Het einde van het jaar nadert....

Onze oprijlaan

Er is het afgelopen jaar weer veel gebeurd in Huize Hertogh. Het begon met de vorige winter in januari. De hele winter zijn de jongens erg druk geweest met het sneeuw ruimen. Erno en Kevin waren in dienst bij een hovenier. Maar in de winter lukt dat niet met zo veel sneeuw en die lage temperaturen tot soms wel -40º C. Dus in de zomer is het hovenierswerk en in de winter is het sneeuw ruimen. Het was een koude, lange winter met heel veel sneeuw. Ze moesten nachtdiensten draaien of midden in de nacht beginnen, zodat alle parkeerplaatsen bij winkels en bedrijven en de oprijlanen bij particulieren schoon waren, voordat de dag aanbrak. De laatste sneeuw kregen we zelfs op 1 mei nog.

We woonden toen in een condo, dat is een soort van appartement op de begane grond en vrij klein met maar twee slaapkamers en geen tuin. Dus Kevin en Rosanne moesten een slaapkamer delen. Gelukkig hadden we wel een garage, waar we onze verhuisdozen met de rest van de spullen kwijt konden.  Al was die tot aan de nok aan toe vol. Daarom zijn we in februari verhuisd naar een ander deel van de stad, Brandon. Daar was een twee-onder-een-kap woning te huur. Daar hadden Kevin en Rosanne de hele beneden verdieping voor zichzelf, inclusief een eigen badkamer en leefruimte. Dat was qua ruimte een vooruitgang, maar het huis was wel ouder. (Huurwoningen zijn vrij schaars in Brandon.)

Enkele weken later brak de discussie los, of we wel in deze provincie, Manitoba, wilden blijven. We hadden in principe alleen de stad, Brandon, met zijn 52000 inwoners. De rest van de steden en dorpen lag ver weg.  Manitoba is erg dun bevolkt. Het is 13x groter dan Nederland en heeft maar 1,5 miljoen inwoners, waarvan ongeveer 800.000 in de hoofdstad Winnipeg. Bovendien was er voor Kevin en Rosanne bitter weinig te beleven in Brandon. Ook niet qua sport. De winters zijn er lang. En Erno en Kevin zaten te denken over een eigen hoveniersbedrijf. En als je dan zo'n kort seizoen hebt, dan is dat toch lastig en is het meer sneeuw ruimen dan hovenieren. En dat wilden de jongens nou net andersom.

En zo kwam het dat Erno en Kevin een weekje vrij namen en richting Ontario zijn gereden om uit te zoeken of deze provincie dan onze keuze moest worden en waar we dan wilden gaan wonen. Dat was half maart. Toen ze terug kwamen hebben we de beslissing genomen. Dit was de provincie en omgeving waar we ons definitief willen gaan vestigen, Stayner. We hebben met z'n allen nog gewerkt tot augustus en de 4e zijn we vertrokken naar Ontario.

Ik, Caroline, heb afscheid genomen van mijn collega's bij de Bank, Rosanne stopt als thuis begeleidster van gehandicapten en de jongens van het hoveniersbedrijf, waar ze beide werkten.

Erno en Kevin hadden hier in Stayner een familie bezocht, waarvan de zus mijn buurvrouw was uit 't Veld. En die familie waren tevens buren van mijn moeder, toen ze nog thuis woonde. Dus deze familie is niet helemaal vreemd voor ons. Bovendien hebben ze nog steeds familie in 't Veld en Heerhugowaard en omstreken. Dus als we ergens over praten, dan weten ze waar we het over hebben. Drie broers van mijn buurvrouw dus, zijn 50 en 60 jaar geleden verhuisd naar hier. Die hebben kinderen en kleinkinderen, en het dorp telt ongeveer 4200 inwoners. De familie Weel is hier dus wel bekend en al aardig uitgebreid in die 50 en 60 jaar.
De familie Weel heeft ons vanaf dag 1 opgenomen als een onderdeel van de familie. Zij hebben ons erg op weg geholpen om hier op te starten. Daarvoor zijn we ze erg dankbaar. Drie leden van deze familie waren hoveniers en hadden het zo druk, dat ze wat werk over droegen aan Erno en Kevin. En zo kwam het dat ze het hoveniersbedrijf meteen al opstartten, in plaats van komend voorjaar, wat aanvankelijk de  bedoeling was.

We wonen 8 km buiten het dorp. We huren een groot huis, met 4 slaapkamers op ongeveer 8000 m2. Lekker vrij met uitzicht over het land. Dit jaar was het maïs. De omgeving is heuvelachtig, vergelijkbaar met Limburg. Wel loopt er een erg drukke weg voor ons huis langs. Deze omgeving is druk, omdat in deze regio heel veel mensen vanuit de stad, Toronto, hier een tweede woning hebben om te recreëren. We wonen hier 1,5 uur ten noorden van Toronto. We wonen 10 minuten van het strand van Georgian Bay en een half uur van de bergen, waar we kunnen skiën. Vandaar dus. Ook zijn er rondom veel natuurparken. Kortom: er is veel te beleven en te doen. En deze mensen brengen geld mee en dat levert banen op. Maar vaak alleen voor het seizoen. Nu is dat bij de ski gebieden. Zomers bij de stranden. Maar ook het werk van Erno en Kevin komt daar vandaan.

Rosanne hebben we, twee weken nadat we in Ontario aankwamen, op het vliegtuig gezet naar Azië. Dat zat al in de planning. Ze wilde al langer gaan reizen, maar het kwam er telkens niet van. Dus nu heeft ze haar kans gepakt. 4 Maanden blijft ze weg. Als ze terug komt, voor de kerst hopen we, dan gaat ze hier, net als wij, opnieuw starten. Ze wil dan een baan gaan zoeken in haar richting. Fashion styling of interieur styling.

Ik, Caroline, vorige week begonnen bij Canadian Tire, een soort van warenhuis (beetje zoals Karwei). Dit is duidelijk een drukkere provincie, die meer last heeft gehad van de recessie dan Manitoba. Er is hier meer werkeloosheid, terwijl Brandon in Manitoba juist een snel groeiende stad is. Dus het heeft wat sollicitatiebrieven gekost. Ik heb leuke collega's en de Kerst sfeer is gezellig. De hele dag kerstmuziek en kerst shoppende mensen. Ik haal een container vol met aangekomen spullen uit het magazijn, open de dozen en vul de schappen. Ook vragen de mensen mij waar ze iets kunnen vinden. Dan stuur ik ze of begeleid ze naar de juiste plek. Het is niet wat ik prefereer, maar het is een begin. Ik heb wel de vuurdoop gehad, want ik begon net toen het Red Thursday en Black Friday was. Een soort van weekend met speciale aanbiedingen. Nou, en dat heb ik geweten. De mensen stonden 's morgens om 7 uur al in de rij. Ik heb de hele dag heen en weer gerend en alleen maar de mensen de weg gewezen in de winkel. Ik kwam niet aan dozen uitpakken toe. Bovendien wist ik niets te vinden, wist ik niet wat ik moest doen en mijn collega's hadden het zelf te druk om mij iets uit te leggen. Kortom: het was een hele snelle leerschool. Ik deed maar wat. Hahaha. Maar het ging. En ik heb toch een zere voeten en rug, als ik weer twee dagen heb gewerkt!! Ik ben het duidelijk niet gewend, dat lichamelijke werk. Ik ren wel twee keer per week, maar dat helpt niet voor dit werk, blijkbaar. Ik heb al twee paar schoenen geprobeerd. Dus nu nog maar een ander paar proberen. Kijken of dat helpt. Maar het is ook gewoon wennen, denk ik. Hoewel mijn collega zegt, dat de pijn in je voeten of rug nooit helemaal weg gaat. Het hoort er bij.
Ik werk trouwens part time, en zoals mijn werkschema nu laat zien, is dat maar 15 uur per week, verdeeld over 3 dagen per week. Nou, dat is niet veel, wat betekent dat ik zeker door solliciteer naar ander, administratief werk. Maar daarvoor neem ik de tijd. Nu richten we ons de komende weken lekker op de Kerst en Oud en Nieuw.

Hiermee rijden de jongens de kool naar Toronto en omgeving

De jongens hadden de afgelopen twee weken vrij en deze hebben ze gebruikt om theorie te leren voor het vrachtwagen rijbewijs. Dat hadden ze in Manitoba al gedaan, maar helaas moet dat hier weer opnieuw, omdat dit een andere provincie is. Ze zijn allebei deze week geslaagd en hebben hun eerste ritje in de vrachtwagen er op zitten. Ze brachten een lading kool naar Toronto. Hier in Canada moet je zelf een vrachtwagen mee brengen als je moet af rijden. En aangezien de werkgevers, Mike en Tim Weel, een paar vrachtwagens hebben, mogen ze met hen mee rijden en zelf, met een lege trailer, deels terug rijden. En zo oefenen ze dat, tot de zomer, dan willen ze gaan afrijden. Nee, je hoeft hier geen les te nemen. Als je de theorie hebt gehaald, mag je de vrachtwagen besturen, met iemand naast je, die het rijbewijs al heeft. Daar gebruiken ze dus mooi de winter voor, omdat ze nu toch geen hovenierswerk kunnen doen. In de zomer hebben ze het daar weer druk mee (als het goed is) en hebben ze geen tijd voor de vrachtwagen.
De werkgever kan namelijk nog wel een paar chauffeurs gebruiken, zodat er om de beurt kan worden gereden naar Toronto en omgeving om kool af te leveren. In de zomer rijden ze soms wel 3x per dag, maar in de winter is dat zo af en toe.
Deze week hadden ze een bestelling, dus moest Erno kool blazen en verpakken, samen met wat Mexicanen die er 9 maanden van het jaar werken. Ja, ze nemen liever Mexicanen in dienst dan Canadezen. Want Mexicanen zijn harde werkers en komen altijd en op tijd. Daar denken Canadezen toch iets anders over. Bovendien gaan de Mexicanen aan het werk voor minimum loon, wat een Canadees zich niet kan veroorloven. Het minimum loon hier voor de Mexicaan is ongeveer het vijfvoudige van wat ze in hun thuisland verdienen. En een doorsnee Canadees heeft veel leningen lopen en dus komen ze met minimum loon niet uit maandelijks. Tja, er gaat hier iets niet goed. Het is vergelijkbaar met de Poolse werknemers in Nederland.

Vorig weekend werd er sneeuw voorspeld, dus Kevin moest vrijdag helpen met de maïs oogst. En dat hebben ze mooi gered. Hoewel de sneeuw is uitgebleven. Komende week gaat Kevin helpen het land om ploegen, wat waarschijnlijk zo'n 3 dagen zal nemen en daarna gaat ook hij in de kool helpen. Deze week hebben we heel wat sneeuw gehad. Er ligt nu een flink pak. Dus een witte kerst zullen we wel hebben. Normaal gesproken vraagt men zich hier elk jaar af of het een witte kerst gaat worden. Bovendien is het nu ook al erg koud voor de tijd van het jaar. Men zegt dat dit erg zeldzaam is. We zitten nu met de temperatuur telkens rond de -17º. Dat is hier koud en zeker voor december. Dit is meer het weer voor januari en februari.

Van 15 tot 30 mei zijn we voor de eerste keer, na 1,5 jaar, weer terug naar Nederland geweest,  om pap en mam's 50-jarig huwelijksfeest mee te vieren en Maarten en Silvia's 12,5 jaar. We hebben weer veel mensen gezien en gesproken, wat weer erg leuk was. Wel een gek  idee, dat je weer terug moest naar huis, in Canada, na twee weken. En dat terwijl we nog wat struiken in onze tuin hebben vervangen bij ons huis in Abbekerk. Want tja, het staat nog steeds te koop. Aankomende februari al 5 jaar. En dan wil je het toch een beetje netjes houden. Maar onze Poolse huurders doen erg hun best en we zijn blij met zulke huurders.

Het huis hier in Stayner is weer aangekleed in de Kerstsfeer. Zaterdagmorgen, 7 Dec.,  zijn Erno en ik naar de Kerst parade geweest in Stayner. In Brandon hebben we de Parade ook 2 jaar bekeken, dus wilden we die hier ook zien. De stoet was lang, al waren de wagens lang niet zo mooi versierd als die in Brandon. Het was leuk om te zien, al denk ik niet dat ik volgend jaar weer ga. We hebben het nu wel gezien. Het is meer een commerciële stoet van de middenstand. Niet echt spectaculair. Een enkele wagen was mooi versierd. De rest was eigenlijk gewoon reclame. Maar de kinderen hebben zich goed vermaakt, want er werd snoep uitgedeeld. En uiteraard was de laatste wagen de slee met rendieren en de Kerstman.

Rosanne in Thailand

Vanmorgen hebben we Rosanne nog gesproken via Skype, vanuit Singapore. Dat was even gezellig. Ze gaat nog een paar uurtjes slapen en dan vertrekt ze naar het vliegveld om weer terug te gaan naar Canada. Dan zit haar vier-maandse reis er weer op. Ze ziet er naar uit om weer thuis te komen. Ze heeft het nu wel gehad met het in- en uitpakken van haar koffer iedere keer. Bovendien heeft ze weer zin om te koken en bakken. Want uit eten is ze ook zat. En zo leer je die simpele, alledaagse dingen weer te waarderen. Hahaha. Ze vindt het vreemd dat het daar Kerst is met warm weer. Je loopt er in een korte broek en t-shirt. Het klopt gewoon niet.
Ze komt 16 December aan in Winnipeg, Manitoba. Dan moet ze nog een en ander regelen in Brandon en dan is het spullen pakken en op naar Stayner, Ontario. Ze wil er 3 dagen over rijden (het is 2300 km). Maar dat hangt natuurlijk van het weer af of dat lukt. Laten we het hopen. Want wat is er mooier om met de Kerst weer compleet te zijn!!

We wensen iedereen hele fijne, gezellige Kerstdagen en een knallend goed Nieuw Jaar.

Groetjes van Erno, Caroline, Kevin en Rosanne.

We zijn lekker bezig

Ik moest nodig schrijven in het vorige stukje, dat het bij ons nog groen was. Want twee dagen later hadden we een sneeuwstorm. We moesten die zaterdagavond uit eten hier 500 meter vandaan. Maar alles zag wit en door de sneeuwstorm zag je geen hand voor ogen. Dus je wist niet of je op de weg of in de berm reed. Je kon werkelijk niets zien. Bovendien was het nog donker ook. Dat was wel een enge ervaring, hoor. Maar voorzichtig gereden en je voelt het wel als je naast de weg zit, al is het dan wel te laat om je er nog uit te sturen. Maar het is goed gegaan, gelukkig. En met dit weer is er weinig verkeer op de weg, dus ook dat scheelt. We zijn dat hele weekend verder ook thuis gebleven.

Zoals gezegd, ben ik vorige week begonnen bij Canadian Tire, een soort van warenhuis. Ik heb leuke collega's en de Kerst sfeer is gezellig. De hele dag kerstmuziek en kerst shoppende mensen. Ik haal een container vol met aangekomen spullen uit het magazijn, open de dozen en vul de schappen. Ook vragen de mensen mij waar ze iets kunnen vinden. Dan stuur ik ze of begeleid ze naar de juiste plek. Het is niet wat ik prefereer, maar het is een begin. Ik heb wel de vuurdoop gehad, want ik begon net toen het Red Thursday en Black Friday was. Een soort van weekend met speciale aanbiedingen. Nou, en dat heb ik geweten. De mensen stonden 's morgens om 7 uur al in de rij. Ik heb de hele dag heen en weer gerend en alleen maar de mensen de weg gewezen in de winkel. Ik kwam niet aan dozen uitpakken toe. Bovendien wist ik niets te vinden, wist ik niet wat ik moest doen en mijn collega's hadden het zelf te druk om mij iets uit te leggen. Kortom: het was een hele snelle leerschool. Ik deed maar wat. Hahaha. Maar het ging. En ik heb toch een zere voeten en rug, als ik weer twee dagen heb gewerkt!! Ik ben het duidelijk niet gewend, dat lichamelijke werk. Ik ren wel twee keer per week, maar dat helpt niet voor dit werk, blijkbaar. Ik heb al twee paar schoenen geprobeerd. Dus nu nog maar een ander paar proberen. Kijken of dat helpt. Maar het is ook gewoon wennen, denk ik. Hoewel mijn collega zegt, dat de pijn in je voeten of rug nooit helemaal weg gaat. Het hoort er bij.
Ik werk trouwens part time, en zoals mijn werkschema nu laat zien, is dat maar 15 uur per week, verdeeld over 3 dagen per week. Nou, dat is niet veel, wat betekent dat ik zeker door solliciteer naar ander, administratief werk. Maar daarvoor neem ik de tijd. Nu richten we ons de komende weken lekker op de Kerst en Oud en Nieuw.

De jongens hadden twee weken vrij en deze hebben ze gebruikt om theorie te leren voor het vrachtwagen rijbewijs. En ja, dat hadden ze in Manitoba al gedaan, maar helaas moet dat hier weer opnieuw, omdat dit een andere provincie is. Ze zijn allebei deze week geslaagd en hebben hun eerste ritje in de vrachtwagen er op zitten. Ze brachten een lading kool naar Toronto. Hier in Canada moet je zelf een vrachtwagen mee brengen als je moet af rijden. En aangezien de werkgever, waar ze nu werken, in de kool, een paar vrachtwagens heeft, mogen ze met hen mee rijden en zelf, met een lege trailer, deels terug rijden. En zo oefenen ze dat, tot de zomer, dan willen ze gaan afrijden. Nee, je hoeft hier geen les te nemen. Als je de theorie hebt gehaald, mag je de vrachtwagen besturen, met iemand naast je, die het rijbewijs al heeft. Daar gebruiken ze dus mooi de winter voor, omdat ze nu toch geen hovenierswerk kunnen doen. In de zomer hebben ze het daar weer druk mee (als het goed is) en hebben ze geen tijd voor de vrachtwagen.
De werkgever kan namelijk nog wel een paar chauffeurs gebruiken, zodat er om de beurt kan worden gereden naar Toronto en omgeving om kool af te leveren. In de zomer rijden ze wel 3x per dag, maar in de winter is dat zo af en toe.
Deze week hadden ze een bestelling, dus moest Erno kool blazen en verpakken. Hij is dus eerder begonnen dan half December. De komende week gaan ze ook verder met dit werk.

Dit weekend werd er ook sneeuw voorspeld, dus Kevin moest helpen met de maïs oogst. En dat hebben ze mooi gered gisteren. Hoewel de sneeuw is uitgebleven. Komende week gaat Kevin helpen het land om ploegen, wat waarschijnlijk zo'n 3 dagen zal nemen en daarna gaat ook hij in de kool helpen.



Het huis is weer aangekleed in de Kerstsfeer. Vanmorgen zijn Erno en ik naar de Kerst parade geweest in Stayner. In Brandon hebben we de Parade ook 2 jaar bekeken, dus wilden we die hier ook zien. De stoet was lang, al waren de wagens lang niet zo mooi versierd als die in Brandon. Het was leuk om te zien, al denk ik niet dat ik volgend jaar weer ga. We hebben het nu wel gezien.

Vanmorgen hebben we Rosanne nog gesproken via Skype. Dat was even gezellig. Ze ziet er naar uit om weer thuis te komen, in Ontario. Ze heeft het nu wel gehad met het in- en uitpakken van haar koffer iedere keer. Bovendien heeft ze weer zin om te koken en bakken. Want uit eten is ze ook zat. En zo leer je die simpele, alledaagse dingen weer te waarderen. Hahaha.
Ze zit nu in Maleisië, Kuala Lumpur. Nee, niet in de buurt van de overstromingen gelukkig. Ze vindt het vreemd dat het daar Kerst is met warm weer. Je loopt er in een korte broek en t-shirt. Het klopt gewoon niet.
Hierna gaat ze nog naar Singapore en van daaruit vliegt ze terug naar Canada. Ze komt 16 December aan in Winnipeg, Manitoba. Dan moet ze nog een en ander regelen en dan is het spullen pakken en op naar Stayner, Ontario. Ze wil er 3 dagen over rijden. Maar dat hangt natuurlijk van het weer af of dat lukt. Laten we het hopen. Want wat is er mooier om met de Kerst weer compleet te zijn!!