Weer een jaar ten einde

En dan is het jaar bijna voorbij.......
Voor ons is het een bewogen jaar geweest. Eigenlijk al 3 jaar. 3 Jaar van onzekerheid, of we nu wel of niet naar Canada zouden gaan. Veel mensen begrepen er niets meer van en hadden het idee dat we nooit zouden gaan. We hebben veel tegenslag gehad, tijdens de procedures. Alles wat maar tegen kon zitten, overkwam ons. Maar........de aanhouder wint. En zo zitten we dus sinds eind oktober hier in Brandon, Manitoba.

2011 in vogelvlucht:
Rosanne:
In Januari is zij gestopt met werken bij de Action, want ze is met een cursus mode styling begonnen. Dit wilde ze nog mee pakken, voordat ze naar Canada zou gaan. Want dit soort cursussen zijn hier niet. Net voordat we vertrokken, had ze haar certificaat binnen. Weer een ervaring rijker. Ze heeft mooie fotoshoots gemaakt, heeft goeie stylisten mogen assisteren en heeft zo modellen mogen kleden/stylen voor diverse gelegenheden, zoals de Amsterdam Fashion week. In mei is ze lekker even een maand naar Toronto geweest. Kon ze alvast even van de Canadese sfeer proeven.
In augustus had ze een baan gevonden in Medemblik bij een recreatiepark. Zowel Kevin als Rosanne hadden geen banen gezocht, waarvoor ze een opleiding hadden. Dat wilden ze niet, want ze wilden zich niet laten opleiden door een bedrijf, om vervolgens weer te moeten zeggen, dat je weer vertrekt, omdat je gaat verhuizen. Dus zochten ze iets wat gemakkelijk te leren was en waarbij het niet erg zou zijn, als ze weer weg zouden gaan. Maar ja, achteraf bezien, duurde dat vertrek wel lang. Begin september is ze nog een paar dagen met haar tante meegeweest naar Parijs. Ze troffen het erg met het weer en hebben heel veel gezien en prachtige foto's gemaakt.
Eenmaal in Canada was zij de tweede die een baan had gevonden, na haar vader. Wel twee zelfs. Nu na de kerst gaat ze afscheid nemen van een van de twee, al weet ze nog niet welke. Er moet eerst gepraat worden met beide, over de uren die ze gaat draaien en de mogelijkheden die ze heeft bij beide. We zullen zien.
Ze is toen snel al begonnen met schaatsen. Dat wilde ze in Nederland ook al. Ze doet dit twee keer in de week en het gaat steeds beter.
Ook heeft ze haar rijbewijs niet gehaald in Nederland. Dat was een bewuste keuze. Want haar Nederlandse is hier toch niet geldig en hier moet je 'm weer opnieuw halen. Hiermee heeft ze veel geld bespaard. Voor 15 euro heeft ze nu haar rijbewijs en mag ze rijden, met iemand met een rijbewijs naast haar. Dus de komende tijd gaat ze daamee flink aan het oefenen.

Kevin:
Hij werkte dit jaar als pakketbezorger voor TNT, voornamelijk in Medemblik en omstreken. In augustus is hij daarmee gestopt. Hij had toen net besloten, dat hij niet langer meer wilde afwachten, en besloot om een baan te zoeken in zijn eigen branche. Op 26 september zou hij beginnen bij de nieuwe baas, toen hij het weer af kon zeggen, omdat we eindelijk naar Canada zouden vertrekken.
Hij heeft de zomerperiode skeelertraining gegeven aan de kleintjes op de skeelerbaan. Dat was leuk om te doen.
Hier in Canada is hij degene die zijn visum nog moest afwachten, waardoor hij nog niet kon werken. Wel was hem al een baan aangeboden in een sportwinkel. Deze baan neemt hij aan voorlopig, nu zijn visum er is. We hebben Kevin zoet gehouden, door hem als taxi chauffeur te gebruiken (we moesten het met zijn vieren met één auto doen), en als kok en huishoudster. Maar vaak was de vogel ook gevlogen, want hij heeft hier een vriendin ontmoet.

Erno:
Dit jaar is hij 50 jaar geworden. Er stonden wel 3 Abrahammen in de tuin. Voor zijn verjaardag had hij een weekend weg gekregen, dus zijn we er eind mei even lekker tussenuit geweest naar Drenthe. Nadat we in de gaten hadden dat we aan het einde van de emigratie procedure waren, hebben we ons best gedaan om huurders te vinden voor onze woning. Dit is uiteindelijk gelukt, waarna we alles hebben geregeld voor de grote oversteek. Na een fijn afscheidsfeest, waren we klaar voor vertrek na 3 jaar.
Erno is hier bij toeval opgestart als zelfstandige timmerman. Hij is voorlopig wel onder de pannen tot april en daarna ziet hij wel weer. Er schijnt genoeg werk te zijn. Hij werkt met twee collega-timmermannen, die hem goed begeleiden. Daar Erno niet geleerd heeft voor timmerman, is dat natuurlijk erg prettig. Wel heeft hij onze beide huizen in Nederland verbouwd en heeft hij twee broers die een aannemersbedrijf hebben. Dus helemaal vreemd is het vak voor hem niet. Hij begint er al meer aan te wennen en heeft veel voldoening van zijn werk. En hij vind het heerlijk, dat hij zo dichtbij huis werkt.

Caroline:
Er was al een vervanger voor mij gevonden op het werk. Toch duurde het nog een jaar, voordat we de grote oversteek gingen maken en ik echt was vertrokken bij De Hypotheekadviseur. Ik wilde al lang wat anders, maar toch is het moeilijk om afscheid te nemen van je broer als werkgever. We hebben 10 jaar met elkaar mogen samenwerken, wat ons prima af ging. We konden elkaar lekker aanvullen. Dat missen we allebei wel. Onze ouders waren ook wel apetrots dat broer en zus samen werkten. We hadden op kantoor een mooi team om mee samen te werken, dus ik heb er mooie herinneringen aan.
Ik heb het hard lopen uitgevonden. Dankzij een programmatje op de MP3 rende ik 2 à 3 keer per week met mijn "coach" en muziek in mijn oortjes. Ook Erno en Rosanne liepen uiteindelijk vaak mee. Sinds ik in Canada ben, ben ik al mijn conditie weer kwijt. Door de kou en de sneeuw loop ik hier niet. En ze hebben geen indoor baan ofzo. Een volleybal club heb ik ook nog niet kunnen vinden. Wel wordt er een stuk aan de universiteit gebouwd hier, waar een indoor atletiek baan komt, dus dan kan ik weer gaan lopen. Maar dat zal van het voorjaar wel pas gaan komen. Even geduld dus.
Eenmaal in Canada was ik de laatste die een baan had gevonden, na ongeveer 26 sollicitatiebrieven de deur uit te hebben gedaan. Maar mijn geduld is beloond met de baan die ik prefereerde. Bij de Westoba bank. Gewone kantoortijden en lekker dicht bij huis.

En zo kwam het afscheidsfeest op 16 oktober. We wilden graag iedereen nog even spreken, maar dat is ons niet allemaal gelukt. Wel waren we blij dat zo veel mensen zijn langs gekomen om ons gedag te zeggen en nog een keer een borrel samen te drinken. De foto's hiervan zijn een dierbare herinnering.
De laatste weken voor het vertrek en de eerste weken na onze aankomst waren erg druk met geregel. Het was heerlijk om met zijn vieren even een paar dagen in Toronto en omgeving te vertoeven en alles te laten bezinken en er over na te kletsen. Ondertussen hebben we ons daar prima vermaakt.
Bedankt iedereen die ons in deze tijd hebben geholpen met de drukte. Ook iedereen bedankt voor alle lieve kaartjes en e-mails en de reacties op dit blog. Dat waarderen we erg.
Eenmaal hier in Canada, hadden we ook de mensen, die we een jaar eerder hadden ontmoet, tijdens onze oriëntatiereis. Deze waren er voor ons om te helpen met opstarten hier. Ook jullie allemaal bedankt hiervoor.

Nu, aan het eind van het jaar, hebben we alles weer op regel. Onderdak, Kevin heeft zijn visum, allemaal een baan, en de spulletjes zijn aangekomen uit Nederland. Kortom: we zijn gesetteled hier. Laat 2012 maar komen. Vanavond gaan we met vele andere emigranten en nog wat Canadese vrienden, bij Andre en Ingrid het jaar gezellig afsluiten en proosten op een voorspoedig 2012.

Bij deze willen wij alle lezers van ons blog ook een gezellige afsluiting van 2011 toewensen en een gezond, liefdevol, sportief, gezellig en gelukkig 2012!!! Proost allemaal!!

De nieuwe baan en Kevin's visum

Ja hoor, is de Kerst geweest, hebben we een bult sneeuw gekregen gisterenavond!!! Wat kijkt dat toch gezellig met deze dagen. Ik heb vanmiddag in mijn lunchpauze heerlijk even een wandeling gemaakt, de weekbladen even opgehaald bij het kantoor van de krant. Meteen even langs Erno gelopen en even gedag gezegd en bij zijn werk gekeken.
De wegen zijn niet zo schoon, maar daarvan hebben wij geen last. De 4 wheel drive aan en we hebben prima grip op de weg. We hebben het opgemeten en het is 2½ km van huis naar ons werk.

Sinds ik bij de bank werk, breng ik Erno iedere morgen naar het werk. Ik sta dezelfde tijd op, al moet ik later beginnen. Dan heb ik de tijd om hem weg te brengen. Ik ben zo weer terug. Maar met zo'n slechte weg, gaat hij uiteraard niet op de fiets.
Daarna ga ik naar mijn werk met de truck. Ik heb er nu 3 dagen op zitten bij de bank en ik ben erg blij met mijn baan. Het werk is leuk,(het werken met klanten) en de collega's zijn leuk om mee samen te werken. Ik werk op het hoofdkantoor. We hebben 4 kantoren over de stad verdeeld. Onze afdeling telt ongeveer 20 personen. (waarvan 1 man: de manager. Ja ja, emancipatie is hier helemaal doorgeslagen, ha,ha) We hebben ongeveer 7 balies. Ik doe alleen geld uitbetalen, geld storten en rekeningen betalen. (Ja, dat doen ze hier ook nog aan de balie, maar online begint al meer te komen.) En daarmee kan ik me de hele dag zoet houden. Als ik geen klant aan de balie heb, heb ik toch nog veel te doen. Bijv.: een paar keer per dag worden er stortingen gedaan door bedrijven, zoals restaurants en benzinestations etc. Die verwerken we dan. De afgelopen dagen heb ik alleen een beetje mee gekeken en af en toe zelf een klant geholpen. Waarschijnlijk zal ik nog een week mee lopen en dan moet ik zelf aan de slag. Het is voor mij wat moeilijker dan een Canadees, want ik zie allerlei documenten langs komen, maar weet bij God niet wat het allemaal is. Een cheque die moet worden gestort op de rekening; of een rekening die moet worden betaald; het is allemaal nieuw voor mij. En bovendien weet ik niet hoe de regels in Canada zijn en hoe het allemaal werkt. Dus ook dat moet ik onder de knie zien te krijgen. Ook de biljetten en munten is wennen voor mij. En dan krijg ik ook nog vaak Amerikaanse munten, die erg veel lijken op die van Canada. Maar aangezien de koersen bijna hetzelfde zijn, gebruiken we ze als Canadese. Ach, als ik een paar weken verder ben, dan ben ik er al aardig aan gewend. Bovendien is het leerzaam en kan ik er mijn voordeel uit halen.

Vandaag is Kevin zijn paspoort binnen gekomen. Ook hij is nu klaar met de procedure. Nu alleen nog even een ritje naar de USA om het visum geldig te maken en hij kan ook aan het werk. We hebben allemaal een lang weekend, dus maandag staat gepland om naar Amerika te rijden. Alleen even afwachten of het weer het toe laat.

Bijna aan het einde van het jaar alweer!!

Er is weer van alles de revue gepasseerd de afgelopen week.

Allereerst mijn sollicitatie gesprek: Ik ben aangenomen bij de bank als baliemedewerkster. Dit was ook mijn voorkeur. En dat is dus gelukt. Ik heb dus de baan in het hotel opgezegd. Terwijl ik dit typ, heb ik avonddienst in het hotel. Erg rustig zo tussen de kerst en Oud en Nieuw. Er zijn maar 8 kamers bezet van de 89 vanavond. Het is een goedkoop hotel zonder zwembad en andere voorzieningen, dus er verblijft voornamelijk werkvolk, die ver van huis zijn door de week. En die zijn tussen de feestdagen veelal vrij. Vandaar de rust hier.
Vanavond dan mijn laatste dienst en dan begin ik morgen, woensdag, al bij de bank. Ja, het gaat hier snel, hoor. Dit is een soort van lokale bank, vergelijkbaar met de boerenleenbank van voorheen. Dus wat minder commercieel als de grote banken. En wat persoonlijker. Het is een full time baan, maar tijdelijk, voor 4 tot 6 maanden, maar met de mogelijkheid voor een vaste baan. Dus lekker weer gewone kantoortijden. Dan hebben we de weekenden samen, voor onszelf. Het hotelwerk vond ik leuk om te doen, maar het verdient minder en als je dan ook nog nachtdiensten daarvoor moet doen, dan is de keuze niet zo moeilijk. Dus we zullen zien hoe het gaat de komende tijd.

Dan de Kerstdagen: Kerstavond zijn we naar de kerk gegaan, om ook eens te kijken hoe dat hier gaat. We hebben de Katholieke kerk gevonden. Het gaat ongeveer hetzelfde als in Nederland en in dezelfde volgorde. Alleen dan in het Engels. We hadden een gitarist en een op een soort banjo ofzo en een pianist. Die zongen ook alledrie. En zo gingen we naar huis met een kerstgevoel. (Hoewel we die al lang hadden, als de intocht van de Kerstman al op 19 november is geweest.)
Er was geen sneeuw meer bij gekomen, dus we moesten het doen met dat beetje sneeuw, wat er nog lag van begin november ongeveer. Maar.....toch een beetje een witte kerst dus. Op dit moment sneeuwt het en men zegt dat we de hele week sneeuw er bij krijgen. Gaat het dan toch nog winter worden hier (Ja, wat we tot nu toe gehad hebben (tot -17º), dat noemen ze hier geen winter. Zodra het maar boven 0 is, dan zie ik weer mensen op slippers of in een korte broek.
Na de kerk hebben we lekker met zijn vieren een broodtafel gedaan en daarna de Voice of Holland weer gekeken. We kunnen dat hier nog steeds via de computer zien, al moeten we wel eerst 1,30 euro betalen voor de live shows, voordat we toegang krijgen.

Eerste kerstdag hebben we rustig aan gedaan. Caroline zou kerstavond nachtdienst hebben gehad, maar doordat ze te kennen had gegeven, dat ze weg zou gaan, hoefde ze niet te komen om ingewerkt te worden. Dat kwam dus mooi uit. Een collega van Rosanne, die de kerst alleen moest vieren, omdat zijn familie in Calgary woont, kwam ook gezellig en nog een vriendin. Zo hebben we wat spellen gedaan. Uiteraard ook Keezen. En wat schetst mijn verbazing....ze kennen dat spel hier. Ze noemen het hier "Sorry". Nou, dat is wel toepasselijk, ja. Daarna met zijn zessen lekker gegeten.

Tweede kerstdag kennen ze hier niet als een zondag. Velen moeten weer gewoon aan het werk. Ze noemen deze dag hier Boxing Day. Dan is er behoorlijke uitverkoop. En aangezien wij ook willen integreren hier, moet je zo iets een keer mee maken, natuurlijk. Bovendien is de ventilator van onze huidige laptop stuk, zodat we een nieuwe willen kopen, voordat de oude de geest geeft.
De winkel opende de deuren om 06.00 uur. En dat zo na de kerst. Maar ja, integreren, he!!
Komen we bij de winkel.....staat het hele plein vol met auto's. (Mmmmm....ik hoopte dat er niet zo veel mensen zouden komen, omdat ze te veel gedronken hadden met de kerst.) Er stonden denk ik, wel 300 mensen in de rij te wachten toen we aankwamen. Maar uiteindelijk hadden we de computer die we wilden en Rosanne een lens voor haar fototoestel en zijn we tevreden naar huis gereden en weer het bed in gedoken. 's Middags is de familie Smit op visite geweest. We hebben lekker aangezeten met elkaar en hebben pannekoeken gegeten. (Zijn hun kinderen gek op.) Zo leek het toch een beetje 2e Kerstdag voor ons, Nederlanders.

Vanmorgen is Erno toch weer op de fiets naar het werk gegaan. (-18º) Regenpak aan, bivakmuts op. (Zie je het voor je, net een Marsmannetje) Het ging goed, zei hij, maar hij moet rustig aan fietsen. Hij wil morgen nog wel een skibril op doen, want dat is wel nodig, zegt hij. Verder is het dan nog te doen. We houden wel alvast de advertenties in de gaten voor een tweede auto er bij. Want er komt een tijd dat we allemaal werken en dan ontkomen we er niet meer aan. Nu is Kevin onze taxichauffeur nog. Die brengt iedereen van en naar het werk. Maar als ook hij straks in de sportwinkel werkt, dan is het over en hebben we extra vervoer nodig, als het te koud word.
Zijn paspoort zweeft nu overigens in Ontario, dus die zal deze week wel arriveren. Dan kan hij mooi in het nieuwe jaar beginnen. Hoewel we wel eerst nog naar de USA moeten om deze geldig te maken en aangezien ze deze week de hele week sneeuw verwachten, moeten we dat nog maar even rustig gaan bekijken.

Wat vinden we van Brandon, na een dikke twee maanden.
Ondanks dat de stad ongeveer 47000 inwoners telt inmiddels, heeft het de sfeer van Schagen zo'n beetje. Het ligt in een agrarisch gebied en in de heuvels, vergelijkbaar met Limburg. Aan het begin keek ik er van op, als iemand, compleet onbekend, tegen me begon te praten. Maar nu niet meer. Ik vind het zelfs wel gezellig. En zo maken we ook weer contacten. Velen heten je dan van harte welkom in Canada. En de meesten hebben wel voorouders of kennissen die uit Nederland komen. Ondertussen groeit ook onze kennissen kring dus. Maar tot nu toe veelal met Nederlanders en een enkele Canadees. (Mmmmm....gaan we toch nog op de Turkse of Marrokaanse toer??!!!) Ja, nu begrijp ik dat. Je bent allemaal van dezelfde afkomst, wat je met elkaar deelt. Bovendien zoek je elkaar op met feestdagen, omdat je allemaal je familie niet om je heen hebt, en elkaar zo wat gezelligheid bied deze dagen. Ook help je elkaar met van alles.
En als er dan mensen zijn, die je voor zijn gegaan met de emigratie, dan zijn alle tips welkom. Waarom zou je het wiel uitvinden, als dat al is gedaan. In ruil voor die hulp, bied je dan een andere dienst aan.
We weten ook al aardig waar we alles kunnen vinden in de stad. Elke instantie hebben we bijna wel gehad en vele winkels gevonden. We zijn wel tot de ontdekking gekomen, dat de bewegwijzering hier veel gemakkelijker is te onthouden. Van noord naar zuid hebben de straten nummers. En van oost naar west hebben ze namen. Dus zo onthoud je heel gemakkelijk, waar een bepaald gebouw zit. Bijv. Wij wonen op de 28ste (van de 38 ofzo)en de bakker zit op de eerste. Nou, dan weet je dat je naar de andere kant van de stad moet voor je brood. Veel minder gezoek dus. Maar in Nederland zou dit bijna niet kunnen, want alle straten zijn niet zo netjes horizontaal en verticaal als hier.

De jaarwisseling gaan we, met vele Nederlanders, vieren bij Andre en Ingrid in Rivers. Iedereen neemt wat lekkers mee. Ik moet nog even verzinnen wat. Vuurwerk zal er weinig worden afgestoken hier in Canada, want daarvoor moet je een vergunning hebben. Maar ook zonder vuurwerk zullen we er een gezellige avond van gaan maken met zijn allen.

En dan moeten we in het nieuwe jaar de belastingformulieren in gaan vullen. Zowel de Nederlandse als de Canadese. Maar het werkt hier ongeveer hetzelfde, hoor. Alleen moeten we de Canadese formulieren voor 1 mei verstuurd hebben. Een maandje later dus. Maar ik heb dubbel werk, omdat ik ze alle bei moet gaan doen. Yek...Gaat zo veel tijd in zitten. Maar ja, wat mot dat mot, hè.

Als ik zo uit het hotel naar buiten kijk, dan denk ik, dat ik straks eerst mijn auto sneeuw vrij moet gaan maken, voordat ik naar huis kan rijden. Ik heb al een kleed op de voorruit gedaan, dus dat scheelt weer. De sneeuw schuif je trouwens zo van de auto, omdat het door de vorst zo droog is. Het bevriest dus niet aan je auto. Ik heb de blockheater niet ingeplugt, want het is nog niet al te koud. (stekker onder de motorkap om de motor warm te houden) Dus als het goed is start de auto meteen. (De accu is nog goed genoeg en het is nu -10) (Er staan hier allemaal paaltjes bij elke parkeerplaats met een stopcontact), zodat je de blockheater zo in kan pluggen) En wat ook lekker is als het zo koud is en de auto staat buiten, dan kan je alvast de auto met een afstandbediening starten, voordat je er mee weg moet. Dan kan die alvast opwarmen.
Ik kreeg net een nieuwe klant, die een kamer reserveerde en die zei dat het zicht op de weg slecht was, door de sneeuwval. Rustig rijden dus straks. Dat word een late vanavond, en morgen om 09.00 uur bij de bank beginnen. Ik breng morgen eerst Erno naar het werk dus, voordat ik zelf moet beginnen.
Als Kevin, Erno en ik straks alle drie werken, dan werken we binnen een straal van 500 meter van elkaar af. In het centrum van de stad.
Het is een lang verslag geworden dit keer, maar dat krijg je, als je minder vaak verslag uitbrengt van de gebeurtenissen. Ik hoop nog voor het eind van het jaar het laatste verslag te doen. Tot dan.

P.S. In het fotoboek zijn er nog een paar foto's geplaatst. Een paar zijn van het gebouw, die Erno aan het renoveren is. Een paar van de vorderingen van het schaatsen van Rosanne en de kerstparty bij de (indoor) schaatsbaan en een foto van Caroline in het hotel.

Ik heb een baan

Ik krijg al minder tijd om het vervolg van het verhaal te schrijven, want ik heb een baan gevonden, jawel. Ik had maandag het sollicitatiegesprek en woensdag al begonnen. Ik ben front desk medewerkster in een motel. Dus de klanten in en uit checken, reserveringen maken en de lobby schoon houden en aanvullen met eten en drinken. Ik heb 3 shifts. Meestal zal ik de avonddiensten draaien van 3 tot 11 pm. Ik ben nu twee dagen ingewerkt. Vandaag vrij en morgen ga ik weer. Een weekend in de 3 of 4 weken heb ik dan nachtdienst. Ik moet zeggen dat ik het best leuk werk vind. Je ontmoet allerlei mensen van overal vandaan. Zo ook een helicopterpiloot uit Yellowknife. Inderdaad....de plek waar Ice road truckers al eens is opgenomen. We raakten er over aan de praat en dan hoor je dat die truckers, na het uitzenden van het programma, niet meer terug mochten komen op het werk, omdat ze het werk als Ice road trucker een slechte naam hadden bezorgd. Het is nl. lang niet zo gevaarlijk als ze doen voorkomen, zegt hij. Het zijn meer ondiepe stukken over het ijs dan diepe stukken, volgens hem. En ze laten ze niet zo maar over het ijs rijden. Echt alleen als het verantwoord is.
En ja...helaas...ik moet kerstavond nachtdienst draaien. Als ik dat ga halen, want ik heb dinsdag een sollicitatiegesprek bij de Westoba bank. Voor achter de balie. Als van ouds in Nederland, kan je geld halen en storten bij een baliemedewerkster. Yep....Hier nog wel. Ik hoop dat dit wat gaat worden, want dit verdient beter en je hebt gewoon werkdagen van 9 tot 5. En soms op zaterdag. Tja, we hebben het hier nu omgedraaid. Erno heeft regelmatig werk overdag en ik doe de dag, avond en nachtdiensten.

Bij Erno op het werk, kunnen ze niet wachten, totdat de loodgieter en de electricien komt. (lange wachttijd, vanwege tekort aan deze vakmensen) Ze kunnen eigenlijk niet verder. Nu heeft Erno wel ervaring als electricien en loodgieter, maar dat was 30 jaar geleden. Maar dat maakt niet uit, want zo werken ze hier nog. Dus Erno zijn werkzaamheden zijn vrij divers geworden. En zo kan hij zijn collega's, de timmermannen, een handje helpen, zodat ze weer verder kunnen.

De laatste week voor kerst: Vandaag even met Kevin en Rosanne naar de winkels geweest voor een paar kerstkado's. Tjee, wat was het druk, zeg. En iedereen praat over de voorbereidingen. Het bakken, extra koken en de kadootjes inpakken. Het is druk, maar wel enorm gezellig. Het is trouwens wel afwachten of we een witte kerst krijgen. Dat is hier het gesprek van de dag, want er is hier altijd een witte kerst. Zo bijzonder als een witte kerst in Nederland is, zo bijzonder is het hier als ie NIET wit is. Ik geloof, dat ze tot nu toe, geen sneeuw van betekenis meer voor de kerst verwachten. We zullen maar afwachten. Ook hier is niets zo veranderlijk als het weer.

Erno was deze week wel weer op de fiets naar het werk. Geen sneeuw en geen temperaturen lager dan -8º. Dus dan is het te doen. Vanmorgen wilde ik hem weg brengen, want het was vannacht -14º. Maar toen ik om 8 uur wakker werd, was ie al weg. Hij had zijn sjaal goed voor zijn mond gedaan en het ging goed, zei hij.

De ijsbaan achter ons huis is nu ook open, zegt men. Morgen maar eens even kijken. En dan mag iedereen er op schaatsten zoveel als ie wil. Behalve als de leden les krijgen, zoals Rosanne. Hij blijft open tot de lente. Alleen zullen er wel periodes zijn, dat we niet kunnen schaatsen, omdat het te koud is. Het is een 400 meter baan en die word regelmatig gedweild door de Zamboni, net als een binnenbaan. Het is er verlicht en er is volop kerstverlichting en sfeer. Erg gezellig dus.

Dagje hout hakken in Rivers

We hadden vandaag heerlijk weer. (-2º overdag ongeveer) Het wordt bijna vervelend, en zeker voor de Nederlandse lezers, als ik zo hoor dat het daar behoorlijk waait en regent, maar het was hier weer een strak blauwe lucht en de hele dag zon. Dat zorgt natuurlijk weer voor mooie plaatjes. (Zie fotoboek) We waren vandaag in Rivers om hout te hakken voor Andre en Ingrid. De mannen gingen na de koffie hout hakken even verderop. De vrouwen waren voor een boodschap naar Rapid City gestuurd. Daar woont de zus van Ingrid en die maken Gelderse rookworst, sinds kort. Want hier verkopen ze wel worst, maar daarin zit altijd knoflook. Ze had er voor ons nog twee, dus die hebben we gekocht. Ook verkoopt Rina wat Nederlandse artikelen. Ik heb wat hagelslag en nasimix gekocht. Dat verkopen ze hier ook niet.

Daarna zijn we naar de mannen gereden om even bij ze te kijken en ze op de foto te zetten. Onderweg zagen we nog mannen die aan het ijsvissen waren. En jawel, ook al had ik nog niet het idee dat het ijs al zo dik was, ze reden gewoon met de auto het ijs op. Ik hoorde het geluid van de spanning op het ijs. Doodeng. Ik zag meteen het tv-programma van de "Iceroad truckers" voor me. Ik heb eigenlijk niet gevraagd, waarop ze nou aan het vissen waren. Ik heb het even opgezocht en ik denk dat ze vissen op een breedbekbaars of forel.


We hadden vandaag mazzel, want de zon ging zo mooi onder. Aangezien Andre en Ingrid aan een meer wonen, konden we de zonsondergang geweldig bekijken en fotograferen.
Omdat Ingrid gisteren jarig was, zijn we wat langer gebleven, dan verwacht. Ze had het goed voor elkaar en had een lekkere rundvleessalade gemaakt en jawel......we gingen aan de zelf gemaakte bitterballen. Niet van de Nederlandse te onderscheiden. (Tja, als je dat hier niet kan kopen, dan maak je het gewoon zelf.) En zo hebben we weer een mooi daggie gehad en weer wat meer van Manitoba gezien.

Kersttijd

Het is al weer een week geleden dat ik een berichtje schreef. Ik moet helemaal terug denken wat er allemaal de revue is gepasseerd.
Zaterdag was Rosanne weer naar het werk en Kevin was bij iemand op visite. Dus Erno en ik waren alleen. Het was wel fris, maar blauwe lucht en weer een heerlijk zonnetje. Erg verleidelijk dus. We hebben de legging onder de spijkerbroek gedaan en zijn aan de wandel gegaan, door het park en daarna richting de supermarkt. Halverwege lekker een bakkie gedaan bij Tim Hortons en een lekkere muffin er bij. Toen de boodschappen gedaan en terug gelopen naar huis. We waren 3 uur weg geweest.

Zondag was het 4 december en hadden we afgesproken met de familie Dekker om mee te doen met Sinterklaas vieren. Ze hadden de laptop op tafel gezet en gewacht tot wij wakker waren en online kwamen. We hadden kadootjes gekocht om ook mee te kunnen doen met dobbelen. Nou waren zij al lang klaar met dobbelen, voordat wij online kwamen, maar dat mocht de pret niet drukken. Mika heeft in Nederland toch de dobbelsteen gegooid voor ons en wij deden wat hij ons opdroeg. Door het tijdsverschil gingen wij aan de koffie en zij aan de avondmaaltijd. Of we ook een biertje wilden. Nou nee, wacht maar effe; ben net wakker. We werden tevens meteen op de hoogte gehouden van de voetbaluitslagen. AZ toch....5-1 verloren. Toch grappig zo, om er toch een beetje bij te zijn en zo hebben we toch nog een beetje Sinterklaas gevierd.
Daarna hebben we nog de oppas gehad op Cisco en Buck, want William en Ramona hadden een kerstparty van het werk. Jessica moest oppassen op Sophie en Marit, ook van recente emigranten uit Nederland en die kwamen gezellig bij ons pannekoeken eten. Zo werd het een gezellige boel en hebben we lekker gegeten en spelletjes gedaan.

Dinsdag was de grote dag voor Rosanne, want ze moest opnieuw haar theorie doen voor het auto rijden. Dit keer was ze met 10 minuten klaar en had een geheel foutloos examen. Yessss.....Ze mag vanaf nu auto rijden. Ramona feliciteerde haar en vroeg of we koffie kwamen drinken. We wilden het wel even vieren, dus besloten door te rijden naar Rivers voor koffie en een lekkere zelf gebakken wortelcake. Uiteraard wilde Rosanne onderweg wel een stukje rijden. Nou, aangezien het hier lang niet zo druk op de weg is dan in Nederland, hebben we dat gewoon geprobeerd. Ze mag nu rijden, ondanks dat ze nog nooit één les heeft gehad. Dus op een weg waar 100 km per uur mocht worden gereden, ging Rosanne achter het stuur van de truck en heeft niet te hard gereden om even aan de grootte van de auto te wennen. Miep, miep.....Ze moet nog even het gevoel krijgen dat ze niet in het midden van een auto zit en dus niet op het midden van de weg rijd.

Erno was de afgelopen weken alleen aan het werk, omdat zijn beide collega's naar een klus waren in Colorado. Hij had wat werk opgekregen, maar dat had hij allemaal af. Dus hij heeft gisteren en vandaag vrij. Maandag zijn de collega's er weer. Ook wel even lekker om de spieren wat rust te gunnen. Al begint het wel steeds meer te wennen, hoor. En het werk vind hij leuk om te doen. Het slopen wat minder, want dat is het zwaarst, maar voor de rest zie je het opknappen en dat maakt het werk zo leuk. Ow...en op de fiets gaat ie nu maar niet. Het is te koud en dat is niet goed voor je longen.


We twijfelden al, tijdens onze wandelingen langs het water en de golfbaan, of we sporen hadden gezien van beren. Maar het leek ons sterk dat ze hier zo dichtbij de stad zouden zitten. Maar gisteren, waren er toch duidelijk 4 flinke afdrukken van poten te zien. Twee sporen naast elkaar. Duidelijk berepoten. Mmmmm....gisteravond ook weer 3 hertjes vlakbij ons huis gezien. Ook die sporen kwamen we tegen. En van de bevers en eekhoorntjes. Tja, de sneeuw houd niets verborgen. Eén eekhoorntje had het goed bekeken. Die woonde in een boom. Hij wilde voor ons nog wel voor de foto poseren, maar daarna dook hij weer snel terug in zijn holletje. Goed beschut tegen de kou. (zie foto; als je er op clickt, wordt ie groter)

Veel mensen halen hier alles uit de kast, om zo veel mogelijk de kerstsfeer neer te zetten, wat buitenverlichting betreft. Bij sommigen lijkt het wel kermis, zoveel verlichting. Hier, bij ons achter, hebben ze vanuit het electriciteitsbedrijf ook een heel veld met allerlei verlichting neergezet.(Bij de ijsbaan waar Kevin en Rosanne de komende weken gaan schaatsen(buitenbaan)) Bewegend en stilstaande verlichting. En op de heuvel aan de noordkant van de stad, kijk je 's avonds ook op een aantal gekleurde kerstbomen. Vanaf de stad zie je in de verte de verlichte bomen al staan. (zie foto's) Het is een pracht om dan rondjes door de stad te rijden. Zo veel de mensen er aan doen.

Morgen gaan we naar Andre en Ingrid om hout te hakken. Wij vinden het leuk om even buiten de stad te vertoeven en zij kunnen wel wat hulp gebruiken. Bovendien hebben ze ons ook geholpen. En zo komt Jan Splinter weer door de winter. (Mmm....voor wie geldt dit nou?)

O, by the way.....Onze telefoon doet het weer, dus we zijn voor de Nederlanders weer bereikbaar.

Geslaagd

Ik kom net terug van het afrijden en ik had dezelfde examinator die Erno de eerste keer liet zakken. Maar we hadden geleerd van de fouten die Erno heeft gemaakt, dus daarop heb ik extra geoefend. Ik had geluk en ben geslaagd. Yesssss....weer een hobbel genomen. Hier zag ik wel tegenop. Alleen al vanwege de zenuwen. Bedankt Ingrid, voor het lenen van je auto, anders had ik in de truck moeten afrijden en dan had ik bij voorbaat al gezakt met het inparkeren.
Nu hebben we het meeste wel gehad. Als Kevin zijn paspoort terug heeft uit Berlijn, dan kan hij zijn Canadese rijbewijs van Britisch Columbia zo omruilen voor een Manitoba rijbewijs. Die heeft zijn Canadese versie vorig jaar al gehaald in BC. Z'n paspoort is 26 november aan gekomen in Berlijn. We verwachten dat het ongeveer 3 weken zal nemen, voordat hij 'm terug ontvangt. Dan nog even naar Amerika over de grens en dan kan ook hij aan de slag.

Vanmorgen waren Erno en Kevin om 7.00 uur al naar de Home Depot (soort Karwei). Vanaf vandaag kreeg je dan extra korting op een gereedschap set van Makita. En dan moet je er wel op tijd bij zijn, anders is het weg. Maar ze hadden nog een mooie 6 delige set. Wat boorapparaten en zagen op accu's. Want ja, als Erno verder wil in dit vak, moet je die spullen toch hebben. Nu leent hij de spullen van de andere twee timmermannen. Bovendien zijn deze dingen de helft goedkoper dan in Nederland.


Ik heb even wat foto's van het gebakken brood en ontbijtkoek. Bedankt oma, voor de koekkruiden. Het smaakt heerlijk en het recept heb ik van Ramona, een Westfriese emigrant hier.

Sinds de container er is, gaat Erno op de fiets naar zijn werk. (Voor zo lang het, qua weer, nog gaat) Dat is op zich al vrij uniek hier. Want als er iemand op de fiets gaat dan denkt een doorsnee Canadees:" OF dat is weer zo'n emigrant die zijn rijbewijs niet heeft gehaald, OF hij heeft geen geld om een auto te kopen". Helaas mensen. Neem een voorbeeld aan hem, dan zullen de problemen met overgewicht hier als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hij is momenteel nog alleen aan het werk, en aangezien Kevin zich soms verveelt, is ook hij net op de fiets gesprongen om zijn vader gezelschap te houden. Zijn we toch nog ergens uniek in. Ha,ha.

Ik ga zo meteen nog even wat dozen open maken, die uit de container zijn gekomen. De meeste dingen hebben we wel, maar een paar dingen zijn nog "zoek". Hopelijk kan ik het Keez spel vinden. (Ja, erg belangrijk!!) Wat messen en een snijplank zal ook wel handig zijn.