Alweer een week voorbij

Tja, over de afgelopen week is er eigenlijk niet zo veel te vertellen. Die is voorbij gegaan, zoals alle anderen. We zijn alle vier gewoon naar het werk gegaan en voor je het weet is het dan weer weekend. Het liefst doen we de boodschappen niet in het weekend, want net zoals in Nederland, is het dan hartstikke druk in de stad. En daaraan hebben we allebei een hekel. Maar deze week hebben we het goed opgelost en misschien blijven we dat voorlopig wel zo doen. Door de week, als het niet te koud is, kan ik, Caroline, in de lunchpauze een paar dingen halen. Dan heb ik even een wandelingetje naar buiten. Niet te veel, want ik wil niet te veel tillen, natuurlijk. Vrijdag werk ik een half uur langer, omdat we dan langer open zijn bij de bank. Dan gaat Erno eerst naar huis om te douchen en dan brengt hij Rosanne naar de schaatsbaan (buiten nu) en dan haalt hij mij op. En in die tussentijd dat Rosanne aan het schaatsen is, halen we dan de boodschappen. Dan hebben we het weekend om het huishouden te doen en wat te mailen en skypen met Nederland.

Gisteren, zaterdag, hebben we bewust de skype niet aangezet, want we wilden even een begin maken met de belastingaangiftes. Alle papieren eens bij elkaar zoeken en eens kijken hoe het hier werkt en wat we nodig hebben. Uiteraard werkt het, net als in Nederland, ook hier zo, dat we zo veel mogelijk aftrekposten willen creeëren. Lekker klusje dus.
Ook hebben we gisteren de ski's naar Kevin in de winkel gebracht, want dan staan ze startklaar, voor als we een keer de hups krijgen om te gaan. Misschien volgend weekend wel. De laatste keer dat we op skivakantie waren, was Oud en Nieuw 2001/2002. Dus Kevin en Rosanne passen hun schoenen en ski's niet meer. Die moeten nog wat anders. Maar de eigenaar van de winkel bood al aan om demo's uit de winkel te gebruiken, in plaats van wat te gaan huren.

Vandaag hebben we bij Andre en Ingrid een bakkie gedaan. En hebben we wat rond gereden in de buurt. Zo zien we iedere keer weer iets nieuws, waar we nog niet geweest zijn. (Zie foto's)

Komende weken hebben we Kevin weer meer thuis. Want zijn vriendin gaat voor 3 weken op vakantie. Wel gaan Kevin en Rosanne daar een paar keer slapen om te zorgen voor de kat en het konijn. De rest van de dagen zorgt iemand anders er voor.

En zo beginnen we morgen weer aan een nieuwe week. En zitten we al weer in februari. De tijd vliegt met al die nieuwe indrukken.
Wat het weer betreft voor de komende week: Ze verwachten overdag temperaturen van -5º tot 0º C, maar wel sneeuwbuien. Dus wie weet hebben we dan mooie, verse sneeuw om in te skiën. Dus als we komend weekend niet op skype zitten..........dan weten jullie waar we zijn.
Ook in Nederland is het deze week koud en hopen ze op natuurijs voor de liefhebbers. Dus wie weet, komt het er van. We hopen met jullie mee.

En de winter is daar!!!!

Afgelopen vrijdag zijn we lekker een avondje uit geweest. Eerst ergens wat gegeten na het werk en daarna naar de wedstrijd van de Wheat Kings, ijshockey, hier in de stad. Het is al de sfeer die het gezellig maakt. Alleen de vechtpartijen met de spelers onderling had er van mij wel uit gemogen. Hoewel niet iedereen het met me eens was, want sensatie was het wel. Het lijkt er trouwens op dat het een standaard onderdeel van een ijshockey wedstrijd is. Het was vrijdag de 13e. En helaas hebben ze met 5-4 verloren. Spannend was het wel. Het was een nek aan nek race. We hebben dus een mooie wedstrijd gezien.

Deze week is het dan eindelijk winter geworden hier. Met temperaturen van rond de -30º tot - 43º C. Ja, we hadden waarschijnlijk in jullie ogen al behoorlijk winter, maar het was hier minder koud dan normaal voor deze tijd van het jaar. Net als in Nederland. De temperatuur die jullie lezen op dit blog is niet de gevoelstemperatuur. En men zegt dat je die toch moet aanhouden. Want met wind er bij is de gevoelstemperatuur veel kouder. Hoe meer wind, hoe kouder. Maar, als je het mij vraagt, maakt het niks uit. Kouder dan koud kan toch niet. Of het nou -30 is of -50. Dan moet je gewoon niet naar buiten gaan. Erno begint nu iets later op het werk en gaat wat langer door, zodat hij dezelfde tijden werkt als ik, Caroline. Dan zet hij mij af voor de deur bij het werk en haalt me ook weer voor de deur op. Kevin carpoolt met zijn vriendin of met ons. Rosanne werkt 's avonds en in de weekenden en gaat met de bus heen en komt met een collega met de auto weer thuis.
Deze koude temperaturen heb je soms en dan pas je je er naar aan. Oppassen als je naar buiten gaat en niet te ver en goed aankleden. Aan de binnenkant van de voordeur staat nu het ijs aan de onderkant van het kozijn. Ik, Caroline, dacht maandag lopend (een ½ uur) vanaf het werk naar huis te gaan. ( -34º C) Maar ik had geen keuze. Een collega sommeerde mij met haar mee te gaan de auto in. Ze heeft me thuis gebracht. Mijn collega's zullen wel gedacht hebben: "Die stomme Nederlanders begrijpen niets van het weer hier". Maar ja, wij zijn niet snel uit het veld te slaan. Hier zijn ze al helemaal niet gewend om te fietsen of lopen. Zo lang je in beweging blijft, kan het lang aan. Goed aankleden en de huid goed bedekken. Naderhand hebben we er thuis wel om gelachen. Bij Kevin op het werk, vroegen ze toen (ik heb hem opgehaald) of hij de volgende dag weer op de fiets zou komen, want het zou -43º worden. Gelukkig kon hij zijn collega's gerust stellen. Ook die zullen hetzelfde gedacht hebben, als mijn collega's. Die stijfkoppige Hollanders....
Voordeel met vriesweer is dat de zon meestal schijnt. Achter het raam kijkt het dan ook heerlijk, als je naar buiten kijkt. Een hele witte wereld, een strak blauwe lucht en zonneschijn. Ik heb er geen hekel aan. Maar....ook hier kan het spoken, hoor. Sneeuwstormen enzo. Dan krijg je van die sneeuwbanken op de weg en daarvoor moet je uitkijken. Zeker buiten de stad en op de snelwegen. Want er zijn geen lantaarnpalen, zoals in Nederland. Daar kunnen ze hier niet aan beginnen met die grote afstanden. Zowel op asfaltwegen als op grevelwegen moet je uitkijken als er veel sneeuw ligt, want dan zie je het verschil niet meer tussen de weg en de berm en dan kan je zo maar vast komen te zitten. Maar wij zitten in de stad en hebben daar wel lantaarnpalen en hoeven geen grote afstanden te rijden. Om deze redenen hebben we er ook voor gekozen om in de stad te gaan wonen. Want we zijn niet gewend om met deze omstandigheden om te gaan.

Tot nu toe huren we nog steeds de woning die te koop staat. We zullen er een keer uit moeten, als het verkocht word. Maar dat zien we wel. Dan huren we iets anders voorlopig of misschien zien we een keer iets om te kopen. Dat is voor later zorg.

We horen dat in Nederland, door het uitzonderlijke weer van de laatste tijd, de sneeuwklokjes en de crocussen al bloeien en dat de narcissen en tulpen ook al een poging wagen om boven de grond te komen. Tja, dan krijg je al een voorjaarsgevoel. Nou, die hebben wij echt nog niet. En dat zal nog wel even duren ook. Hier hebben we nog steeds een wintersport gevoel. Eerdaags willen we eens gaan skiën in een weekend. Maar dan moet het iets minder koud zijn. We hebben een skigebied ongeveer een klein uur rijden van ons vandaan. Een groter gebied ligt op ongeveer 1¾ uur rijden. Dus dat is te doen op een dag.

Erno is helemaal in zijn nopjes op het werk. Ze zien het pand nu opknappen. Het grove werk is gedaan en nu zijn ze bezig met het fijne werk. Ze moeten de verdieping van top tot teen bewerken. Er zijn 5 appartementen in gemaakt. Ze moeten de vloeren doen, de wanden, de plafonds, de keukens plaatsen, de deuren afhangen en kozijnen plaatsen. Ze zijn telkens al met zijn drieëen en af en toe komt er iemand bij. Een loodgieter, electriciën, een stucadoor of schilder. Het ziet er naar uit dat Erno voorlopig nog wel bezig blijft. En met zijn collega's kan hij het ook goed vinden.

Rosanne heeft gisteren een sollicitatiegesprek gehad bij de Manitoba Public Insurance. Eind van deze week of begin volgende week hoort ze de uitslag. Het is een overheidsbaan, dus dan heb je goede voorzieningen en een goed salaris. Het is wel een tijdelijke baan, maar je moet ergens beginnen. En wie weet kom je zo ooit nog eens verder. Het zou in ieder geval weer lekker zijn om kantoortijden te werken. Nu werkt ze alleen de avonden en de weekenden. We zien haar dus nooit. En daar baalt ze zelf ook van. En ze kan ook niets in het weekend. Want de zaterdagavond en de zondag werkt ze altijd. En dat verdient hier niets extra's ten opzichte van overdag werken. Maar ze is niet de enige die heeft gesolliciteerd, dus we moeten afwachten.

Kevin heeft het naar zijn zin in de sportwinkel. Ski's waxen, fittness aparaten in elkaar zetten en afleveren bij degene die deze heeft gekocht en BMX fietsen in elkaar zetten voor de verkoop voor het voorjaar al weer. Deze winkel is ongeveer de "Kolkman" onder de fietsenwinkels. Nou ja, zeg maar de enige fietsenwinkel hier. En dat in een stad met ongeveer 47000 inwoners.

Nou, dit hoofdstuk is voor nu lang genoeg. Volgende keer weer meer.

Visum binnen en allemaal aan het werk

Tja, wat ik eerder al noemde.....Als je eenmaal aan het werk bent, dan blijft er niet zo veel tijd meer over om het blog bij te houden. Maar ik ga dat toch vol houden. Want we hebben veel volgers die het nieuwe hoofdstuk van het boek willen lezen. Nou bij deze dan:

Vorige week maandag zijn we dus naar de grens met de USA gereden om Kevin's visum geldig te maken. Als we vanuit Brandon naar het zuiden rijden, dan zijn we met een uur bij de grens. Maar helaas kunnen we bij dat kantoortje het visum niet geldig maken. Dus moesten we ten zuiden van Winnipeg naar de grens. Dat was 3 uur en een kwartier rijden. Maar alles is voor elkaar. Terug hebben we een iets andere route genomen, zodat we nu veel van het zuiden hebben gezien. Er lag nauwelijks sneeuw. Het weer en de wegen waren goed, dus we troffen het. Onderweg zijn we nog door het plaatsje "Holland" gereden. En ze weten kennelijk waar Holland zo bekend om is, want er staat een molen en het woord Holland met een paar tulpjes er tussen. In het fotoboek zijn er een paar plaatjes van te zien. Ook zijn we door een klein skigebied gereden.

De volgende dag heeft Kevin een aantal zaken geregeld, zoals de zorgverzekering en het sofinummer en hij is even naar zijn werkgever gereden om te vertellen dat hij zijn visum binnen had. Meteen de volgende dag is hij begonnen met zijn baan in de sportwinkel. Hoewel het de eerste paar dagen wel zwaar was, want hij had de griep te pakken. Koortsig en gesteund door de paracetamol is hij toch naar het werk gegaan, want hij wilde graag beginnen en wilde de werkgever niet in de steek laten. Maar nu is hij helemaal weer de oude. Hij doet niet de verkoop in de winkel. Hij waxt ski's en snowboards; zet fittness apparatuur in elkaar en bezorgt dit dan bij de klant thuis en zet BMX fietsen in elkaar. Tevens voert hij de reparaties uit van deze apparaten. Het is erg afwisselend.

Bij Rosanne is het nu, na de kerstdrukte, erg rustig geworden. Ondanks dat ze twee banen heeft, draait ze nu bijna geen uren meer. De ene winkel geeft haar niets en de andere winkel geeft haar de avonduren en de weekenden. Dit vind ze uiteraard niet leuk. Dus is ze al weer verder aan het solliciteren. We zullen afwachten wat er van komt. Tot die tijd probeert ze zo veel mogelijk uren te scoren.

Erno en Kevin gaan trouw op de fiets naar het werk. Maar vanaf de komende dagen gaan we even carpoolen. Want nu word het toch echt te koud en het heeft vandaag de hele dag gesneeuwd. Met een flinke wind er bij voelde het behoorlijk koud aan. (Op de thermometer in de auto was het -15º buiten, dus met de wind zal het -25º zijn geweest.)Vergeet dan vooral niet je muts op te doen en je wanten aan. Brrrr. En dan zeggen ze nog tegen me, dat dit nog mild is voor de tijd van het jaar. Ha,ha, ja,ja. Dus ik heb, na mijn werk, Kevin maar even opgehaald en de fiets in de truck gedaan. Erno is wel op de fiets terug gereden, maar zag er wel uit als een bankovervaller. Compleet ingepakt. Maar nu moet ook hij opgeven, want morgen is het nog kouder en er ligt sneeuw. Ik, Caroline, breng Erno naar het werk, dan brengt Kevin mij weer naar het werk en zo doen we dat aan het eind van de dag weer. Want we hebben maar één auto nog. Maar we wonen dichtbij het werk en werken binnen een straal van 500 meter bij elkaar vandaan, dus dat is geen probleem. Alleen Rosanne werkt verder weg, maar aangezien die op de uren werkt, dat wij bijna terug zijn, is ook dat te regelen.

Ik ben nu al weer 3 weken aan het werk bij de bank en het bevalt goed. Ik werk inmiddels al zelf met een eigen kas. Ik weet nog niet alles, maar daarin zijn mijn collega's zeer behulpzaam. In het fotoboek heb ik wat foto's geplaatst van het bankgebouw. Ik ben blij dat ik de keuze gemaakt heb om over te stappen van het hotel naar de bank. Want ik heb hier geen avond en nachtdiensten en betere voorwaarden. Hoewel ik het ook daar naar mijn zin had, wat werk en collega's betreft.
We hebben wel 8 balies. De klanten komen geld halen, geld storten, cheques incasseren en rekeningen betalen. En elke twee weken, op vrijdag, is het druk, want dan is het "payday". Dan komt iedereen met zijn cheque om het loon op zijn rekening te laten storten. Het hangt van de werkgever af of hij meteen op je rekening stort of dat je per cheque word betaald.
Discipline is er wel. Ze hebben een strak schema, anders loopt de planning in het honderd. Dus als je een uur lunchpauze hebt, dan is het geen uur en 5 minuten. Maar daar houd ik wel van.
Het is wel even wennen dat ik full time werk, want het huishouden moet wel even gepland worden. Soms worden dan de boodschappen 's avonds gedaan. En de taken moeten worden verdeeld. Als ook dat eenmaal loopt, dan houden we toch nog tijd over voor de leuke dingen.

Vrijdag gaan we met de vrienden van Kevin en Rosanne naar een hockeywedstrijd van het team bij ons in de stad: "The Wheatkings" (de tarwekoningen). Hoort ook bij de integratie, uiteraard. Want als je in Canada woont, dan MOET je eens bij een hockey game geweest zijn. Net als het voetbal in Nederland. Alles is geregeld nu en we hebben alle vier werk dus lekker even een avondje uit met z'n allen. Op een goed 2012!

Oud en Nieuw 2011/2012

Gisteravond een gezellige avond gehad in Rivers, bij Ingrid en Andre. Iedereen had zijn best gedaan om wat lekkers mee te kunnen nemen. We hadden een tafel vol. De kleintjes speelden in de basement en de wat groteren in de kamer. We hebben dit jaar geen knallen gehoord. 't Is dat Erik, een andere emigrant, nog wat vuurwerk had gekocht, dus wij hadden nog een beetje vuurwerk om naar te kijken. Er stond wel veel wind, maar de vuurpijlen deden het goed.

Vanmiddag, Nieuwjaarsdag, hebben we een wandeling gemaakt in de Brandon Hills. Het was heerlijk weer, ongeveer -7º, en een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. En als die dan op die witte sneeuw schijnt, dat ziet er zo verleidelijk uit. Vandaar dat we even een wandeling zijn gaan maken. Rosanne maakte meteen gebruik van de situatie, door achter het stuur te kruipen. Zo heeft ze de heenweg en de terugweg gereden. Zowel door de stad als buiten de stad. Ze vond het geweldig. Eindelijk mogen rijden. Ze heeft er zo lang op moeten wachten. In Nededrland heeft ze bewust gewacht met haar rijlessen. Erno zat naast haar en gaf de aanwijzingen. Het viel mij mee, hoe ze zo'n grote truck onder controle had. Nou scheelt het natuurlijk wel, dat het een automaat is. Dan hoef je je niet te concentreren op het schakelen en kan je meer op de rest letten. Ze ziet al weer uit naar de volgende keer.
In het fotoboek hebben we van gisteravond en vandaag wat foto's geplaatst.
Nu gaan we er vroeg in, want gisteravond was het uiteraard laat. Morgen gaan we op naar de grens met de USA om Kevin's visum geldig te maken. De grens is hier ongeveer een uur rijden vandaan, maar helaas moeten we verder rijden, want we moeten een grensovergang nemen, waar een emigratie officier aanwezig is. En dat is ongeveer 3 uur rijden hier vandaan. We nemen een weg, waar we nog nooit geweest zijn. Dus dat wordt een toeristische route. Ook komen we door het plaatsje "Holland". Jawel, als je hier dus vertelt dat je uit Holland komt, dan kijken ze daar niet eens van op. Ik zal er een foto van maken en de volgende keer hier op het blog plaatsen.