste sneeuw

Vanmiddag begon het voor het eerst te sneeuwen. Naarmate de middag vorderde, werd het ook kouder. Eerst bleef de sneeuw niet zo erg liggen; was het natte sneeuw, maar later bleef het toch liggen. Morgenochtend begint Erno met werken. Dus de mannen zijn toch maar een beetje de sneeuw van het pad gaan vegen. Ben benieuwd wat er morgenochtend ligt.

Vanmiddag hebben Erno, Rosanne en ik een wandeling door onze wijk gemaakt door de sneeuwbui. Ja, wij kersverse nieuwe bewoners hier, vinden dat nog uniek natuurlijk. Bovendien hadden we nog helemaal geen tijd gehad om de omgeving te verkennen. En we wilden even naar buiten een frisse neus halen.

Kevin ging weer mountainbiken met zijn vriend. Lekker door de sneeuw, door de heuvels en het bos. In het bos is het dan veel minder slecht weer dan er buiten. Een uurtje of twee zijn ze dan wel zoet. Net op tijd voor het donker weer thuis. Want ook hier is vannacht het uur terug gegaan en is het nu ook vroeg donker. Op dezelfde tijden is het licht en donker als in Nederland. Dus met een donkere lucht begint het om 17.00 uur al te schemeren.

Vanaf nu gaan we ons ritme weer een beetje krijgen. De meeste dingen zijn geregeld, dus gaan we weer gewoon ons ding doen. De komende week staat voor Rosanne en mij in het teken van een baan vinden. Erno heeft deze week een korte werkweek, want vrijdag is al weer een lang weekend. Vrijdag is het Remembrance day. Dat staat in het teken van het eren van de overledenen en de veteranen uit de oorlog. In Nederland is het allerzielen. Of het dezelfde betekenis heeft in Nederland als in Canada, denk ik niet.

By the way: Bij de buren staat binnen de kerstboom al voor het raam. Ik hoop toch echt dat onze container er over 3 weken wel eens is, anders ben ik hier wel een beetje laat met de kerstboom. (Ha,ha,ha) Tot dan doen we het alleen even met onze lichtjes buiten in ons boompje.

Foto's toegevoegd

Hallo allemaal,

Ik had begrepen dat er velen moeite hadden met het geven van een reactie op ons blog. Ik heb iets in de instellingen gewijzigd, dus ik hoop dat het nu wel wil lukken. En anders moet ik weer even verder kijken hoe ik het kan veranderen of dat ik hier op het blog even een uitleg geef hoe het werkt.

Tevens zijn er foto's toegevoegd in het fotoboek. Ik was even kwijt hoe ik die ook weer moest toevoegen. Het was ook al zo'n tijd geleden dat ik foto's had geplaatst. Maar het is weer gelukt. Dus veel kijkplezier. We zullen eerdaags eens iets van de omgeving hier plaatsen. Zelf hebben we ook nog maar weinig gezien, want we zijn bijna alleen maar aan het regelen geweest. M.a.w. rondjes rijden door Brandon van hot naar her. Maar het meeste is weer klaar, dus nu gaan we weer wat regelmatiger leven hopelijk.

Kevin en Rosanne zijn op verjaardag van een kennis. En wij kruipen nu lekker onder de wol, want het is al laat. Maar vannacht gaat de klok bij ons een uur terug, dus dat valt weer mee morgenochtend. Vanaf nu hebben we dus weer 7 uur tijdsverschil.

Theorie examens gehaald

Vanmorgen moesten Erno en ik ons theorie examen doen. We zijn beide geslaagd, dus die hobbel is ook weer genomen. Nu kunnen we gaan afrijden. Eerst gaat Erno en daarna ga ik. Want als we allebei tegelijk gaan en we zakken beide, dan kunnen we beide niet meer rijden, totdat het rijbewijs eenmaal is gehaald. Anders krijgen we dan een zogenaamd learners rijbewijs. En dat betekent dat we alleen mogen rijden, met een ervaren iemand er naast. Het zou kunnen, als Kevin er dan naast zit. Maar dat doen we maar niet. We gaan gewoon om de beurt. Ons Nederlandse rijbewijs is 3 maanden geldig hier. Dus binnen deze tijd moeten we het Canadese rijbewijs hebben gehaald.

Rosanne heeft vanmiddag haar sollicitatie gesprek gehad. Er werden heel veel vragen gesteld. Binnen een paar dagen hoort ze of ze is aangenomen. Dus voor haar blijft het nog even spannend. Al heeft ze nog meer sollicitatie's lopen, hoor.

Erno gaat vanaf maandag als ZZP'er aan de slag. Een gebouw met diverse verdiepingen moet worden gerenoveerd. De eigenaar van dat gebouw is de eigenaar van de sportwinkel, waar we al eerder contact mee hadden. Zo kwam Erno aan die info. Er zijn al twee timmermannen aan de slag, maar de eigenaar wil er nog een bij, omdat hij de klus eerder af wil hebben. Erno zal sloopwerk, timmerwerk, loodgieterswerk en electra gaan doen.

Na veel info te hebben verzameld, blijkt dit voor Erno de beste manier te zijn om in deze branch aan het werk te gaan. Je kunt hier zo als ZZP'er aan de slag. Daarvoor hoef je niets te doen. Ook een inschrijving bij het KVK is hiervoor niet nodig. Maandag gaat hij beginnen. Super dichtbij ons en lekker de hele winter binnen. Lijkt hem prima om mee te beginnen en eerst eens aan de winters hier te wennen. Of hij dit blijft doen, dat ziet hij nog wel. Maar hij kan in ieder geval starten.

Na het gewone rijbewijs wil Erno wel zijn "kleine" vrachtwagen rijbewijs gaan halen. Hij is nu toch al bezig en dat schijnt niet zo veel extra te zijn. En er zijn best veel banen die om een Class 3 rijbewijs vragen. Als vakman en als chauffeur kan je hier best redelijk je brood verdienen.

Ik heb net vanmiddag mijn eerste CV afgeleverd. Morgen ga ik er mee verder. Dus van mijn kant nog weinig nieuws wat dat betreft.

Kevin zou gaan werken bij de sportwinkel in de stad. Maar omdat Kevin zijn visum nog niet rond is, durven ze het van beide kanten nog niet aan. Stel dat er iets gebeurd, dan is hij niet verzekerd en bovendien wil Kevin niet illegaal aan het werk. Dan zou hij het net kunnen verpesten en mogelijk geen visum meer krijgen. En dat wil hij niet op het spel zetten. Wel hebben ze afgesproken dat hij als oproepkracht daar aan de slag gaat zo af en toe.
Ook heeft hij twee klantjes waar hij gedurende de winter gaat sneeuw ruimen. Sommigen hebben daar nou eenmaal geen zin in, voordat ze naar hun werk moeten, of die kunnen het niet vanwege de gezondheid. Het is eigenlijk vergelijkbaar met een hovenier die de tuintjes bij houd van mensen. Maar dan anders. (ha,ha,ha)

Van de week ook even gebeld met Montreal om te vragen hoe het staat met onze container. Die schijnt maandag a.s. aan te komen in Montreal. Van daar uit moet ie dan nog 2600 km over land. Morgen ga ik weer bellen om bevestigd te krijgen of ie inderdaad maandag verwacht word.

Kevin is met vrienden aan het montainbiken in de heuvels en het bos hier ten zuiden van de stad. En wel in het donker. Dat doen ze hier wel vaker. Met zo'n mijnlamp op hun helm en op het stuur. Die jongen werkt bij de sportwinkel, zodat Kevin met geleend materiaal mee kon. Want ja, al zijn sportspullen liggen nog in de container. Morgen gaan Kevin en Rosanne ook weer schaats lessen.

Van het weekend wordt de eerste sneeuw hier verwacht. Rosanne heeft een winterjas en skibroek gekocht. Ik heb ook een skibroek gekocht. Dus laat de sneeuw maar komen. We kunnen er tegen, hoor. En Erno heeft wat spullen gekocht voor zijn nieuwe baan maandag.

De kerstverlichting zit hier bij de meesten al wel in de boompjes buiten of aan het huis. Want straks bij koudere temperaturen ga je dat niet meer doen. Dus ons boompje buiten is ook voorzien.
De winkels zijn hier volop met de kerstspullen bezig. Ja, sinterklaas slaan we dit keer over, al heeft Rosanne wel een paar zakken met pepernoten meegenomen vanuit Nederland. Dus daar zitten we nu aan. Het zal nu wel een sok bij de gashaard worden. Maar ook gezellig, hoor. 19 november is hier de Kerstparade door de stad. Een verlichte optocht. Zal ook een gezellige sfeer zijn in de sneeuw. Want ja, dat we een witte kerst zullen hebben, dat staat vast.

Halloween

Ja hoor, ik dacht dat het me geen tweede keer zou overkomen. In 't Veld hadden we, afhankelijk van het weer, tussen de 100 en 125 kinderen aan de deur met St. Maarten. Dus toen we naar Abbekerk verhuisden, zorgden we voor genoeg snoep in huis. Toen kwamen er maar 10 kinderen ofzo.

Nu hadden we ons goed laten informeren. We wonen nu in een stad, welliswaar aan de rand in een doodlopende straat, maar toch. Er zouden veel kinderen komen. Ze komen al vroeg en gaan door tot wel 21.00 uur soms. Ook komen er nog grotere kinderen tot ongeveer 14/15 jaar. Dus we hebben ons goed voorbereid en genoeg in huis gehaald voor 168 kinderen. We hebben pompoen lichtjes geregeld voor het raam, een opblaasbare heks voor de deur en wat waxinelichtjes er bij. We waren nog net niet zo gek om zelf verkleed te gaan, wat velen hier ook doen. Vandaag nog diverse bedrijven bezocht, maar ook daar zat veel personeel verkleed en met maskers op achter het bureau. Ook in het verkeer zagen we bebloedde gezichten achter het stuur, etc.

Maar ondanks al onze inspanningen, zijn er maar 7 kinderen geweest. Gelukkig hebben we dingen gekocht die we zelf ook lusten, dus dat komt wel weer op.

De jongelui komen bij elkaar en gaan enge films kijken ofzo. Zo ook Kevin en Rosanne. Die zijn gebeld door vrienden om film te komen kijken. Die gaan al lekker hun gang. Morgen gaan ze voor het eerst schaatslessen nemen. De schaatsen en helm krijgen ze bij de les en Rosanne heeft toevallig de sportkleding bij zich. Bij Kevin zal het eerst in spijkerbroek moeten, totdat de container arriveert. De baan is wel kleiner, dus het lijkt meer op shorttracken. Maar dat is Kevin al gewend met de skeelers als hij binnen moest trainen.

Zaterdag, Rustdag

Na een week van rennen en vliegen, hebben we vandaag een rustdag ingepland. Het meeste is nu toch wel geregeld en het is weekend nu.

Gisteren waren we laat thuis uit Winnipeg, dus vanmorgen lekker uitgeslapen. Toen nog even wat boodschappen gehaald en daarna kwam de visite. Die bleven bij ons eten en een borrel doen. Was erg gezellig. Daarna zijn Kevin en Rosanne opgehaald door Anko en zijn ze naar een ander meisje, die net zo oud is als Rosanne, op visite gegaan om haar nieuwe huis hier in Brandon te bekijken.

Morgen gaan we dan aan het leren voor ons theorie voor auto rijden. Het meeste is hier wel hetzelfde, maar bijvoorbeeld verkeer van rechts dat voorrang heeft, kennen ze hier niet. En dat is erg lastig om uit je "systeem" te krijgen. Veel werkt hier met stopborden. Heb je die niet, dan heb je voorrang. Ook moet je hier in je eigen auto afrijden. Dat is voor mij, Caroline, lekker dan. Ik ben niet zo'n held in het verkeer, en dan moet ik ook nog in zo'n joekel van een auto afrijden. Dat wordt nog wat. Eerst maar eens gaan oefenen de komende tijd dus.

Komende week gaan we ook met onze CV's bij diverse bedrijven langs. Eens kijken of er iets uit komt.

Vanmorgen de eerste skype gesprekken gehad met Nederland. Wat een uitvinding. Toch erg lekker om elkaar zo af en toe te kunnen spreken, hoor.

Morgen zal ook een rustdag worden. Misschien alvast de kerstverlichting in onze denneboom buiten hangen. Ja, zodra de Halloween voorbij is, zijn de winkels voorzien van alle kerstartikelen. Hoewel het al in de schappen ligt. Maar de Halloween spullen maken dan plaats voor de rest van de kerstpullen. We hebben vandaag gekleurde lichtjes gekocht voor in de struik buiten, want met die witte wereld straks, zijn witte lichtjes misschien niet zo mooi.

Toen vanmiddag weer de trein langs kwam, wat bijna altijd een goederentrein is, hebben de jongens de wagons eens geteld. Het duurt namelijk even, voordat deze voorbij is. Het waren 111 wagons. Dat was een behoorlijk lang end.

Bij jullie gaat de klok naar wintertijd vandaag. Bij ons is het volgend weekend, geloof ik.

Morgen maar eens kijken of we de foto's er op kunnen krijgen voor jullie.

Yes, we zijn weer bereikbaar

Vandaag is tv en internet geïnstalleerd bij ons. We zijn dus weer bereikbaar. We hebben inmiddels ook telefoon, welke we jullie zullen doorgeven.

Kevin en Rosanne hebben afgesproken met een Canadese jongen die in de fietsenwinkel werkt. Samen met zijn vrouw zitten ze lekker in een koffiecorner te kletsen. Erno en ik zijn dus alleen thuis vanavond. Wel erg rustig, maar zo hebben wij even tijd om te internetten.

Vandaag een stofzuiger en printer/scanner gekocht. Zo kunnen we weer iets meer. Ook de Halloween staat voor de deur hier en het ziet er bij veel huizen al erg gezellig uit met heksen, spinnen, pompoenen, skeletten en verlichting. Dus wij zijn ook diverse spullen aan het verzamelen om ook mee te doen. Vergelijk het maar met St. Maarten. Kinderen komen langs de deur, verkleed, en krijgen snoep of iets dergelijks. En zo beginnen we te integreren. Overigens, ligt het hier al weer vol met kerstartikelen in de winkels.

O ja, de container met onze spulletjes...... Bij navraag blijkt dit schip nog in Portugal te liggen. En de reis over zee van Nederland naar Montreal,Canada neemt zo'n 10 dagen in beslag en daarna moet de container nog 2600 km verder 0ver land om ons te bereiken. En dat neemt ook een dag of 10. Kortom....het gaat helaas nog even duren, voordat we onze spullen hebben. Van de ene kennis kunnen we wat extra dekens en handdoeken lenen en de ander komt met een doos bestek aan. En zo komt Jan Splinter weer door de winter. We maken ons er ook maar niet meer druk om. Tijdens onze emigratie procedure hebben we wel voor hetere vuren gestaan. Bovendien krijgen we alle hulp aangeboden, dus we redden ons prima. De winterkleding hebben we gelukkig allemaal bij ons. Inclusief het warme ondergoed. Het is nu overigens nog niet nodig, want overdag is het mooi weer en heerlijk. Vanmiddag voor het eerst wel wat regen gehad.

We zijn ook druk bezig om werk te zoeken. Iedereen die je spreekt, helpt je aan adresjes, waarvan ze weten dat ze personeel zoeken. Daar gaan we dan ons CV langs brengen. Zo werkt het hier een beetje. Via via. En dan de CV persoonlijk langs brengen, want dan kunnen ze zien wie je bent. Ook is het uitzendbureau druk voor ons bezig. Ook die hebben diverse opties voor ons. Helaas was de mevrouw die ons helpt, vandaag ziek. Ze zou een en ander voor ons hebben uitgezocht, maar op deze resultaten moeten we dus nog even wachten. Nu we een printer hebben, kunnen we dus de CV's uitprinten en komende week gaan we dus op pad om deze hier en daar langs te brengen.
Bij Kevin, die nog niet eens zijn visum heeft, stroomt het werk al binnen. Hij gaat in de fietsenwinkel helpen zo af en toe, als ze iemand nodig hebben. Ze verkopen mountainbikes, racefietsen, ski- en snowboard uitrusting en er is een fietsenmaker in de winkel. Dus genoeg te doen. Ook zoekt men bij de ijsbaan nog een vrijwilliger die kinderen les gaat geven. Ook daar gaat hij achteraan, want dat vind hij leuk om er naast te doen. En dan is hij ook nog gebeld of hij bij twee mensen in de winter hun pad sneeuwvrij wil maken en in de zomer moet hij hun tuin dan doen tegen vergoeding.
Zelf wil hij ook gaan schaatsen hier. Hij heeft deze week gekeken bij de les. Het is wel een hockeybaan, dus lijkt het meer op short track schaatsen. Maar dat vind hij niet erg. De schaatsen krijgt hij voor de lessen te leen. Dus hij heeft zijn eigen schaatsen niet eens nodig. Helaas zit zijn kleding nog op de boot. Wordt een uitdaging hoe we dat gaan oplossen.

Morgen gaan we de huurauto terug brengen naar Winnipeg. Eerst halen we dan de gekochte auto op, zodat we hiermee terug kunnen rijden. 's Morgens regelen we de kentekenplaten en de verzekering voor de gekochte auto. De kentekenplaten zijn hier persoonlijk. Dus koop je een andere auto, dan neem je de kentekenplaten mee. Ze hebben hier ook maar één verzekeringsmaatschappij voor de auto. Dus iedereen zit bij dezelfde maatschappij. Mmmmm.....lekker gemakkelijk. Geen gesteggel tussen maatschappijen bij een ongeluk.

Ook gaan we in Winnipeg even naar de Nederlandse winkel en halen daar wat boodschappen. Ook voor andere Nederlandse emigranten hier.

Zaterdag krijgen we visite, die ons huis komen bekijken. We hebben nog geen tv gekocht, maar daarvoor hebben we tot nu toe toch geen tijd gehad, dus die kan nog wel even wachten. En ze hebben hier nog veeeeel meer reclame tussendoor. Ja, het kan dus nog erger dan in Nederland. Ha,ha,ha.

Eerdaags zullen we proberen de foto's toe te voegen.

We zijn thuis!!!

Even weer een update van ons vanuit de bibliotheek, waar we even kunnen internetten.
We zijn zaterdag aangekomen vanuit een bewolkt Toronto in een zonnig Brandon. Het huis is groter dan we dachten, dus dat gaat de komende tijd wel lukken. We zitten overal dichtbij, dat is lekker. Na aankomst de koffers uitgeladen. Een Nederlandse emigrant, die toevallig in Winnipeg moest ziijn, heeft ons opgehaald van het vliegveld, om ook wat bagage mee te nemen naar Brandon. Want we zaten best vol in een gewone luxe wagen. Zij is daarna ook met ons mee geweest, om de eerste dingen te kopen. Want ja, wat gebruik je hier en wat is handiger of beter. Welk wasmiddel moet je hier gebruiken of welke stofzuiger etc. Dat was erg fijn. Daarmee waren we de hele middag wel zoet. Want ook de winkels zijn erg groot, dus voordat je de winkel door bent... Ook een luchtbed en wat dekens gekocht, zodat we in ons huis kunnen slapen, totdat de container ariveert. We hebben goed geslapen. De vorige bewoners hadden nog wat tuinstoelen in de garage staan en een tafel in de keuken. Dus we kamperen even. Maar dat gaat goed, hoor. Verder wat pannen en bekers geleend en de rest wegwerpspullen.
De volgende dag, zondag, hebben we 'smorgens een en ander schoongemaakt in het huis en daarna zijn we bij een stel emigranten een bakkie gaan halen en een borrel op de goede aankomst. 's Avonds voor het eerst weer gekookt.
Maandag is een drukke dag geweest met veel geregel. Sofinummer, zorgverzekering, bankzaken en een auto gekocht. De Nederlandse makelaar heeft ons daarbij geholpen, want die heeft veel connecties. Zowel in Nederland als in Canada, moet je wel goed weten, wie betrouwbaar is. Voor de liefhebbers: het is een Ford F150 geworden. Een pickup truck dus, V8 automaat en vierwiel aandrijving. Is niet specifiek nodig hier in de stad, maar met het oog op het werk wat Kevin wil gaan doen, is het handig. We hebben het dus omgedraaid. Dan eerst maar een soort werkauto. Dan komt de stadsauto later wel.

Het weer is hier goed. Zonnig en fris. Maar lekker. De ganzen vertrekken nu naar het zuiden, dus de kou en sneeuw zal niet lang meer op zich laten wachten. Dus gisteren hebben we alvast boots gekocht, die tegen de temperatuur van max. -50 graden kunnen. Want die zijn hier echt wel nodig. Men voorspelt een korte maar strenge winter hier.

We wonen mooi, huis is lekker ruim met een gashaard er in en een grote keuken. Hier kunnen we ons voorlopig wel vermaken. Wel zitten we pal langs een spoorlijn. Ongeveer 30 meter er af. Maar dat went snel. Weinig last van. Hij toetert niet bij ons huis en alleen de locomotief maakt een beetje herrie, verder niet.
Zondag ochtend kregen we meteen al bezoek van een andere Nederlandse emigrant. Die kwam ons alvast welkom heten en kon ons ook weer diverse tips meegeven. Van alle kanten is iedereen dus behulpzaam en redden we ons goed. Alleen de Hollandse kaas zoeken, dat is een uitdaging.

Vandaag gaan we een internetpakket proberen te regelen. Met tv, telefoon en internet. Hopelijk kan dat snel gaan. Ook gaan we langs een uitzendbureau om wat baanopties te bespreken.

De boot die onze zeecontainer zou vervoeren, is kort voor ons vertrek gewijzigd. Die had vertraging, waardoor onze container met een andere boot is meegegaan. Die ging via Portugal. Vandaag horen we, waar deze zich bevind en wanneer deze ongeveer aankomt in Winnipeg om deze daar in te klaren. Hopelijk eind deze week, want dan moeten we toch de huurauto terug brengen naar Winnipeg Airport en kunnen we terug rijden met de nieuw gekochte auto. Dan doen we daar meteen wat boodschappen. Ook voor andere emigranten, want daar bevind zich een Nederlandse supermarkt. Dus mochten we ergens geen afstand van kunnen doen, dan kunnen we dat daar kopen.

Nou, tot zo ver maar weer even. De foto's komen later, want daar is nu geen tijd voor uiteraard.
Tot mails weer.

Naar de Niagara watervallen

We hebben de dag met de beste weersvoorspellingen uitgekozen om naar de Niagara watervallen te gaan. Het was voornamelijk droog en de zon heeft ook nog even geprobeerd te schijnen. Toen we weg reden hadden we wat regen. Goed getimed dus.

Het was 5 kwartier rijden vanaf ons hotel. Doordat het geen hoogseizoen was, konden we de auto gemakkelijk en dichtbij parkeren. Het was erg indrukwekkend om te zien. En wat een water kwam er naar beneden. Ongelooflijk. Veel foto's gemaakt uiteraard, vanuit elke hoek en lekker relaxt rond gelopen. Daarna nog naar Niagara on the Lake gereden. Daar verwachtten we veel van, maar het was alleen maar een uitzicht over Lake Ontario. Wel konden we aan de overkant de CN Tower in downtown Toronto zien. Ook waren er veel wijngaarden te zien. Deze streek is, geloof ik, de enige streek die ijswijn maakt. Dan gaat de vorst even over de druiven, geloof ik. Het is een erg zoete wijn.

De koffers hebben we al weer klaar staan voor morgenochtend. Want dan vliegen we naar onze eindbestemming, Brandon. Kevin en Rosanne zijn erg benieuwd naar deze omgeving. We zijn de afgelopen dagen lekker bij gekomen. Vooral ook door het tijdsverschil van 6 uur. Morgen komt daar nog een uur tijdsverschil bij.

Het besef is er nog niet dat dit ons nieuwe thuisland is. Wel een vreemd idee. Het Nederlands wordt nu alleen nog thuis gesproken en verder is het Engels. Erno heeft de afgelopen dagen gereden in de huurauto, dus met wat aanwijzingen van Kevin (die zijn Canadese rijbewijs al heeft), begint hij al aardig de regels onder de knie te krijgen. Des te beter voor straks als hij moet afrijden.

Toronto en omgeving is leuk om te zien, maar erg druk. Ook met de diverse steden die er tegenaan liggen. Buiten deze drukke omgeving is het wel mooi.

Ik weet niet wanneer het volgende bericht komt, want ik weet niet wanneer we internet krijgen op ons adres in Brandon. Dan doet ook ons telefoonnummer het even niet. We zullen proberen om jullie op de hoogte te houden. Tot mails.