En we genieten nog steeds van de zomer....

We zitten nu in de tweede sessie van prachtig mooi weer. En daar genieten we heerlijk van. Want de laatste goeie zomer die ik in Nederland herinner, is volgens mij 2003. Dat was de eerste zomer, na onze verhuizing naar Abbekerk. Gisteren was het om 21.00 uur nog 33º C. Maar dan is het hier bijna al weer donker. Men spreekt hier ook al weer over de herfst. Er moet nog van alles klaar, voordat de herfst/winter aanbreekt. Dus iedereen lijkt druk te zijn. Maar wij...wij hebben ons hoofd nog heerlijk in de zomer, hoor, en willen nog niet aan de herfst denken. Ook al weten we dat het hier zo om kan slaan naar de herfst. Vandaag stond er veel wind en toen zag ik toch al wat herfstbladeren over de weg waaien.

Ik ben twee weken geleden weer begonnen met hard lopen. Maar met deze temperaturen moet je wel uitkijken. Dus 's morgens als eerste maar gaan lopen, met een fles water in de hand. Maar vandaag toch ging er een gedeelte over mijn rug om niet oververhit te raken. Gelukkig had ik veel schaduw om in te lopen. Het is vandaag 37º C. geweest. Er is ook altijd wat. 's Winters is het te koud of te glad om te lopen en 's zomers te heet. Gelukkig hebben we het lidmaatschap van de sportschool nog, de YMCA. En jawel...dat heb ik weer...van de week, tijdens het lopen, scheet er een vogel op mijn hoofd.

Vorige week zondag, hadden we niets gepland en dus zijn we naar weer een ander meer gereden. Deze hadden we nog niet bezocht. Pelican Lake, 50 minuten ten zuidoosten van Brandon. Dit is ook een erg mooi meer. Maar niet zo zeer om te zwemmen, want het water was vies. Maar er is wel veel watersport.

In het dorp, Ninette, hebben we nog een ijsje gehaald. Wat dames van een Hutterites colony, hadden hetzelfde idee. (zie foto) Die zie je hier veel, evenals de Mennonites en Amish. Deze mensen zijn grotendeels zelf voorzienend. Ze leven in een kolonie, op een soort boerderij. En om soms wat bij te verdienen maken ze handgemaakte producten, zoals meubels enzo. En dat is meestal dus van een goeie kwaliteit.

Onderweg zagen we nog een huis op een trailer klaar staan. Dat kan hier. Je bestelt een huis en zeg maar waar je hem hebben wilt. Meestal word die dan op een basement geplaatst; een ondergrondse verdieping.

Gisteren moest Erno weer water geven in de stad. Ik kwam 'm tegen met boodschappen doen en heb even een actiefoto van hem gemaakt. Vandaag moest hij een park maaien aan de rand van de stad.

Doordat zijn "Maai" maatje op vakantie was, moest hij het nu alleen doen. En dan is hij de hele dag wel bezig. Dus hij stuurde mij een sms berichtje, met de vraag of ik hem kwam vergezellen tijdens de lunch. Dat heb ik gedaan. We zaten lekker onder de bomen in de schaduw op een bankje. En af en toe kregen we de beukenootjes om onze oren van de eekhoorntjes.

De maand oktober gaan de jongens op tournee. Het bedrijf heeft twee mega klussen te doen in de provincie naast ons, Saskatchewan. Dat is een paar uur rijden en dus zullen ze er doordeweeks blijven. Alles is nieuw en dus ook weer spannend. En natuurlijk weer een enorme uitdaging om er weer een prachtig resultaat van te maken.

Doordat Erno en zijn maatje af en toe bij de legerbasis in Shilo moesten maaien, hebben ze daar kennelijk hun visitekaartje afgegeven. Want van de week kwam de baas naar Erno toe met de mededeling dat ze nu de klus binnen hadden gehaald om het hele dorp te maaien, de komende 3 jaar. Ze lagen in concurrentie met nog twee andere hoveniersbedrijven. De baas was zo blij, dat aan het eind van de dag, de champagne klaar stond bij de zaak. En da's dan toch een mooi compliment, toch?
Ook word er telkens naar de zaak gebeld, door klanten, waar de jongens en wat andere collega's dan weer een project hebben afgerond, met de mededeling, dat ze erg tevreden zijn over de gedane arbeid door de mannen. En wees eerlijk; daar krijg je energie van en maakt je enthousiast om naar de volgende klus te gaan.

Ik werk nog steeds bij hetzelfde bedrijf als Rosanne, maar ben wel druk bezig met solliciteren, omdat ik nu toch zie, dat een kantoorbaan toch beter bij me past. Ik heb nu 4 soorten banen uitgeprobeerd en dit is mijn bevinding. Het is zeker geen verloren tijd, absoluut niet. Want ik weet nu wat deze banen zijn en je kijkt er nu met andere ogen naar. Ik heb er weer iets bij geleerd. En dat is nooit weg. Ik blijf dit gewoon doen, totdat ik iets anders heb gevonden. (Er zijn ook nog wat foto's geplaatst in het fotoboek)

 

Life goes on...

We beginnen ons meer en meer thuis te voelen hier in Canada. We kennen de stad al vrij aardig. En we hebben veel dingen ons eigen gemaakt. In het begin is het bijvoorbeeld erg zoeken in de supermarkt naar vervangende artikelen voor je dagenlijkse boodschappen. Veel kunnen we blijven doen, zoals we gewend waren in Nederland en andere dingen hebben we aangepast. Zoals ons ontbijt. De maaltijden zijn hier erg divers. We kunnen nog heel wat leren van de Canadees, wat koken betreft. En dat hoeft helemaal niet ingewikkeld te zijn. Met name, de barbeque. Die gebruiken ze niet alleen voor een worstje en een hamburger. En de aardappels koken ze soms gewoon in de magnetron. De aardappel even afwassen onder de kraan, vervolgens prik je er met je vork een paar gaatjes in en leg maar in de magnetron voor 5 minuten. En gaar is ie. Ik stond er in elk geval van te kijken.

Wat het weer betreft: we hebben, in verhouding tot andere jaren, een milde winter gehad. En nu hebben we een heerlijke zomer. De zomerjas is alleen in het voorjaar (april) een beetje gebruikt, afgewisseld met de winterjas. Voor de rest is het korte broeken weer geweest tot nu toe. En daar hebben we heerlijk van genoten op onze vrije dagen.

Vanmiddag zijn Kevin en Erno met een collega gaan jagen. Op het land leven gophers (soort grond eekhoorn) en woodchucks (soort landbever) die veel gaten graven in de grond, wat gevaarlijk is voor het vee. Want die kunnen dan in zo'n gat stappen en hun poot breken. Vandaar dat de boeren niet blij met deze beestjes zijn en dus waren de jongens op jacht. Ze hebben 1 woodchuck geschoten. Weer een nieuwe ervaring. Het was een geweer met een telescoop er op en fikse kogels. Je kreeg een behoorlijke terugslag als je schoot met dat ding. En zo hebben ze weer kennis gemaakt met nieuwe mensen, de ouders van hun collega.

Rosanne moet dit weekend werken en ik kwam vanmorgen thuis van het werk en heb wat boodschappen gedaan en heb nog wat gewinkeld, terwijl de jongens weg waren. (die houden er toch niet van) En je wilt het niet geloven........de tuinmeubelen zijn weer verdwenen uit de winkel, en de KERST spullen liggen er al weer. Ja wel...Ik moet er toch even aan wennen, hoor. En dat terwijl je nog in korte broek rond loopt!!! Ja, ik weet dat de winter hier om de hoek staat. De lente en herfst zijn hier kort. Maar ik moet zeggen....als je zo'n heerlijke zomer hebt gehad, dan heb je ook wel weer zin in de winter. Tenminste, zoals hier. Veel zonneschijn en kerstgezelligheid; al vroeg. Heel veel verlichting overal. Maar we zijn toch ook nog een beetje huiverig voor de sneeuw, met name op de weg. Al is het  prachtig, hoor. Maar ook de Halloween spullen liggen al weer in de winkel. Dat feest is 31 oktober.

En Erno en Kevin hebben weer een project af bij de werkgever. Een hele mooie tuin aangelegd met een deck (soort balkon/veranda zonder dak). Erno heeft het timmerwerk gedaan en Kevin de tuinaanleg en bestrating. Uiteraard met behulp van collega's. Op weer naar het volgende werkstuk. Telkens een nieuwe uitdaging. En dan die enthousiaste verhalen van ze, elke avond, tijdens het eten. Soms werken ze aan hetzelfde project en soms werken ze ieder op een andere plek.

Ik, Caroline, ben deze week ook weer begonnen met hard lopen en sporten in de sportschool. Goh, als je bijna een jaar niet hebt gesport, dan valt het toch weer tegen. Ik kan gewoon dus weer van voor af aan beginnen met mijn hardloop programma. En de conditietraining in de sportschool......mmmm, conditie en spiertjes zijn pet. En nu volhouden, dus. Alle drukte van emigratie, weer verhuizen en Nederlandse loge's is voorbij, dus moet kunnen.

En zo gaan we alle vier ons gang. We hebben werk en een huis, al een aardige kennissen kring, hobbies en sport. Vandaag precies over 2 maanden, zitten we al weer een jaar in Canada. Door alle drukte zijn de maanden om gevlogen. We genieten elke dag hier van de natuur en de ruimte.

Wat de taal betreft: We springen al makkelijker over van Nederlands naar Engels en weer terug. De woordenschat word aardig uitgebreid. En in een snel tempo. Kevin had al twee jaar Canada ervaring, dus die praat Engels, alsof hij niet anders heeft gedaan. Zelfs bijna zonder accent. En wij gaan ook lekker, alleen dan MET accent. Maar elke dag gaat het makkelijker en sneller.

O ja, ik zei in een eerder blog, dat ik nog geen zonnebloemenvelden had gezien. Maar nu hebben we er toch een gevonden, net buiten Brandon. Al was ik eigenlijk al een week te laat voor een goeie foto, want toen waren ze nog mooier.

Er word op dit moment ook volop geoogst. De peulen/erwten, koolzaad, tarwe, gerst, vlas, rogge, aardappels etc. Een prachtig gezicht al die velden. En wat een grote machines om te oogsten, zeg. Ze gaan hier zelfs ook 's nachts door, als het vocht en weer het toe laat. Want als een boer meerdere gewassen moet oogsten (en die velden zijn iets groter dan in Nederland!!), dan moet je heel veel oogsten in korte tijd. Veel gewassen zijn ongeveer gelijk klaar. En je wilt het toch in huis hebben, voordat het weer omslaat.

Goh, ik dacht dat ik niet veel had te schrijven dit keer, maar ik zat er goed naast.

Dit stond vandaag bij ons in de krant!!

O, Ooooowwwww, dit stond vandaag bij ons in de krant. Ja, als lid van de Koninklijke familie kan je weinig doen, zonder opgemerkt te worden. Maar ja, hij is ook maar een mens!!! Gelukkig stond zijn naam niet bij het artikel.

Enkele werkstukken van Erno

Pergola

De jongens hebben hun baan gevonden, hoor. Het zijn in de zomer wel lange dagen, maar het is wel heel afwisselend werk. En ze hebben een voldaan gevoel als er weer een klus is afgerond. Je ziet het mooi worden, gedurende het project. Doordat Erno wat kan timmeren, worden er meer klussen aangenomen, waarbij getimmerd moet worden. Zoals het maken van een veranda, een deck of een schutting. Dat deden ze niet, omdat ze niemand in dienst hadden die kon timmeren. Deze klussen worden nu gedaan door Erno met een helpende hand van een andere medewerker. Is voor Erno ook allemaal nieuw natuurlijk, want hij is van oorsprong ook maar een postbode en beveiliger, maar toch heeft zijn vorige werk als timmerman, hem de nodige ervaring opgeleverd. Ik heb wat foto's toegevoegd van enkele werkstukken.

Nieuwe schutting

Ook kan Erno op een vrachtwagen rijden, waardoor hij ook daarvoor word gevraagd. Hij gaat er dan de bomen en bloemen in de stad mee water geven. Dat doet hij vroeg; om 5 uur begint hij dan al, voordat de stad ontwaakt. En hij heeft een vaste klus op de grasmaaier.

Even water bij tanken

Kevin kan ook op de vrachtwagen rijden, maar die word weer ingezet voor de supervisie op een klus. Ook rijd hij op een bobcat of een mini kraantje, want de andere werknemers kunnen dat niet. Omdat een hoveniersbedrijf geen werk heeft voor iedereen in de winter, hebben ze vaak losse vakantiekrachten voor het zomerwerk. Degenen die het hele jaar in dienst blijven, worden in de winter ingezet voor het sneeuwschuiven en het repareren van de machines. Erno en Kevin zullen dan op de sneeuwschuifwagens rijden. Zal wel veel nachtwerk worden. Als er deze winter net zo weinig sneeuw komt als afgelopen winter, dan zullen ze het daarmee niet druk hebben.

Zo was het....

en zo is het geworden.

Weer terug naar het normale ritme

Vreemd weer....vanaf de verhuizing, 1 juni, hebben we logé's gehad. Het is stil en leeg in huis. Pap en mam zijn weer in Nederland en hier gaat het gewone dagelijkse leven weer verder. Door de logé's, hadden wij ook een beetje een vakantiegevoel. Doordat we nog aan het banen switchen zijn, hebben we nog geen vakantie opgenomen. We hebben samen veel nieuwe plekjes ontdekt, waar we zelf ook nog niet waren geweest. En we hebben een fijne tijd gehad met elkaar.

Afgelopen zondag hebben we pap en mam weer naar het vliegveld in Winnipeg gebracht. Alleen Rosanne was niet mee, die moest werken en had thuis afscheid van ze genomen. Voordat we naar het vliegveld gingen, zijn we nog even langs een winkelcentrum gegaan, Polo Park, dichtbij het vliegveld. Kevin wilde daar even een kijkje nemen, want er zijn toch meer winkels in de grote stad dan hier in Brandon. Daarna nog wat gegeten en gedronken samen en toen hebben we ze afgezet bij het vliegveld. Het was op dat moment 47º C. in de auto. Het kon dus ook niet uitblijven dat er noodweer zou komen. En ja.........precies als pap en mam de lucht in moeten. En wij troffen het op de terugweg. Onweer, hagel, harde wind en regen. Zo erg, dat wij met de auto op de vluchtstrook zijn blijven staan, totdat het ergste voorbij was. De temperatuur viel in een mum van tijd terug naar 18º.

Het vliegtuig heeft een uur rond gereden bij de startbaan en is toen terug gegaan naar de gate. Anderhalf uur vertraging opgelopen en dus hadden ze de vervolgvlucht gemist. Nou, en dan moet je geen woord engels kunnen spreken. Gelukkig heeft een mevrouw, die in hetzelfde schuitje zat, hen geholpen. En zo hadden ze een overnachting in een hotel in Toronto, vanwaar ze aan het eind van de volgende dag pas naar Amsterdam zijn vertrokken. Alles keurig opgelost. En ze zijn weer een ervaring rijker. De 6,5 week zijn omgevlogen, maar ze hebben heel veel gezien en gedaan en dat neemt niemand ze meer af. En zo skypen we gemakkelijker, want ze weten nu waarover we praten.