IJzeren geduld!!!

Het is inmiddels al bijna november geweest en nog steeds hebben we de nominatiebrief niet ontvangen. Hoe kan dit? Waarom duurt het zo lang? Om dit te weten te komen, moeten we maar via wat connecties in Canada, de oorzaak zien te achterhalen. Dit is gelukt. Het blijkt dat ons dossier al helemaal is goed gekeurd en ook de nominatiebrief ligt klaar. Alleen het maximum aantal emigranten via deze stroom is dit jaar bereikt. Daarom zal in januari pas onze brief worden verstuurd. Dus in de tweede helft van januari verwachten we post. Dan kunnen we dus verder met de aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning. Dit zal ook ongeveer 5 maanden nemen. Dus een half jaar zijn we nog wel zoet met de procedure. Hopelijk kunnen we wel voor de zomer vertrekken, want dan kunnen we zonder sneeuw ons rijbewijs daar gaan halen en dan is er meer werk voor handen. Maar we zien wel hoe het loopt.
Kevin is weer aan het werk hier in twee functies: als pakketbezorger voor TNT Post en als agrarisch medewerker. Zo krijgt hij zijn weken wel vol. Ook heeft hij zijn sporten weer opgepakt, n.m. schaatsen, skeeleren en mountainbiken.
Rosanne heeft haar baan opgezegd per januari en gaat per half december weer een studie doen voor 3,5 maand voor mode stylist. Deze specifieke studie is in Canada bijna niet te vinden, alleen ver van huis. Dus dit wil ze hier graag doen. Tegelijk gaat ze dan stage lopen als assistent van een mode stylist om ervaring op te doen en een portfolio te creeren. In Canada zijn er zeer weinig mode stylistes, dus hopelijk is dit een gat in de markt.
Vorige week heeft mijn vriendin uit Overijssel, met haar dochter en kleinkind, een paar dagen bij ons gelogeerd. Voor zover we konden hebben we zelf ook vrij genomen om een paar dagen wat leuke uitstapjes te maken met elkaar. Zo zijn we naar Texel geweest om Ecomare te bezoeken en een wandeling langs het strand te maken. Die zeehondjes blijven leuk. Zelfs tijdens onze strandwandeling werden we nog begroet door twee zeehonden vanuit de zee. We hebben er allemaal heerlijk van genoten. En je staat er nu extra bij stil, omdat je beseft, dat je elkaar gaat missen, als we weg zijn. Dan hebben we dit nog mooi mee gepakt.
En zo gaat het leven hier alle dagen nog zijn gangetje. We moeten een ijzeren geduld hebben. Maar we gaan er van uit dat het wachten wordt beloond.

Weer compleet!!

Sinds 9 oktober is ons gezin weer compleet. Kevin is ook weer terug uit Canada, na 8½ maand. Eerder dan gepland. Hij was daar op een werkvergunning en als hij had gewild, mocht hij blijven tot 21 januari 2011. Hij zat daar bij een hele lieve familie in huis en heeft heel veel ervaring opgedaan in de groenvoorziening. In de maand september is Rosanne er heen geweest en hebben ze 2½ week samen rond getrokken. Ze zijn op Vancouver Island geweest en zijn van het vaste land van BC naar Alberta en weer terug gereden. In Calgary wat oude bekenden opgezocht. Leuk om iedereen weer terug te zien en te horen hoe het met ze gaat. Kevin heeft zijn voormalige school (2004/2005) in Strathmore, AB opgezocht. Daar herkenden ze hem nog en het was leuk om de school en leerkrachten weer terug te zien. Ook heeft hij een leerling, waar hij toen veel contact mee had, opgezocht en gesproken.
Ze hebben genoten en een mooie reis gehad en prachtige foto's gemaakt. Ze zijn weer een ervaring rijker. En het voelt goed dat ze beide weer thuis zijn. Het was stil. Nu is er weer meer leven in huis. Uiteraard ook meer boodschappen doen en de wasmachine draait weer op volle toeren. Ook de aanloop van vrienden is er weer. Wel gezellig, hoor.

Wat een feest!!!

We hebben het al weer gehad, afgelopen zondag, 3 oktober. De reünie van de familie Dekker. En wat was het gezellig!!! Op twee personen na was iedereen er. De ooms, tantes, neven en nichten hebben elkaar weer lekker kunnen zien en spreken. De laatste keer was in 1999. En aangezien de drie ooms al weer 74, 79 en 85 jaar zijn en een tante 86 jaar, zijn we bevoorrecht dat ook zij er bij aanwezig konden zijn, in een nog goede gezondheid. Ook zij genoten zienderogen van de gehele kroost bij elkaar. Iedereen was heel enthousiast en oprecht in elkaar geïnteresseerd. Dat geeft je veel voldoening, als je het georganiseerd hebt.
We hoorden van diverse neven en nichten dat de Dekkers toch wel een open volkje zijn en van gezelligheid houden. Dat kwam toch wel naar voren en wat een ondernemers allemaal, als je hoorde wat iedereen voor beroep en/of hobbies heeft! Geen stilzitters. Zo zie je maar, dat familie toch belangrijk is en dat, ook al zie je sommigen nooit, je toch veel in elkaar herkent, omdat je op dezelfde manier bent opgevoed en opgegroeid en met dezelfde humor.(Heel belangrijk) En daardoor raak je toch heel gemakkelijk met elkaar in gesprek.

Ook deden een neef en mijn vader een paar Westfriese sketches van Kees Stet. Dat sloeg ook goed aan bij iedereen en het werd zelfs "legendarisch" genoemd. Ik was licht ontroerd om neef Jan en mijn vader zo te zien. Geweldig.

Het feest is ontzettend geslaagd, dus voor herhaling vatbaar. De bedoeling is om het niet weer 11 jaar te laten duren, voordat de volgende reünie wordt georganiseerd. Wellicht dat we dan vanuit Canada een vlucht moeten boeken om hierbij weer aanwezig te kunnen zijn. Maar als we volgend jaar gaan vertrekken naar Canada, dan hebben we deze herinnering alvast in de pocket. En wel een hele dierbare.

Allemaal jarig geweest in Canada in 2010

Het is wel toevallig, maar we zijn alle vier jarig geweest in Canada, dit jaar. In het voorjaar waren Erno en ik in Manitoba en Kevin is al 8 maanden in BC. Nu zoekt Rosanne hem op in de maand september en zij is in deze maand jarig. Hoe hebben we het zo kunnen plannen!!

Voor wat betreft het visum, is er nog steeds niets te melden. Ik heb vorige week maar eens naar de emigratie afdeling in Winnipeg gebeld om te vragen hoe het er voor staat. Ik kreeg te horen, dat het dossier inmiddels is behandeld en dat het nog door de eindcontrole heen moet. We kunnen in oktober bericht verwachten. Nou, dan weten we tenminste wat, het schiet nu dus op. Nog een paar weekjes wachten.

Kids in Canada, Wij in Nederland

We hebben het mooi verdeeld. Wij zitten nog steeds te wachten op DE brief vanuit Winnipeg en dus zitten nog steeds in Nederland.(Zucht........) Maar, zoals eerder gezegd, is dit niet nieuw en zijn wij niet de enigen die zo lang moeten wachten. Het hoort nu eenmaal bij het proces.
Maar...we hebben vanmiddag Rosanne naar Schiphol gebracht en die is net 3 kwartier onderweg naar Vancouver. Zij gaat een maand naar haar broer in Abbotsford, zo'n 60 km ten zuidoosten van Vancouver, aan de Amerikaanse grens. Ze had de ticket van ons gekregen voor haar behaalde MBO-diploma. Kevin haalt haar op van het vliegveld. De eerste 10 dagen verblijft ze bij Kevin zijn gastgezin.(Deze mensen vertrekken morgen voor twee weken naar Nederland)Kevin en de twee zoons moeten nog wat werk doen voor hun bedrijf. Vanaf 10 september heeft Kevin dan ook vakantie en dan gaan ze 2½ week rond trekken door BC en Alberta. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Dus de kids zitten lekker in Canada en wij nog hier. Maar geduld is een schone zaak. Dat komt wel goed. Wij gaan hun verhalen en belevenissen wel volgen op internet. Zo genieten we ook een beetje mee.

Sail Amsterdam

Zaterdag hebben we weer een mooi Hollands dagje uit gehad. Naar de Sail in Amsterdam. Rosanne, Erno en ik (Caroline). We werden uitgenodigd door de accountmanager van de Nationale Nederlanden, een zakenrelatie van De Hypotheekadviseur, waar ik werk. Dit evenement is maar eens in de vijf jaar, dus dit was een buitenkansje.
Om 12.00 uur moesten we aanwezig zijn. We mochten met een van de zeilboten, de Thalassa (een "tall ship"), meevaren op het IJ, langs alle andere boten: replica's, tall ships, marineschepen, moderne schepen. We hadden een lunchbuffet, hapjes en drankjes aan boord. Er was een accordeonist en gitarist, die zeemansliederen ten gehore brachten. En een goochelaar voor de kinderen.
Het was een drukte van jewelste. Aan elke kant van de boot zag je op de kade de menigte, in rijen dik. De sfeer was, alsof het Nederlands elftal de WK had gewonnen. Op het water allerlei boten door elkaar. Op een gegeven moment lag het helemaal vast van de grote en kleine boten door elkaar. Dit kwam even aan op echte stuurmanskunst. De mensen op de kleinere bootjes liepen zenuwachtig met de stootkussens heen en weer, om beschadiging aan hun boot te voorkomen. Er werden veel foto's van onze boot genomen, omdat het ook een van de mooie exemplaren was. Wat een eer om hierop te mogen varen. De mooiste tall ship was toch wel de Amerigo-Vespucci uit Italië.
Van 13.00 tot 17.00 uur zijn we op het water geweest. Het was geweldig om mee te maken.
Rosanne heeft een nieuwe spiegelreflex camera gekocht. Deze kon ze mooi uitproberen op deze dag, voordat ze een maand naar haar broer gaat in BC, Canada. En mooie foto's dat ie maakt. Zie fotoboek.

Waarom duurt het zo lang?

Veel mensen vragen ons of we überhaupt nog wel gaan emigreren. Want het duurt allemaal zo lang. Nou is het vrij standaard dat een emigratie procedure veel tijd neemt. Veel papieren moeten er aangeleverd en beoordeeld worden. Maar door de mislukte eerste aanvraag zijn we natuurlijk ook ruim een jaar kwijt. We zijn al bezig sinds oktober 2008. In november 2009 kregen we de afwijzing van de eerste aanvraag via het federale programma. Meteen daarna zijn we via het provinciale programma gestart. Dit doen we nu zelf, zonder de hulp van een emigratie consulent.

Ik heb deze week maar eens wat mails verzonden, over onze stand van zaken, naar diverse mensen, die we hadden bezocht in Manitoba, tijdens onze oriëntatiereis, wat een verplicht onderdeel is van het provinciale programma. O.a. potentiële werkgevers en emigratie-ambtenaren in enkele gemeentes. Deze mensen hebben we beloofd op de hoogte te houden van onze procedure. Zodra wij weten, wanneer we naar Manitoba gaan, helpen velen van deze mensen ons met het zoeken naar werk en woonruimte.
Ik heb begrepen, dat er op dit moment erg veel aanvragen zijn voor het Provincial Nominee Program van Manitoba. Dit betekent dat de beoordeling van dossiers iets langer duurt dan verwacht. Ik had al zo iets gelezen op internet. Het is namelijk zo, dat als je via het federale programma (dan maakt het niet uit, waar je in Canada gaat wonen) wilt gaan emigreren, dan MOET je daar een baanaanbod hebben OF je baan moet op de lijst staan van de 29 banen, waaraan een schreeuwend tekort is. En je moet aan een minimum aantal punten voldoen; voor je leeftijd, werkervaring, scholing, familie en baanaanbod. Het is erg moeilijk geworden om via deze weg te kunnen emigreren. Want dit wordt "de kip en het ei" verhaal: zonder visum geen baanaanbod, en zonder baanaanbod geen visum. Vandaar dat er steeds meer mensen via het, iets soepelere, provinciale programma(dan ben je gebonden aan die provincie)proberen te emigreren. Hier geldt het puntensysteem niet. Het is ook de bedoeling van de Canadese regering, om meer aanvragen via het provinciale programma te laten gaan, want elke provincie heeft weer andere behoeftes om plaatsen op de arbeidsmarkt te vullen.
Bovendien heb je bij een aanvraag via de provincie Manitoba geen baanaanbod nodig. Alle andere provincies vereisen dat wel. Conclusie............juist, veel aanvragen via Manitoba dus. En Manitoba wil graag groeien, qua bedrijven, werkgelegenheid en inwoners. Het doel van de regering gaat hier dus bereikt worden, zo lijkt het. Maar gevolg is wel, dat we even wat meer geduld moeten hebben, voordat ons dossier wordt beoordeeld. Het ligt er nu 4 maanden. Hopelijk komt de nominatiebrief dus snel, zodat we de aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning kunnen gaan versturen naar de Canadese ambassade in Berlijn. Die moet dan alleen ons bewijs van goed gedrag van justitie nog controlen en een oproep voor een medische keuring geven. Na dit alles, zouden we onze paspoorten kunnen opsturen voor de ontvangst van de belangrijke stempel.
Nog even geduld dus.

Hollandse uitjes

Zoals eerder op dit weblog vermeld, hebben we in juli een Canadees meisje, Melissa, voor een paar dagen gehad. We hebben dus oer-hollandse dingen gedaan. Naar het strand, de Zaanse schans en de Schermer molen. In het fotoboek hebben we een aantal Hollandse kiekjes geplaatst. (Niet alle foto's zijn tijdens het verblijf van Melissa gemaakt.)

Het waren leuke dagen, en er is veel engels gesproken.(Goeie oefening voor ons) Er was dat weekend paalzitten in Lambertschaag. (Voor degenen die hier niet bekend mee zijn: Dat is vanaf vrijdagmiddag 17.00 uur tot zondagavond 21.30 uur op een paal zitten blijven, midden in een brede sloot. Wie er af gaat, bijvoorbeeld voor een bezoek aan het toilet, krijgt puntenaftrek. Dus.....zitten blijven. Hiermee kan je veel geld verdienen, door sponsors, zoals bedrijven, familie en vrienden. Het paalzitten is uitsluitend voor mannen. Vrouwen zijn niet toe gestaan.) Melissa vond dit een bijzonder fenomeen. (Wie niet?)

Wat betreft de te organiseren reünie..........Er zijn veel leuke en enthousiaste reacties op gekomen. Het wordt gehouden op 3 oktober. Vrijwel iedereen kan die datum. Dat wordt een grote opkomst dus. We zien er naar uit om de ooms, tantes, neven en nichten weer eens te zien en te spreken. Want tja, de leefijden van sommige ooms en tantes lopen ook al weer in de 80. Leuk om de familie weer een keer bij elkaar te hebben.

Geslaagd!!!

Zoals gezegd in het vorige stukje, moest Kevin zijn "roadtest" voor het behalen van het rijbewijs nog doen. Dit staat gepland voor 24 augustus, maar dat duurt hem te lang. Hij is afgelopen dinsdag om 07:15 uur voor de deur gaan staan, bij het kantoor, waar hij moest afrijden. In de hoop dat er iemand zou uit vallen, zodat hij het eerst aan de beurt zou zijn. Het kantoor ging om 08:30 uur open. En inderdaad, de eerste afspraak van die dag was al uit gevallen. Kevin was de tweede in de rij wachtenden. De eerste was een hindoestaan, of hoe je dat mag noemen. Maar zijn auto was nog niet gearriveerd, om in af te rijden. Die was onderweg. (Je moet namelijk zelf een auto mee nemen om in af te rijden.) Maar daarop kon de dame achter de balie niet wachten, dus je snapt het al........ Kevin was de eerst volgende. $ 50,-- betalen en hup, achter het stuur. Na 40 minuten rijden kreeg hij te horen, dat hij geslaagd was. Hij had een paar kleine foutjes gehad. Er viel weer een last van zijn schouders en hij was "zo bloid as blik vezellef." Nog even $ 31,-- betalen voor de aanvraag van het rijbewijs en met ongeveer 14 dagen krijgt hij die binnen. Het Nederlandse rijbewijs hoefde hij niet in te leveren. Mazzel hebben, denk ik, want tegenwoordig moet je die inleveren. De theorie kostte hem $ 15,--. Je ziet een rijbewijs is hier veel goedkoper. (Het is ongeveer tweederde van de dollarprijs in euro's)

Update: Hoe staat het er voor?

Het is alweer een tijd geleden dat we iets op ons blog hebben gemeld. Maar ja, we hebben ook niets te melden, want we hebben nog steeds geen post gehad vanuit Manitoba. We zitten namelijk te wachten op de nominatiebrief, welke moet worden mee gestuurd met onze aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning bij de Canadese ambassade in Berlijn. (Het duurt alweer 3 maanden) In Berlijn moeten ze ons dan alleen nog een oproep voor een medische keuring sturen en ze willen een bewijs van goed gedrag zien. (We mogen geen kostenpost voor de zorgverzekering aldaar zijn en we mogen geen strafblad hebben)

Doordat het allemaal zo lang duurt, hebben we er toch maar eens een paar mails en telefoontjes, aan de emigratie medewerker in Winnipeg, aan gewaagd. Want op 28 juli wordt Kevin 22 jaar en omdat hij niet meer studeert en dus zo gezegd "niet meer afhankelijk is van ons", zou hij niet meer op de aanvraag van ons mee mogen, als de aanvraag niet vóór deze datum in Berlijn zou liggen. Dus hij zou dan zelf Canada moeten zien binnen te komen. En daar maakten wij ons zorgen om. Maar we hebben een mail terug gehad van de emigratie medewerker, dat hij regelt dat Kevin op onze aanvraag mee kan en dat hij apart een nominatie brief krijgt. Dit is voor ons dus goed nieuws.

Nu hebben we ook niet zo'n haast meer en kunnen we gewoon de post afwachten. Zelf hopen we in het eerste half jaar van 2011 weg te kunnen. Of het lukt, gaan we afwachten.

Verder is Rosanne geslaagd voor haar MBO, Style and Design. Zij gaat nu werken, totdat we naar Canada mogen. Daar wil ze een nieuwe studie op gaan pakken. In september gaat ze voor een maand naar haar broer. Dan neemt Kevin ook vakantie. Ze gaan wat rond trekken in B.C., Vancouver Island en ze willen in Calgary nog wat kennissen bezoeken.


Kevin maakt het goed in Abbotsford, B.C. Hij heeft vorige week zijn theorie gehaald voor het rijbewijs. Die moeten we namelijk opnieuw gaan halen in Canada. En omdat Kevin op een werkvergunning daar zit, is zijn Nederlandse rijbewijs maar 3 maanden geldig. Dus moet hij het Canadese rijbewijs gaan halen. (Hij is dus al te laat, want hij zit er al 5,5 maand) Op 24 augustus kan hij pas op voor zijn "roadtest". Dat duurt hem te lang, want hij mag nu alleen maar rijden met iemand van 25 jaar of ouder naast hem. Hij heeft nu een zogenaamd "beginners rijbewijs". Hij heeft volgende week een week vrij en dan gaat hij bij dat kantoor zitten wachten, op de hoop dat er iemand uit valt, zodat hij kan afrijden. Dit schijnt vaak te gebeuren daar. Maar ja, hij is niet de enige die daar op hoopt, dus hij moet vroeg voor de deur gaan zitten, zodat hij de eerste is, die mag invallen, als er iemand uit valt. Hopelijk hoeft hij niet de hele week te zitten!!!

Volgende week krijgen we een Canadees meisje uit B.C. in huis voor een paar dagen. Zij doet een reis door Europa en doet volgende week Nederland aan. Dus we gaan maar eens wat Hollandse dingen doen. Daar gaan we nu zelf ook anders tegen aan kijken, natuurlijk.

Ook zijn ik, Caroline, en mijn zus bezig een familiereünie te organiseren voor in de herfst. Kunnen we alle familie nog even bij elkaar zien. Tenslotte was de laatste reünie al weer 10 jaar geleden. Wel leuk om iedereen weer even te zien en te spreken. En zeker nu we van plan zijn weg te gaan.

Zo zijn jullie weer even op de hoogte van het reilen en zeilen in huize Hertogh.
Wordt vervolgd in het volgende blog.
Tot dan.

Wachten op de brief met onze nominatie.

Het is nu alweer 1 maand geleden dat onze aanvraag die we bij het emigratie bureau in Winnipeg ingeleverd hebben en in behandeling is. Wij moeten nu wachten op de brief met onze nominatie.
Pas als die binnen is, kunnen we de aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning en de verklaringen van goed gedrag opsturen naar de Canadese ambassade in Berlijn. Daarna is het alleen nog wachten op de oproep voor de medische keuring.

Ons werd toen verteld dat het een aantal maanden kon duren en dat wij geen contact met Winnipeg mochten zoeken.

Dus we moeten geduldig wachten.

Weer thuis

Dinsdag, 13 april 2010

Ik zal het verhaal even afmaken. Dan kan het boek gesloten worden.
We zijn vanaf Minneapolis 25 minuten later vertrokken dan gepland. Maar de vlucht was goed verlopen. Het was 21 graden in Minneapolis. We moesten 6800 km afleggen. We vlogen niet zo snel als de heenweg. Tussen de 865 en 915 km per uur, en zaten op 12 km hoogte. We hebben er 8 uur over gedaan. Toen we op maandag, 12 april, om 06:55 uur geland waren, was het 6 graden en het was een koude wind uit het noordoosten. De lucht was blauw en weer scheen de zon. Dit weer hadden we al die tijd in Canada ook gehad, bijna. Nu horen we van de mensen in Canada, dat het weer omslaat. Het regent er nu en er wordt 20 cm sneeuw verwacht. We hebben het ontzettend getroffen, dus. Het viel op, terug in Nederland, dat het snel groen geworden was. De knoppen zitten weer in de bomen en de bloesem bloeit al. Gisteren ging het goed met de verandering van dag en nacht, maar vandaag toch wat last van de jetlag. We zijn weer veilig thuis en nu maar afwachten, wanneer we post krijgen vanuit Manitoba. Dan kunnen we de rest regelen. We hebben een hele leerzame reis gehad. Het was erg druk soms met de afspraken, maar we zijn het er beide over eens, dat het heel verstandig is geweest om dit te doen. Zo leer je de provincie pas echt kennen. Bedankt allemaal voor het mee leven. En voor de vele mails die we van jullie mochten ontvangen. Dit was hartstikke leuk.

Terug naar Nederland

Zondag, 11 april 2010

Om 08:10 uur de mobiel gezet om ons te wekken. We werden weer wakker met een strak blauwe lucht, maar 2 graden C. Lekker gedoucht en de koffers gepakt. Om 09:15 uur werden we opgehaald met de shuttle bus naar het vliegveld. Daar ingecheckt en door de uitgebreide controle van de douane. Onze flesjes water konden we inleveren.(Die dachten we nog te kunnen gebruiken, terwijl we moesten wachten bij de gate.) En de schoenen moeten tegenwoordig ook even uit. Toen door de bodyscan en klaar was het weer. We vertrokken mooi op tijd van Winnipeg naar Minneapolis, USA. Daar moeten we ruim 2,5 uur wachten voor de vlucht naar Amsterdam. (Er zijn geen rechtstreekse vluchten van Amsterdam naar Winnipeg en vise versa) In die tussentijd zit ik nu dit verslag te schrijven. Je kunt hier mooi ergens gaan zitten en inpluggen in de stroom. Ideaal toch? En Erno zit de krant van Winnipeg te lezen. Goed om zijn Engels te oefenen. Dat is overigens in deze twee weken goed verbeterd. Als je de hele dag engels moet praten, gaat het snel. Nou, we gaan even kijken of we ergens even wat kunnen eten, en dan gaan we alvast bij de juiste gate zitten.

Laatste dag van de vakantie

Zaterdag, 10 april 2010

Onze laatste dag alweer van onze vakantie. Vreemd, helemaal een dagje niks moeten. Lekker rustig aan op gestaan. We zaten aan het ontbijt met een Amerikaan. Leuk om wat te kletsen zo met elkaar.
Het is weer mooi weer, dus we willen graag de stad uit en naar buiten. Iets ten noorden van Winnipeg is een park. Daar willen we een wandeling gaan maken. Op weg er naar toe nog even een paar boodschapjes gedaan. We hebben een route gelopen door het bos van 3,5 km. Daarna even op een picknick bankje een broodje gegeten en toen terug naar de stad. Even in een winkelcentrum nog wat gedronken en bij de CAA (Canadese ANWB) nog wat landkaarten gehaald, zodat we in Nederland kunnen laten zien, waar we nou naar toe gaan. Vervolgens ons laatste hotel opgezocht, dichtbij het vliegveld. De koffers er uit gedaan en nog even wat gaan eten in de stad. Om 20:00 uur de auto weer ingeleverd en terug naar het hotel gegaan. Nog even voor de laatste keer met Kevin geskypt. Want in Nederland kunnen we alleen in het weekend met hem skypen, vanwege het tijdsverschil. Kevin heeft het druk met zijn werk in de groenvoorziening. Het mooie weer komt aan en ze hadden weer wat klussen in de wacht gesleept. Hij maakt lange dagen en zelfs de zaterdag moet er gewerkt worden. Maar hij vindt het leuk, dus dat scheelt. Hoewel het soms ook zwaar kan zijn. We gaan op tijd naar bed, om weer goed uitgerust aan de lange reis te kunnen beginnen.

Manitoba Moose

Vrijdag, 9 april 2010

We misten de zon vandaag, dat we opstonden. Hoewel het maar licht bewolkt was. We hebben twee scholen bezocht in Winnipeg voor Rosanne. De richting Style and Design. Het is waarschijnlijk niet helemaal wat ze zou willen. Maar dan moet ze naar Toronto of Vancouver. Hoewel dat hier heel normaal is. Ze hebben verdragen met veel scholen door heel Canada, maar ook in de USA. De jonge studenten zijn hier al snel uit huis daar door. En zitten ze op Campus elders in het land of in de USA. De Universiteit van Manitoba is een dorp op zich. Met veel schoolgebouwen en Campussen. We moeten op internet maar achter halen, welke opleiding het best bij haar past. Daarna hebben we Annelies, een Nederlandse die getrouwd is met een Canadees, Dan, opgezocht. Ook haar verhaal, over hoe zij in Canada terecht is gekomen, hebben we aangehoord. We hebben lekker gekletst en zijn toen weer naar huis gegaan om ons voor te bereiden op de hockey wedstrijd. We zijn op tijd heen gegaan met de bus. In de hockey arena wat gegeten en toen de wedstrijd aanschouwd. Schitterend. Wat een enthousiasme. Dit moet je gewoon een keer hebben mee gemaakt. We hadden in Nederland al de kaarten besteld op internet, dus we waren daar erg op tijd mee. Hierdoor hadden we mooie plekken, op de voorste rij. Dus af en toe knalden de spelers bij ons tegen de boarding aan om die puck te pakken te krijgen. Dat was wel sensatie. Om half 11 waren we weer thuis. Toen nog even met Kevin geskypt en de mails gecheckt. Morgen onze laatste dag om te besteden en dan zit het er weer op. Dus daar gaan we nog even van genieten.

Belangrijkste dag van de vakantie

Donderdag, 8 april 2010

Vandaag is de grote dag. De dag van het interview. Vanmorgen, na het ontbijt, even alle papieren bij gewerkt. Het een en ander nog uit geprint en dan moet het maar klaar zijn. Op tijd zijn we met de bus naar downtown gegaan. Het was weer schitterend weer. Wel koud, uit de zon. (Vanmorgen om 07:45 uur was het 0 graden C.) Uit de bus even gekeken waar we precies moesten zijn, en toen even lekker koffie gedronken bij de Subway. We wilden naar Tim Hortons, maar daar staat standaard een ellenlange rij. Waar ook in Manitoba. Iedereen heeft het er voor over om op hun koffie te wachten. Zelfs bij de Drive Thru staan ze in de file met de auto.(De enige file die je tegen komt in Manitoba) En dat allemaal voor koffie en donuts. Wij kunnen geen eten meer zien, ondertussen. Al dat junkfood. Wat kunnen piepertjes met vlees en groente dan toch lekker zijn???!!!!
Om 14:00 uur hadden we de afspraak met de emigratie officier. Hij vroeg niet eens zo gek veel. Wat we gedaan hadden om te onderzoeken waar we wilden gaan wonen. Waar er werk mogelijkheden zijn voor ons. En wat we van de provincie vonden. Hij was zeer snel overtuigd en gaf ons de “Invitation to apply”. (Uitnodiging om je aanvraag te doen bij de provincie) De hele aanvraag hadden we bij ons (een paar kilo papier), dus die heeft hij vluchtig doorgenomen. Deze konden we gelijk achter laten. Scheelt weer tijd. In de lift van de 7e etage naar beneden, hebben we elkaar een dikke zoen gegeven. Het is ons gelukt!!! Alle spanning en drukte kunnen we nu achter ons laten. Nu gaan we nog een paar dagen vakantie vieren. Morgenavond, Erno’s verjaardag, gaan we lekker naar een hockey wedstrijd kijken. Na de beoordeling van ons dossier, krijgen we post vanuit Manitoba met de aanwijzingen hoe we de aanvraag dan naar de Canadese ambassade in Berlijn moeten doen.(2 aanvragen zijn het dus) Berlijn moet dan alleen nog de medische keuring regelen en we moeten een bewijs van goed gedrag meesturen. Dat is alles. We hebben het nogmaals aan de officier gevraagd, of de eerdere afwijzing nog last kan. Hij zei dat hij nu de beslissing had genomen, namens de federale regering, en dat wij naar Manitoba mogen komen. En daar mag de ambassade in Berlijn niet meer over beslissen. Een hele geruststelling dus. Wel hopen we dat het snel door de procedure gaat, omdat Kevin in juli 22 jaar wordt, en dan zou hij niet meer op onze aanvraag mee mogen. Dan moet hij zelf een aanvraag doen. Dat zal geen probleem zijn, maar het gaat weer extra tijd, inspanningen en geld kosten. Dus voor zijn verjaardag, 28 juli, moet de aanvraag in Berlijn liggen. De datum van binnenkomst is bindend hier voor. Het hele proces kan tussen de 6 en 12 maanden duren. De officier vertelde dat we begin 2011 zouden kunnen vertrekken naar Manitoba.

Bedankt allemaal dat jullie zo mee leefden. Dat vonden we hartstikke leuk. Wij hebben ons doel bereikt en nu gaan we nog even genieten. We hebben allebei een mooi verjaardags kado gekregen!!!!

Langs Dauphin en door naar Winnipeg

Woensdag, 7 april 2010

Vandaag een lange tocht voor de boeg, 500 km. Maar wederom mooi weer; strak blauwe lucht. We hadden weer als een blok geslapen, want we doen elke dag veel indrukken op en we hebben natuurlijk veel op het program staan. Toch zijn we er achter, dat het heel goed is, dat dit moet om via deze stroom naar Canada te willen emigreren. Doordat we veel afspraken hebben, met werkgevers, "emigratie ambtenaren" en makelaars, kom je veel aan de weet over de diverse gebieden. Over de huizen, de economie, de bevolking, de scholen, de voorzieningen voor de jeugd en de werkgelegenheid. Heel leerzaam. En dit bepaalt ook duidelijk de voorkeur die je creëert, waar je je wilt gaan vestigen.
Na een ontbijt te hebben gehad in de Quick Stop, zijn we vertrokken om 09.50 uur naar Dauphin. Ons laatste station voor het interview met de emigratie officier in Winnipeg. Onderweg naar Dauphin reden we door een Nationaal park en daar kwamen we een eland en coyotes tegen. Goed uitkijken dus, want als je er een tegen de bumper krijgt, dan hebben we een probleem. Maar er stonden genoeg waarschuwingsborden langs de kant van de weg. Zelfs voor overstekende paard en wagens??!! Jawel, want je hebt hier diverse gemeenschappen, die een bepaald geloof volgen. Sommigen daarvan gebruiken geen moderne voorzieningen, zoals auto’s, elektrisch etc. Dus dan gaan ze per paard en wagen. Jawel, net het Kleine Huis op de Prairie. Ze kleden zich zelfs ook zo. Om 12.00 uur aangekomen in Dauphin. Hier hebben we ook de emigratie ambtenaar bezocht, Martijn, een Nederlander uit Houten (bij Utrecht) vandaan. Hij is met een Canadees verloofd en woont hier sinds eind 2001. Hij heeft ons rond gereden in deze stad van 8500 inwoners en nog 1500 vlak buiten de stad. De stad verleent zijn diensten aan ongeveer 45000 mensen. (De stad en omliggende dorpen) Hij heeft ons veel nuttige informatie kunnen geven en hij vond het zichtbaar leuk om even een middagje met Nederlanders op pad te gaan. Er wonen nu 3 stellen Nederlanders daar. Als dank twee zakken drop achter gelaten. Hier was hij erg blij mee. Om 15.50 uur zijn we weer gaan rijden naar Winnipeg, waar we weer een B&B hebben gereserveerd. Ik moet zeggen dat het ideaal is, dat je alles al van te voren kunt regelen via internet. Wat een uitvinding!! Geeft veel rust tijdens deze toch al zo drukke reis. Om 19.50 uur waren we er. Ondanks de lange rit, kom je veel relaxter aan dan in Nederland, want je hebt heel veel minder verkeer, waardoor je alle tijd hebt om om je heen te kijken.
Nog even de mails bekeken en met Kevin geskypt, want die hadden we ook al een paar dagen niet gesproken. Hij had het druk gehad.
Terwijl ik dit verslag schrijf, zitten we een paar uur vòòr het interview met de emigratie officier. Het uur van de waarheid. Krijgen we de uitnodiging om de aanvraag voor emigratie te doen of niet???!!! Hebben we in zijn ogen genoeg gedaan, om alles uit te zoeken? Zullen we een aanvulling zijn voor de economie in Manitoba? Kunnen ze onze werkervaring in Manitoba gebruiken?

We gaan het snel horen.
We melden het zo snel mogelijk. En daarna hebben we een paar dagen om nog lekker te relaxen. Geen druk meer, wat afspraken betreft.

Verder naar Swan River

Dinsdag, 6 april 2010

Om half 10 zijn we bij Anneke, Dries en Piet weer vertrokken naar Russell. Anneke reed voorop, van hun huis naar Russell.(ongeveer 25 km van Russell af, over de gravel wegen) We hebben nog een paar studieboeken gekocht, om in Nederland alvast het (groot) rijbewijs te kunnen leren. Want alle rijbewijzen moeten weer opnieuw gehaald worden. Na afscheid te hebben genomen van Anneke, zijn we vertrokken naar Swan River. We zijn erg verwend door Dries en Anneke en we zijn ze dankbaar voor wat ze voor ons hebben gedaan. Het was een schitterende route om te rijden naar Swan River. Erg rustig op de weg en het was mooi weer en erge mooie natuur. Onderweg moesten we de voet van het pedaal halen, Omdat er een paar herten de weg over staken. Ze bleven heel nieuwsgierig naast de weg staan kijken naar ons, zodat we nog een mooi plaatje van een van hen konden schieten. Ook hier weer de "emigratie ambtenaar" bezocht, die ons voorzag van alle informatie over de stad en omgeving. Toen beide nog een gesprek gehad met een bedrijf en de dag was al weer om. Wat ons op viel, was dat de wegen in deze stad erg slecht waren en veel stof deed op waaien. Dit komt, omdat ze in de winter grind en zand strooien voor de gladheid, maar ook omdat er veel gravel wegen zijn. Je bent hier geen nieuwe auto nut!!!
Dit keer hadden we gereserveerd in een motel. Nu hadden we weer even de tijd om jullie weer op de hoogte te brengen van al onze bevindingen, ervaringen en belevenissen hier.

2e Paasdag

Maandag, 5 april 2010

Dit is voor Canadezen weer gewoon een werkdag. (2e Paasdag) Vandaag weer een dag vol afspraken. Om 09:00 uur hadden we de eerste afspraak alweer. Vervolgens nog verschillende bedrijven af geweest om de werkgelegenheid binnen deze bedrijven te bespreken. Van deze bedrijven ook weer brieven ontvangen ter bevestiging, die we kunnen tonen aan de emigratie officier op donderdag. Als we dan niet genoeg bewijs hebben!!!! ’s Avonds kwamen er nog een paar andere emigranten bij ons koffie drinken, die hun ervaringen ook kwamen vertellen en ook deze mensen hadden slechte ervaringen met Buysse, als emigratie tussenpersoon in Nederland, gehad. We hebben heerlijke dagen in Russell gehad en ook mooi weer. Hoewel de nachten nog wel koud zijn. (Nachtvorst).

Bezoek aan Russell

Zondag, 1e Paasdag, 4 april 2010

We zijn weer met mooi weer opgestaan. We treffen het wel, zeg, zo vroeg in het voorjaar. Normaal ligt hier nog sneeuw. Om 11:00 uur vertrokken naar Russell, waar we om 13:00 uur afgesproken hadden met Anneke, een Nederlandse emigrante, in de Russell Inn, een restaurant. Tijdens de rit naar Russell toe, konden we al zien dat het landschap veranderde. Wat meer heuvels en bomen. Van Brandon tot Russell, 180 km, konden we zonder te moeten stoppen voor een stoplicht of iets dergelijks, in een keer door rijden naar Russell. We hebben met Anneke eerst wat gegeten in het restaurant en daarna heeft zij ons rond gereden in de omgeving van Russell. We hebben mooie plekjes gezien, waaronder het ski gebied en we zijn de grens van Saskatchewan, de naast gelegen provincie, gepasseerd. We hebben ’s avonds heerlijk gegeten bij Dries, Piet en Anneke in hun nieuwe huis. We mogen deze twee dagen bij ze logeren.
Ze wonen midden in de natuur op een perceel van 64 hectare. (a quarter section, dit is ongeveer 800 x 800 meter) We hebben ’s avonds nog even een ronde gelopen over het perceel. Het was er donker en stil. Geen lantaarnpalen of ander licht. Geen geasfalteerde wegen, maar gravel wegen. In de verte hoorde je alleen de coyotes janken. Schitterend, helemaal alleen met de natuur. Daarna nog lekker even gebabbeld over alle Canadese gewoontes en de emigratie procedure.

De Winterfair in Brandon

Zaterdag, 3 april 2010

Zaterdagochtend lekker wakker worden en het was stralend mooi weer, heerlijk ontbijt gehad. Er is al weer een week voorbij. Maar veel gezien, geleerd en indrukken op gedaan. Om 11:00 uur naar de stad om een pakje te versturen naar Kevin, gelijk even gekeken waar het distributiecentrum van de post was. De kans is ook aanwezig dat ik daar gewoon kan solliciteren en mijn PTT ervaringen kan gebruiken. Daarna naar de Winterfair gegaan. Dat is een soort landbouw beurs. Vergelijkbaar met de Landbouwdag in Opmeer. Er waren honden races, aangespannen paarden wedstrijden, vee keuringen en Concours hippique. En natuurlijk de beurs er bij. We waren er de hele middag en avond zoet. Cindy Classen was daar om de prijzen uit te reiken voor de winnaar van concours hippique. Mooi rustig dagje en weer een indruk van de mensen hier gekregen.

Bezoek aan Hollandse emigranten

Goede Vrijdag, 2 april 2010

Lekker een relaxdag gehad. Het was vandaag een koude, bewolkte, natte en gure dag. Met ook nog een sneeuwbui. Was zo rond de 0-5 graden, denk ik. Goede Vrijdag is hier een vrije dag en dan is alles dicht, maar 2e Paasdag kennen ze hier niet en gaan de meesten weer naar hun werk. Vanmiddag zijn we naar een bijeenkomst geweest, georganiseerd voor ons, door 5 geëmigreerde families, waar we in Nederland al via internet contact mee hadden. We zagen ‘s morgens een berichtje van een stel, die ons vroegen om een bakkie te komen doen, voordat we met z’n allen naar de bijeenkomst gingen. Dit hebben we gedaan. Voor de bijeenkomst ’s middags neemt iedereen iets te eten mee. Dat noemen ze hier “Potluck”. Nou konden wij niets koken, maar wel iets meenemen voor bij de koffie.
Op weg naar Bianca en Ruud, zijn we langs de Tim Hortons gereden, en hebben een doos met donuts opgehaald. (Goed voor onze integratie alvast) Een dozijn donuts kost hier 6 Canadese dollar (ongeveer 4,50 euro). Nou, twee gebakjes in Nederland bij de bakker en je bent 5 of 6 euro kwijt. (Even ter vergelijking) Bij Bianca en Ruud even een bakkie gedaan, gepraat over hun emigratieproces (ze zijn hier sinds juli 2009) en hun huis bekeken. Daarna samen naar het huis van Andre en Ingrid gereden, waar de bijeenkomst werd georganiseerd. Het was een gezellige boel. 6 stellen en dan ook nog de kinderen. Heerlijk gepraat met iedereen en lekker gegeten en gedronken. Anko woonde hier twee huizen naast, dus ook bij hem even een kijkje genomen. Andre en Anko wonen aan een meer, midden in de natuur. Het was echt super gezellig en we waarderen het enorm dat ze dit voor ons hadden georganiseerd. Zo hebben we iedereen even kunnen spreken en de ervaringen uit kunnen wisselen. Op de terugweg nog even het huis bekeken van William en Ramona en de kadootjes afgeleverd, die we van opa en oma Smit hadden mee gekregen uit Abbekerk. Om 23:30 uur waren we weer thuis. En hadden geen tijd meer om ons verhaal te schrijven en te versturen. Vandaar nu pas. Dus dit keer even korter en dus sneller klaar met lezen.

Werkgevers bezoeken in Brandon

Donderdag, 1 april 2010

Weer een dag verder en weer veel wijzer geworden. Het is wel bewolkt de hele dag, maar de wind is weg en het voelt als een graad of 14. Lekker weer dus. Erno heeft zijn gesprek gehad bij een werkgever, Steve’s transport. Ze hebben diverse chauffeurs nodig, maar je moet wel een toets maken over varkens!!!! Want het is voornamelijk rond de 250 varkens per keer van een boerderij naar een slachtplaats vervoeren. Dus je moet dan bekend zijn met de voorschriften van het vervoer van vee en hoe je de varkens moet behandelen. Want als de varkens gestresst raken, dan merk je dat meteen aan het vlees. Dus dat mag je vooral niet veroorzaken. En het mag ook niet te warm of te koud worden in de trailer. Er komt meer bij kijken dan je denkt. Hij zal dan met twee man op een truck rijden. De een rijdt van 5 am tot 2 pm en de ander van 2 pm tot 11 pm. De ochtend dienst moet een uur eerder komen om de wagen te inspecteren en de avond dienst moet de trailer uitschrapen met mest en desinfecteren. Het schoonmaken hoeft niet, dat wordt gedaan. We hebben de sollicitatie formulieren mee gekregen. En deze werkgever maakt ook weer een brief voor de emigratie officier, om aan te tonen dat er echt wel werk zal zijn voor ons. Daarna had Caroline haar gesprek met de manager van de Royal Bank of Canada. Aangezien Brandon erg hard groeit, en er veel buitenlanders komen werken, zijn ze gek op mensen die meer talen spreken. Daar ligt voor mij dus een voordeel, blijkt wel. Ook zijn er veel mensen nodig in de banken wereld, waardoor ze voor mij wel een baan zien weg gelegd. De manager, wil ook graag contact met mij houden, over wanneer we definitief gaan komen in Canada, zodat hij de banen in de diverse filialen in de gaten kan houden voor mij. Hij heeft me wat instructies mee gegeven voor de voorbereiding van een sollicitatiegesprek. Het was een informeel gesprek, dus verder lekker gebabbeld over hypotheken en geldmarkt en de economische crisis en de verschillen tussen Nederland en Canada. We hebben een lading blikken jodenkoeken en drop en fudge mee genomen uit Nederland, dus die hebben we bij diverse adressen achter gelaten de afgelopen dagen. Om er voor te zorgen, dat ze ons niet vergeten en te laten zien dat wij waarderen wat ze voor ons doen. Hier wordt erg leuk op gereageerd. Toen snel crossen naar de bank, om een rekening te openen tussendoor. Dit is om t.z.t. ons geld over te kunnen hevelen naar Canada. Vervolgens naar weer een andere instantie gereden die ons feedback gaf over de hulp die een emigrant kan krijgen, als je eenmaal bent geëmigreerd. Toen naar het kantoor van Service Canada, om te vragen hoe het nu zit met het Canadese rijbewijs. Zowel voor de auto als voor vrachtwagen chauffeur moet je alles weer opnieuw doen. Zowel praktijk als theorie. We kregen van iemand de tip om de studieboeken vanuit Canada mee te nemen en alvast in Nederland te leren, zodat je examen kunt doen, als je eenmaal in Canada bent. Voor de snelheid. Toen we om studieboeken voor het vrachtwagen rijbewijs vroegen, gaf de mevrouw aan de balie aan, dat dat niet nodig was en dat we gewoon op de website konden gaan leren en oefen examens maken. Oke, dat scheelt weer een hoop gesleep en geld. Als laatste nog even naar het VVV gereden om nog wat info op te halen. En toen zijn we gestrand, moe maar voldaan, in een heerlijk country restaurant en hebben heerlijk gegeten. Het was inmiddels bijna 5 pm (17.00 uur). Kun je nagaan, we hebben niet eens de tijd gehad om te lunchen. We zijn aan een stuk door gegaan met alle afspraken. Maar dat moest ook wel, want morgen, Goede Vrijdag, zijn de meeste banken en overheids gebouwen dicht. Dus kunnen we niets doen. We zijn doodop. Dus lekker naar ons nieuwe bed and breakfast adres gegaan. Dit ligt op een heuvel, en we kijken vanuit het achterraam helemaal over de stad Brandon heen. Geweldig uitzicht. Nu zitten we lekker te typen voor de open haard, met uitzicht over de stad. Amazing!!!!!!! De bewoners hebben ons uitgenodigd om 20.30 uur voor een kopje thee. Dus dat gaan we doen. Even lekker relaxen na de afgelopen heeeeeeeeeele drukke dagen. Erg vermoeiend die nieuwe indrukken, afspraken rennen en natuurlijk de taal. Maar zeker zeer interessant en hoopvol.

Caroline viert verjaardag in Brandon

Woensdag, 31 maart 2010

Daar zijn we weer met weer een nieuw verslag vanuit Brandon. We zijn vandaag weer een stuk wijzer geworden. We waren weer vroeg wakker en het zonnetje pikte later heerlijk in onze kamer. We hadden de hele dag een strak blauwe lucht en het was 15 graden C. Toen we gisteren van Winnipeg naar Brandon reden, zagen we de natuur veranderen van vlak en kaal naar heuvels en bossen. Het lijkt hier op de Veluwe. Alleen natuurlijk veel ruimer. Na vandaag de stad en omgeving te hebben bekeken, kunnen we gerust vast stellen dat dit is wat we wilden verwachten. Hier is de natuur mooi, zijn er veel banen kansen en zijn de huizen veel goedkoper dan in Winnipeg. Dit is wat we zoeken. Dat konden we de eerste paar dagen nog niet zeggen. We begonnen met wederom een heerlijk ontbijt van toast, bacon and eggs, een soepkom met vers gesneden fruit en wat al niet meer wat je pakken kon. Die B&B bevallen ons zeer goed. Veel meer luxe dan in een hotel, waar ze hier meestal geen ontbijt hebben. En de bewoners kunnen ons veel vertellen. Vanmorgen zaten we aan tafel met twee heren, een uit Ottawa, in Ontario, Canada en een uit El Salvador. Erg interessant natuurlijk.
Eerst een afspraak gehad op het gemeentehuis met, laten we het noemen, een gemeente ambtenaar, die potentiële emigranten helpt met hun emigratie procedure. Zij helpt met werk en woonruimte in deze stad. Zij maakt ook een brief op voor ons met de mededeling dat zij geen problemen ziet voor ons, na emigratie, om een baan te vinden. Dit is voor ons belangrijk om aan te kunnen tonen bij het interview met de emigratie officier op 8 april.
Zij heeft ook de info voor een school voor Rosanne. Haar richting, Style en Design, is op de universiteit van Manitoba in Winnipeg. Voor Kevin is hier ook veel werk te vinden. In een straal van 100 km van Brandon zijn 39 golf banen te vinden. Ook zijn er 4 grote hoveniers bedrijven. Dit is hier natuurlijk wel seizoen gebonden, maar in de winter gaan deze mensen aan het werk als sneeuwschuiver en zand strooier. Als je goed bent als seizoenswerker, dan zal je werkgever zijn best doen om je een winterbaan te bezorgen, zodat hij zich verzekerd dat je niet naar een andere werkgever toe gaat. Deze gemeente ambtenaar heeft ook contacten met werkgevers hier en met de emigratiedienst in Winnipeg. Hier in Brandon is volop werk voor ons te vinden. Erno waarschijnlijk als vrachtwagen chauffeur, of bij de post en Caroline in de banken wereld. Ze heeft afspraken voor ons gemaakt bij potentiële werkgevers, dus morgen gaan we beide op gesprek. Niet echt al solliciteren, maar alvast contacten leggen en de arbeidsmogelijkheden binnen dat bedrijf voor ons bespreken. Brandon heeft 45000 inwoners en de mensen van de kleine omliggende dorpen zijn afhankelijk van deze stad. Totaal zijn dat ongeveer 180.000 mensen. Dus voor Caroline is er daarom heel veel werk bij banken te vinden. Hypotheken worden hier alleen via banken gesloten. Niet bij tussenpersonen. Daarna een afspraak bij West-Can Human Resource Solutions, een soort arbeids bureau. Zij heeft alle info genoteerd en heeft onze CV’s, zodat zij alvast de vacatures in de gaten kan houden voor ons, zodra wij weten wanneer we hierheen komen. Haar advies is om in het voorjaar te emigreren. Want in de winter staat hier alles redelijk stil. De verkoop van auto’s, maar ook zijn er dan dus minder banen. Ook zij maakt een brief voor de emigratie officier, om te bewijzen dat een baan voor ons hier geen probleem wordt. Hierna naar Anko, de makelaar gegaan. Hij heeft een stagiaire, Irene, voor 20 weken, sinds 1 maart. We hebben eerst even met zijn vieren ergens geluncht en toen zijn we met Anko door Brandon gereden en heeft hij ons veel woonwijken en huizen laten zien, zodat we de huizen en prijzen konden vergelijken. Er wordt heel veel bij gebouwd in Brandon. Die huizen staan heel snel. Alles wordt gebouwd met houtplaten en kunststof. Er komt geen baksteen aan te pas. Ook heeft hij wat mountain bike routes laten zien in de bossen. We zijn met Anko ook naar een andere Nederlandse emigrant gereden. Die is geëmigreerd op 3 december 2009. Via hem volgen we nu deze route om te emigreren. Hij werkt bij een Ford dealer als verkoper. Toen we bij de dealer binnen stapten, wist hij niet wat hij zag, hoewel hij wist dat we in Brandon waren. Dat was dus even leuk. Ook nog even het ziekenhuis bekeken, en daar in zit een Tim Hortons, net zoals McDonalds in Nederland, maar dan niet met hamburgers, maar met donuts, muffins en koffie. Dus even lekker koffie gedronken daar. Vandaag waren we om 17:00 uur klaar. Helemaal eens een vroegertje. We zijn naar onze kamer gegaan en tot 21:15 uur al onze mail verwerkt en ons afspraken schema bij gewerkt. Alle avonden zijn gevuld met computer werk. Jammer, want we hebben niet eens de tijd om even een rondje te lopen ’s avonds of even iets anders te gaan doen.
Er leven heel veel mensen mee, dus we ontvangen veel mails. Doordat ik vandaag jarig ben, heb ik natuurlijk ook extra veel mail ontvangen. Bedankt allemaal. Lief dat jullie daar aan gedacht hebben. Heb ik tenminste nog een beetje een ”jarig zijn” gevoel.
Nou, we stoppen er maar weer eens mee. Door alle indrukken en info gesprekken, zit het hoofd redelijk vol. Dus nu even ontspannen, voordat we gaan slapen.

Tot morgen.

Winnipeg verkennen

Dinsdag, 30 maart 2010

Vannacht heerlijk geslapen en we hadden wafels voor ontbijt. Best leuk, zo’n bed & breakfast bij de mensen thuis. Ze zorgden goed voor ons en voorzagen ons van veel informatie over de provincie en Winnipeg zelf. Om 10 uur hadden we een afspraak bij de makelaar in Winnipeg. Hij vertelde ons hoe het werkt met huizen kopen en welke wijken goed zijn om te wonen en waar je beter niet kunt komen. Daarna zijn we naar een emigratie info centrum gegaan. Hier helpen ze je met alles voor de aanvraagprocedure en voor als je bent geëmigreerd, met banen, aanvragen sofinummer, zorgverzekering etc. Om 15 uur konden we terug komen, dan had de meneer in kwestie tijd voor ons. In de tussentijd zijn we nog naar de Universiteit van Winnipeg geweest, om te kijken of ze hier een opleiding hebben voor Rosanne. En daarna naar The Forks (een park en winkelcentrum midden in de stad) gegaan om een hapje te eten en in het park een paar mooie foto’s te maken. Toen weer terug naar het Immigration Centre.

Daar het gesprek gehad en deze meneer keek het hele pakket papier na van de aanvraag en vertelde ons dat het er goed uit zag, op een paar correctiepuntjes na. Hij ziet geen problemen voor ons, dat emigratie niet door zou gaan. Zelfs niet met de eerdere afwijzing die we gehad hebben. Weer een bevestiging dat die afwijzing geen last kon. Volgens hem hoeven we ons geen zorgen te maken. Het feit dat we al in Manitoba zijn, is al voldoende bewijs voor de emigratie officier, volgens hem. Yesssssssssss………….Zal het dan toch gaan lukken? Maar laten we netjes onze tour afmaken en onze opdrachten uitvoeren. Niet alleen voor hen, maar natuurlijk ook voor onszelf. Na dit gesprek zijn we naar Brandon gereden. Daar een pizza gegeten in de Pizza Hut. Zoals jullie zullen weten, kunnen ze hier best eten en drinken. We bestelden een glas drinken, krijg je meteen een halve liter!!! En als je te kort hebt, dan vullen ze ‘m gratis weer voor je bij. En we hebben met z’n tweeën 1 pizza besteld, maar de medium versie.(Niet de large) Zelfs deze konden we met z’n tweeën niet eens op. (Hoe krijgen ze het allemaal weg, zeg???) En toen naar de nieuwe B&B gereden, hier in Brandon. Een soort Pipi Langkous huis, waar meerdere kamers worden verhuurd. Het huis is geheel in de stijl van de tijd van Het kleine huis op de prairie. Van dat drukke behang en veel stof gebuikt, qua gordijnen enz. Mmmm…..heeft ook wel wat??!! Het was vandaag kouder dan gisteren en voornamelijk bewolkt. Een ietwat grauwe dag dus. Het was ongeveer tussen de 5 en 10 graden. Maar de mensen hier zijn knettergek, zeg. Zodra de sneeuw weg is, gaan ze in korte broek, T-shirt en slippers of sandalen, terwijl wij liever een extra jas aan zouden trekken. Hier vonden ze het dus “lekker weer”????!!! Het is hier voorjaarsvakantie, dus we zien veel kinderen op straat spelen.

Nou, tot zo maar weer even. Even de foto’s weer op de computer zetten en dan weer lekker naar bed.
Doei.

Aankomst Winnipeg

Maandag, 29 maart 2010

Hallo iedereen,

Zo, dat was een nachtje in de USA. We stonden met een strak blauwe lucht op. Ook daar was de sneeuw al weg, wat normaal gesproken niet zo is. Erg zacht voor de tijd van het jaar dus. We hebben natuurlijk rommelig geslapen. Halverwege de nacht wakker, omdat het onze tijd natuurlijk niet was om te slapen, vanwege het tijdsverschil. Maar de vertraging is keurig opgelost door Delta airlines, hoor. Een goed hotel gehad en vouchers voor een ontbijt. Maar we moesten om 9:00 uur weer vliegen, dus om 07:00 uur weer op het vliegveld zijn. We werden om 05:30 uur weer gewekt (hadden we geen probleem mee, want we waren toch eigenlijk al klaar wakker), zodat we om 06:00 uur weer in de taxi zaten naar het vliegveld. Inchecken en toen hebben we een lekker Amerikaans ontbijt genomen op het vliegveld. Uiteraard met scones en muffins, en vruchtensap en een enorme lok koffie. Erno moet al erg aan de rustige mentaliteit wennen. Niemand lijkt haast te hebben. Dus we doen maar mee. Maar iedereen is behulpzaam en vriendelijk.
Om 09:15 uur vlogen we richting Winnipeg en om 10:15 uur landden we.

Het was wel even schrikken, toen we weer langs de douane moesten. Na wat vragen gesteld te hebben aan ons, over wat we kwamen doen in Manitoba en hoe lang we zouden blijven etc., stuurde hij ons naar de Immigration balie. Dit vonden we vreemd. Wat zou er loos zijn??? De mevrouw achter de balie viel meteen maar met de deur in huis:” Jullie hebben een afwijzing gehad op een aanvraag voor emigratie naar Canada, he?” We vielen bijna stijl achterover!!! Begint het nu al? We begonnen al moordnijgingen te krijgen, om die tussenpersoon, die ons in Nederland de problemen had bezorgt om zeep te helpen. Maar bij latere navraag of het last kon bij een eventuele volgende aanvraag voor emigratie, kon ze ons gelukkig geruststellen. Als we aan de voorwaarden van het proces voldoen, dan kan er gewoon geëmigreerd worden. Pppfffff……..gelukkig. Dat is nu al een zorg minder. Maar zij adviseerde ons wel, om hier werk van te maken en die man proberen uit te schakelen. Zij was bekend met het fenomeen, dat er vaak valse baanaanbiedingen worden geregeld door tussenpersonen. Hier was het vanochtend nog licht bewolkt en 5 graden C. Gauw de huurauto opgehaald, een Nissan Centro, een automaat. Daarna nog even langs ons hotel gereden, die we eigenlijk voor de afgelopen nacht hadden geboekt, om te zeggen dat we door vertraging niet waren gekomen. Toen langs de CAA (de Canadese ANWB) voor een paar landkaarten en op naar een winkelcentrum om een foto camera te kopen en wat boodschappen te doen.

Vervolgens de auto in en naar Steinbach gereden om dit dorp te bekijken voor leef en werk mogelijkheden. De lucht trok open en de hele middag de zon gehad. Maar wel veel wind. En als hier kennelijk de zon schijnt, dan gaat hier de korte broek en slippers aan. Dat het tussen de 5 en 10 graden is, dat deert ze niet, blijkbaar. MMmmm…..dan zijn ze wel heel wat gewend dus. Ook nog even naar een bedrijf gereden, ten noorden van Steinbach, Steve’s Transport. Bij dit bedrijf heeft Erno een gesprek voor een mogelijke baan. Maar dan het filiaal in Brandon. Gewoon even extra belangstelling tonen. We hebben daar gesproken met iemand en toen zijn we weer gegaan. Om 19:20 uur waren we weer in Winnipeg bij onze B&B. Nog nooit een B&B geprobeerd, maar het ziet er goed uit. We hebben twee kamers tot onze beschikking en een badkamer voor ons zelf. Meneer heeft al gevraagd wat we met ontbijt voor morgenochtend willen. Het wordt waarschijnlijk toast met jam en een gekookt eitje. Hij vroeg onze voorkeur. Nou een broodje gaat er wel weer eens in. Na een dag zijn we die muffins en donuts al zat, al dat zoete spul. Maar ze zijn absoluut lekker.
Nou we gaan weer lekker even opfrissen en nu maar vroeg op bed. Hopelijk beginnen we dan aan het tijdsverschil te wennen en slapen we goed. Nog even de reisroute voor morgen plannen, zodat we niet van hot naar her rijden. We moeten 4 adressen af in Winnipeg, dus dat lijkt ons wel prettig.

Tot morgen maar weer.

P.S. Terwijl we nu op de computer zitten, praten we met Kevin via Skype. Hij zit 2000 km verder in Canada dan wij, en heeft met ons twee uur tijdsverschil.
En de benzine, loodvrij, kost hier per liter tussen de 85 en 98 dollarcent, afhankelijk van de stad of in het dorp. Dat is ongeveer tussen de 70 en 80 eurocent.

Exploratory visit to Manitoba

Zondag, 28 maart 2010

Het eerste verslag niet vanuit Canada, maar vanuit Minneapolis. We zouden om 14:30 uur vertrekken, maar dat werd al een half uur later. We wilden gaan taxiën naar de startbaan toen er werd omgeroepen, dat er een computerstoring was. Na een half uur stil te hebben gestaan, gaf de gezagvoerder te kennen dat het probleem was verholpen. Dus taxiën maar naar de startbaan. Maar helaas, onderweg vertelde hij dat het probleem zich opnieuw voor deed. Daardoor moesten we terug naar de gate, om te kijken of het verholpen kon worden. Dus zo stonden we na een gezellig rondje Schiphol, om 16.00 uur weer aan de gate. De computer is vervangen (gelukkig hadden ze er een op Schiphol) en opnieuw gecheckt. Alles doet het en om 17.20 uur konden we eindelijk gaan vertrekken.
De vlucht van Minneapolis naar Winnipeg hebben we gemist, terwijl we 3 uur de tijd hadden om over te stappen. Maar helaas het lukte niet. Het is overigens keurig opgelost. We werden opgehaald met een shuttlebusje en keurig voor een hotel in Minneapolis afgezet. Onze koffers zijn nog op het vliegveld. Die staan al klaar voor de vlucht naar Winnipeg voor morgen, vertrek 09:00 uur. Dus geen koffers bij ons. Alleen de handbagage. Ook daar is aan gedacht. We konden een “overnight kit” ophalen, met o.a. een slaap t-shirt er in en een tandenborstel.

De afstand van Amsterdam naar Minneapolis is 6678 km hemelsbreed. Maar we hebben 12500 km gevlogen, zo’n boog maakten we dus. We vlogen ruim 11000 meter hoog. De vlucht zou 8 uur en 42 minuten duren, maar het werd totaal dus 12 uur. We vlogen 865 en 972 km per uur, afhankelijk van de wind, denk ik. Het tijdsverschil met Nederland is hier 7 uur vroeger.

Dit is het voor vandaag even. Nu lekker douchen en slapen.
Op naar de volgende dag, de eerste dag in Manitoba, als het goed is.