Ontdekkingsreis

We zijn nog elke dag in de stad te vinden om iets te regelen of uit te zoeken. Hierdoor ontdekken we steeds nieuwe dingen. Ook raak je meer gewend in de supermarkten en andere winkels. Maar ook vinden we telkens weer andere wegen, gebouwen, bedrijven, winkels etc.
Ook hebben we de eerste rekeningen in de brievenbus gehad. Ook deze moet je even leren lezen. En even weten hoe je de automatische betalingen in gang kan zetten. Dus hup, weer in de auto, langs het bedrijf en de bank om dit te regelen. Dit zal nog wel even aanhouden, totdat we alles onder de knie hebben.
Gelukkig is er hier een instantie, waarop we terug kunnen vallen, als we ergens hulp bij nodig hebben. Ook geven ze, speciaal voor nieuwe emigranten, workshops over allerlei zaken die interessant zijn. Zoals belastingen, het kopen van een huis of auto, etc. Niet verkeerd dus.

Ook is er nu de mogelijkheid, voor nieuw geëmigreerde vrouwen, (jawel, alleen vrouwen) om een gratis EHBO cursus te volgen. Dus Rosanne en ik willen ons daarvoor inschrijven. Het is nooit weg, en bovendien heeft Rosanne gesolliciteerd op een baan in de zorg en daarvoor vragen ze als voorkeur dat diploma.
De sollicitaties van mij hebben tot nu toe nog niets opgeleverd. Ik denk dat dat komt, doordat ik op banen solliciteer die onder mijn niveau liggen, volgens de gegevens in mijn cv. Ik ben overgekwalificeerd, denk ik. Of mijn cv's zijn nog niet goed genoeg, conform Canadese richtlijnen. Ik wacht het nog even af en dan ga ik weer hulp vragen. Want ook daarvoor bieden ze nieuwe emigranten hulp aan.

Kevin is even bij Erno langs het werk gegaan om een paar foto's te maken. Ik plaats er hier een bij. De anderen staan in het fotoboek.
Het is zijn tweede week alweer. Elke dag leert hij bij en dat vind hij erg leuk en interessant. Hij heeft voldoening van zijn werk, maar het is nog wel een beetje zwaar. Zowel lichamelijk als geestelijk. Het lichamelijke werk is hij nog niet gewend en geestelijk is hij moe, omdat hij de hele dag moet zoeken naar zijn woorden in het engels. Maar zo leert hij het het snelst. Z'n collega's kunnen hem veel van het timmervak leren en Erno kan ze weer een handje helpen met het water en electra. Zo vullen ze elkaar mooi aan. Wat ook erg wennen is, zijn de ander maten die ze hier hanteren. De feet en inches.
Kevin en Rosanne zijn nog druk bezig met het logo voor zijn visite kaartjes en zijn briefpapier. Vrijdag kan Erno zijn eerste rekening aanbieden aan de opdrachtgever. We worden hier per 2 weken uitbetaald, jawel, nog per cheque. Die moet je dan naar je bank brengen en dan word het op je rekening gestort. Gaaf, he, die nostalgie.

Erno en ik hebben al 2½ maand niets aan het hardlopen gedaan; sinds we uit Abbekerk zijn. We kunnen het hier wel weer gaan oppakken, maar morgen wordt het -21 graden C. En dan zie ik mezelf toch nog niet rennen. Dan zou je zeggen, in een stad van 47000 inwoners en met deze winters, hebben ze wel iets in een sporthal ofzo. Maar nee, hoor. Ze schijnen hier door het winkelcentrum te rennen om vervolgens bij Tim Hortons aan de koffie en een donut te zitten. Dat schiet ook niet op dus. Maar gezellig klinkt het wel, trouwens. Nee, toch maar niet, ik zie mezelf nog niet langs de winkels rondjes lopen.

O ja, ook zo'n misser. Vorige week wilden we lekker pizza eten. We hebben een grote oven, dus moet lukken. Het aantal graden ingesteld, zoals op de verpakking vermeld en dan wachten totdat ie klaar is. Nou, we konden wachten tot we een ons wogen, maar gaar en bruin werd ie niet. Totdat Kevin er achter kwam, dat het geen graden Celcius waren, maar Fahrenheit. De oven stond dus veel te laag ingesteld. En dan kan je lang wachten dus.

Als je hiernaast in de rechter kolom het weer in Brandon aan clickt, kan je ook de weersvoorspelling van de hele week zien, als je naar beneden scrolt. Dan kan je zien, dat het morgen -21 graden C. wordt. Nou, ik ben benieuwd hoe koud dat zal zijn. Vandaag was het overdag -7, maar door de wind voelde het veel kouder aan ("wind chill" noemen ze dat hier), terwijl de zon de hele dag scheen.