Koppietoid..........an de skype!!

Mijn moeder weet dat ik op vrijdagmiddag vroeg thuis ben na het werk, dus dan proberen we vaak even te skypen. Even lekker kletsen. Nu was het echt effe op de koffie bij elkaar, want jawel.........moeder had haar koppie thee klaar staan en daarna een advocaatje met slagroom. Ik had er een bakkie koffie bij. En zo hebben we 1,5 uur vol weten te teuten. Wat toch een mooi systeem, he? Zo word de wereld wel kleiner. En dat maakt het gemis van elkaar wat minder moeilijk. Het scheelt zeker.

Deze week zijn we al bezig met de voorbereidingen voor de verhuizing. Dozen pakken en adressen wijzigen. Erno heeft al een klein huurvrachtautootje laten reserveren. Dan hebben we het met 2 of 3 ritjes wel over. En het is hier maar 1,5 km vandaan. Een vriend van Kevin heeft aangeboden  om te helpen, dus dat scheelt dan weer.
De 30ste mei krijgen we de sleutel al en dan zijn we ook 28 jaar getrouwd. Dus dan willen we zaterdag, na de verhuizing, lekker gaan uit eten. Komt dan goed uit, want we zullen wel weining zin in koken hebben.

Erno heeft de eerste week er op zitten bij de nieuwe werkgever. Hij heeft voornamelijk gras gemaaid op de militaire basis bij Shilo. Zo'n soort maaier die de gemeente in Nederland gebruikt. Het is net als bij een loonbedrijf; je moet het pakken als het weer goed is. Hij begon om 7 uur en kwam 's avonds om 8 uur of half 9 pas weer thuis. Het is allemaal weer nieuw en dan die lange dagen, dan moet je wel even bij tanken in het weekend. Maar het werk vind hij leuk en de werkgever en collega's zijn leuk. Met plezier naar het werk gaan is ook belangrijk. Kevin en Erno rijden samen naar het bedrijf en dan gaat ieder een kant op. Momenteel is het guur. Harde wind en regen. Dus de mannen zijn benieuwd of er morgen nog gewerkt moet worden. Voor morgen word er ook weer een slechte dag verwacht met regen.

Kevin word al aardig alleen gelaten op een klus, samen met wat collega's. Ze durven hem de verantwoording te geven, dat hij zelfstandig zijn gang kan gaan en de rest van de jongens aan het werk kan houden. En dat lukt ook. Hij heeft plezier in zijn werk. Eindelijk aan de slag in zijn vakgebied. Het voelt goed. Ook al zijn het lange dagen, de tijd vliegt, zegt hij.

Ik, Caroline, werk morgen voor het laatst bij de tandarts. Dinsdag start in met een oriëntatiedag bij de nieuwe werkgever. Ik hoop eigenlijk dat ik de rest van de week nog niet hoeft te werken, dan kan ik me verder richten op de verhuizing. Dat zou wel goed uit komen.

Rosanne heeft er heel wat uren op zitten de laatste weken. Maar dat doet ze bewust. Want 4 juni komt haar vriendin, Sanne, uit Nederland over en dan heeft ze vrij om samen leuke dingen te doen.
We hebben ook voor mijn ouders de tickets geboekt. Die komen half juni voor 6,5 week. Gezellig, die Nederlandse visite. We zien er naar uit. 
Dus de komende tijd moeten we af en toe naar het vliegveld in Winnipeg rijden. Dat proberen we te combineren met wat boodschapjes in winkels die hier niet zijn.

Zoals beloofd............

Zoals beloofd, zal ik wat vragen beantwoorden van mensen over de emigratie tot nu toe.

Hoe ervaren jullie het om met je gezin te gaan emigreren?
Emigreren is een hele grote stap en die maak je niet zo maar. Je laat je thuisland met de nodige familie en vrienden achter. In je hoofd ben je daar al lang mee bezig, voordat je werkelijk de stap waagt, althans in ons geval. Of het uiteindelijk de juiste beslissing is geweest, zal je pas later kunnen evalueren. Er zijn diverse redenen voor ons geweest, dat we deze beslissing hebben genomen, maar de grootste is wel de drukte achter ons te laten in het overbevolkte Nederland en de hunker naar ruimte en natuur.
Nou, het is een hele procedure geworden voor ons. Dat heeft natuurlijk wel een impact op ons gehad. De eerste aanvraag, is afgewezen, doordat de emigratieconsulent onze aanvraag heeft ingestuurd naar de ambassade met een vals baanaanbod. Dit leverde de nodige frustratie op, natuurlijk. Dan weer een nieuwe aanvraag moeten doen. Die beoordeling duurde erg lang. Ondertussen bereikte Kevin de leeftijd van 22 jaar en werd hij van de aanvraag geschrapt en moest hij zelf een emigratie aanvraag doen. Kortom, de hele procedure ging niet van een leien dakje en het heeft best de nodige stress opgeleverd.
Het heeft totaal 3 jaar geduurd, voordat we het groene licht kregen. En in 3 jaar kan er heel wat veranderen. Toen we met de procedure begonnen in augustus 2008, was Kevin 20 en Rosanne bijna 18.  Om een lang verhaal kort te maken...........je leven staat stil totaan de emigratie. Je bent eigenlijk steeds met alles aan het afwachten, want ja, je gaat toch emigreren. En de mensen om ons heen, snapten er ook niets meer van. "Zijn jullie nou nog niet weg?", kregen we vaak te horen. Die dachten dat we nooit meer zouden gaan. En begrijpelijk.
Toen het groene licht werd gegeven, konden we eindelijk alles gaan regelen. Ook dat was veel werk. De woning gaan verhuren, de container bestellen om alle huisraad te verschepen, dozen pakken, afscheidsfeest regelen, adressen wijzigen, diverse dingen opzeggen, tickets boeken etc.
Eenmaal in Canada, had Anko, een Nederlandse emigrant die makelaar is, hier een huurhuis voor ons geregeld. Maar deze stond wel te koop. Dus we moeten er eens uit, maar voorlopig hadden we een dak boven ons hoofd. Toen op zoek naar werk. Dat is redelijk goed gelukt. En ook gingen we aan de slag om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe contacten te leggen. Diverse Nederlandse emigranten hebben ons hierbij geholpen. En zo begonnen we aardig onze draai te vinden.
Voor de leeftijd van Kevin en Rosanne is het een stuk moeilijker om een vriendenkring op te bouwen, omdat ze hier geen school hebben gehad. Maar het begint te komen, hoor. Het werk en de sport helpen hier goed bij. Kevin voelde zich sneller thuis dan Rosanne, die nog erg veel contact hield/houd met de Nederlandse vriendenkring. Maar ook die begint haar draai hier te vinden en begint haar leven hier in te vullen. Ze heeft erg veel plezier in de sport en gaat dat ook al meer uitbreiden.
We zijn hier nu 7 maanden en we hebben allemaal al weer ander werk. Ja, het is even zoeken naar de juiste baan. Maar alles moet je weer opnieuw opstarten. Je moet bekend worden met het leven hier, zoals boodschappen doen, de gewoontes en gebruiken, de was doen (ja, zelfs dat) etc. De nodige communicatiefoutjes hebben we ook al gehad. De ene keer is dat lachen, maar de andere keer toch eigenlijk niet zo erg (hahaha).

Kort gezegd: We zijn alle vier volwassen (denken we) en daardoor kunnen we veel met elkaar bespreken en elkaars mening vragen. Daar hebben we veel aan. We doen alle vier andere ervaringen op en dus leren we van elkaar. Emigreren is een grote stap en vergt het nodige van iedereen. Het geeft periodes van stress en alles is nieuw. Maar nu, na 7 maanden kunnen we zeggen, dat we al veel contacten hebben gemaakt, de stad al aardig goed kennen en weten de gewoontes en doen steeds weer nieuwe ontdekkingen. We gaan ook lekker allemaal ons eigen gang hier. En het voelt goed. En als we dan het nieuws uit Europa en Nederland horen, dat de economie maar niet de goede kant op wil gaan en dat het kabinet is gevallen, dan missen we niets.

Dus jullie zijn al gesetteld daar?
Nee, dat nog niet. Wat we nog missen is een eigen thuis. Zoals jullie weten, gaan we de komende week weer verhuizen naar een andere huurwoning. Dus weer dozen pakken en adressen wijzigen. Deze woning is nog kleiner dan dat we nu hebben. Maar we mogen blij zijn, dat we een huurhuis konden vinden. Want dat is hier erg moeilijk. Hier mogen we in ieder geval een jaar blijven en als we willen zelfs langen. Het staat ook niet te koop. Het is dus wel even creatief om gaan met de ruimte, met name de slaapplaatsen. Maar dat loopt wel los. De kids wonen nu wel dichtbij de vrienden.
Na de verhuizing verwachten we dat we wat meer rust en regelmaat in het leven gaan krijgen. We hebben een huis, alle vier werk en vrienden.

Wat merken jullie voor verschillen en hoe voel je je daarin?
We kunnen hier aardig het leven leiden, wat we in Nederland ook gewend waren. Canada bestaat immers grotendeels uit emigranten. Dus we eten ook hetzelfde als in Nederland. Alles is hier bijna te koop.
Maar............de verschillen:
De Canadees is goed in het opmaken van restjes (left overs) van de vorige dag. Dat gaat mee als lunch naar het werk. Men eet vaak wat warms tijdens de lunch, maar het zijn ook snoepers, hoor. Want ze snoepen veel op het werk, met name donuts, snoep en chips.
Met boodschappen merk ik dat bepaalde producten zoeter of zouter zijn dan we gewend zijn. Maar ook daar ga je aan wennen, of je neemt het niet meer. De boodschappen zijn hier ook ongeveer 1,5 á 2 keer zo duur dan in Nederland. Op de aanbiedingen letten dus. Alcohol is hier helemaal duur. Dan zou je denken, dat hier maar weinig mensen dronken zullen raken. Maar niets is minder waar. Ze gaan helemaal uit hun dak. En dat is effe wennen.

Ga met een Canadees niet te veel over de verschillen praten, wat in jou ogen beter is geregeld in Nederland, want dat willen ze niet horen.

Het bellen in Canada is ergggggggggggg duur. Veel sms-en of whatsapp-en dus. Je moet hier zelfs betalen, als je WORD gebeld. En gezien de afstanden hier, is het al snel long distance en dus duurder. We betalen voor een I-phone ongeveer 40 euro per maand aan abonnement.

In de verkeersregels zijn maar weinig verschillen. Men rijd hier voorzichtiger; op elke kruising moet je bijna stoppen. De voetgangers en fietsers zijn hier heilig. Worden hier duidelijk als kwetsbaar gezien. De boetes zijn hier hoger, en als je een overtreding maakt, dan krijg je niet alleen een boete, maar ga je ook meer verzekeringspremie betalen.
In Nederland betaal je meer verzekeringspremie, naarmate de auto duurder en/of groter is. Hier gaat men uit van het aantal ongevallen per auto. Een sportieve personenauto zal dan ook duurder zijn dan een SUV, wat meer een gezinsauto is. Dus gaat men er van uit, dat die voorzichtiger rijden.
De Aziaten hier zijn de slechtste rijders. Wat een stuntelaars.

Je hoeft hier geen afspraak te maken bij de dokter. Je gaat gewoon heen als je denkt dat je tijd hebt. Zelfs 's avonds of in het weekend (beperkt). En als je denkt dat het spoed is, dan ga je niet naar de Walk-in clinic, maar meteen naar de emergency afdeling van het ziekenhuis.

Ik heb nu een aantal weken bij de tandarts gewerkt en het valt me op dat ik veel mensen zie met een prop watten in hun mond en weinig spraakzaam naar buiten komen. Kies getrokken. Maar dat komt waarschijnlijk, omdat kronen niet worden vergoed. En dat is een prijzige aangelegenheid en dus word er eerder getrokken.

Ik merk ook hier weer, bij de tandarts, dat men wel eens de afspraak afbelt, omdat men geen dekking middels een verzekering heeft, en het dus even niet kunnen betalen. Dan heeft men geen net een andere baan ofzo, waardoor de verzekering nog niet is in gegaan. Dat gebeurd pas na de proeftijd. Of men heeft een baan, waar helemaal geen aanvullende zorgverzekering is. Ja, ook merkte ik dat toen ik bij de bank werkte. Velen leven hier van betaaldag tot betaaldag. En dat is hier gelukkig eens in de twee weken of twee keer per maand. Ik moet zeggen dat dat ons wel bevalt.

Er zijn hier erg veel "fundraisers". Dat zijn feestjes om geld in te zamelen ergens voor. Maar ook bij de kassa van de supermarkt word soms gevraagd of je iets over hebt voor een of ander goed doel. In Nederland doen ze dat met een collectebus.

Er leven hier nog heel veel indianen. Velen wonen gewoon tussen de blanken, maar er zijn er ook die nog in de reservaten wonen. Ondanks dat het al lang geleden is, wat er hier heeft afgespeeld tussen de indianen en Yankees, het geeft nog steeds wel wrijving bij sommige indianen. We kunnen ze geen indianen noemen hier, want dat is eigenlijk een scheldwoord. Ze heten hier de "Natives" of "First Nations".

Het betalingsverkeer gaat hier nog erg ouderwets. (Back to the future) Gek om te weten wat er gaat komen. Hier betalen ze nog met cheques. Ook krijg je bij sommige werkgevers je loon ook uitbetaald middels een cheque. Internet bankieren is staat hier in de kinderschoenen. De rekeningen betaal je, door naar het bedrijf zelf te gaan en contant of met een cheque te betalen. Of je gaat naar je bank en dan kan je enkele rekeningen daar betalen, maar niet allemaal. PPppffff.......kom op jongens, je gaat toch niet het wiel uitvinden, als dat al lang is gedaan!!?? Ik moet er erg aan wennen, dat ik weer geld in mijn portemonnee moet doen. Want iedere keer overal pinnen kost 40 cent en dat loopt aardig op, heb ik ontdekt.

Het verschil met de Nederlandse mentaliteit is voor ons het moeilijkste om mee om te gaan. Een Nederlander is direct en zegt wat hij denkt, zodat je weet waar je aan toe bent. Een Canadees zal dat nooit doen. Die zal altijd aardig tegen je zijn, ook al denkt hij er anders over. Maar men wil je niet kwetsen. Een Canadees vind een Nederlander ook tegen het a-sociale aan. Maar de Canadees heeft kennelijk niet in de gaten, dat je iemand nog meer kan kwetsen, als uiteindelijk blijkt dat je niet eerlijk bent geweest. Ik heb begrepen van ex-Nederlanders die hier wonen, dat je daar nooit aan went. Dat kan ik me enigszins voorstellen.

Er zullen ongetwijfeld nog meer verschillen zijn, maar deze kwamen zo in me op.
Bepaalde dingen zijn beter geregeld in Nederland dan hier en andersom. De Canadees is heel voorzichtig als het gaat om wijzigen van dingen.
Maar sommige dingen zullen we aan gaan wennen en sommige niet. Het frustrerende is dan, dat je wéét hoe het ook anders kan. Maar gewoon niet te veel bij stil staan.

Kortom: We gaan lekker alle vier, hebben het hier naar ons zin. En of we de juiste keuze hebben gemaakt, dat weten we niet, maar we zien het ook als een avontuur. Je leeft maar één keer en we wilden nog meer zien en beleven van de wereld. Nederland kennen we nu wel en we vonden het tijd voor een nieuwe uitdaging. Hier stonden we alle vier voor open. Het is niet zonder slag of stoot gegaan, maar we zijn trots dat we het voor elkaar hebben gekregen tot waar we nu zijn. We zijn nog niet helemaal gesetteld en we weten nog niet allemaal of we de juiste baan hebben, maar we gaan genieten van dit mooie, veelzijdige land. En, zoals jullie hebben kunnen lezen, het gaat niet vanzelf, je moet er wel wat voor doen. En dat werpt zijn vruchten af.
Eén ding kunnen we wel vaststellen: we waren goed voorbereid en hadden met het meeste wel rekening gehouden. Dat scheelt heel veel.

Nieuw werk

Soms heb je van die weken, dan weet je niets te schrijven en soms is er van alles de revue gepasseerd. Kevin is deze week aan zijn nieuwe baan begonnen en Erno en ik zijn nu ook aangenomen bij een andere baas. Erno gaat aan het werk bij de baas van Kevin en ik bij de werkgever van Rosanne. Lijkt wat té gemakkelijk, maar 1) daar vragen ze werknemers, 2) kunnen we snel aan de slag, 3) goede verdiensten (we zijn tóch Nederlanders, hè). Bovendien, als je hier, als nieuweling, aan de slag wilt dan heb je niet zo veel te willen en dan pak je wat het eerst op je pad komt. Eerst maar eens een arbeidsverleden opbouwen hier. De cv's van ons laat alleen maar Nederlandse diploma's zien(zegt de Canadees niets), Nederlandse werkervaring (zegt de Canadees niets, want ze kennen de bedrijven niet) en eventuele referenties van personen van Nederlandse bedrijven (zegt ze ook niets). Maar we zien alles als een uitdaging en we merken dat alle banen weer nieuwe ervaringen opleveren en het is nooit voor niets.

Kevin voelt zich weer als een vis in het water met zijn nieuwe baan. Lekker buiten en in zijn eigen vakgebied. Men gaat hem opleiden tot voorman. Ze hebben deze week al wel kunnen zien, dat Kevin al ervaring heeft en de andere werknemers hebben dat ook in de gaten en dus vragen ze Kevin vaak wat ze moeten doen. En jawel....als het regent, dan stoppen ze met werken, want dan wordt het zo'n bagger zooi, zeggen ze. Nou, als de hoveniers dat in Nederland doen, dan zijn ze maar weinig aan het werk. Zal er hier dan zo weinig regen vallen in de zomer? Mmmmmm.....we gaan  het mee maken. Ze moeten het hier toch van de zomer hebben, want in de winter valt er weinig te tuinieren met de vorst zo diep in de grond en een pak sneeuw. Dan bestaan de werkzaamheden van deze bedrijven uit sneeuw ruimen, op terreinen bij bedrijven, bij particulieren en op de openbare weg.
De planning is, dat Erno voor diverse werkzaamheden word ingezet. Hij gaat in ieder geval zijn Class 3 rijbewijs halen en waarschijnlijk ook zijn Class 1, voor een grote vrachtwagen. Want ze zoeken iemand bij dit bedrijf, die dat kan.(En wel bij meer bedrijven) Erno heeft ervaring in vrachtwagen rijden en was toch al van plan om het hier te gaan halen.
Hij kan dan met de vrachtwagen water gaan vullen in tanks (huizen die buiten de stad liggen, zijn niet aangesloten op de waterleiding, en hebben of een waterbron of een tank); hij mag gras maaien met een grote maaier, en toch ook af en toe nog wat timmerwerk doen, zoals het maken van veranda's, hekken en schuttingen. We hebben nu een lang weekend. Maandag is het Victoria Day en hebben we een vrije dag. Dinsdag begint hij dan bij de nieuwe werkgever. Nee, geen Hemelvaartsdag en Pinksteren voor ons. Dat word niet gevierd.

Ik krijg eerdaags een oriëntatiedag bij de nieuwe werkgever en dan hoor ik wel wanneer ik kan gaan beginnen en welke klant(en) ik krijg.  Ik denk dat ik de komende week wel voor het laatst bij de tandarts in dienst zal zijn.

Gisteren ben ik op de fiets een boodschap gaan doen. Het was té  mooi weer om met de auto te gaan. Maar ik voelde me wel "de eenzame fietser" hoor. Nergens fietsenrekken en eigenlijk geen goede plek om je fiets te parkeren. (Ik zet 'm toch ook maar niet op een parkeerplek voor auto's) Je moet hier eigenlijk gewoon op de weg fietsen. Maar toch gebruikt met hier vaak de stoep, uit veiligheid. Er zijn een paar fietspaden, rondom de stad, maar niet ín de stad. Op de snelweg gebruikt men de vluchtstrook. Ze zijn hier duidelijk niet gewend aan fietsers, hoewel er wel meer faciliteiten beginnen te komen. Met deze stijgende benzineprijzen gaan er vast meer fietsers komen. Het is af en toe even improviseren om de juiste route met je fiets te nemen.
Ik ben ook al twee keer op de fiets naar het werk geweest. (Ja wel!!) Heen, de heuvel op en terug de heuvel af. Goeie training. Maar ook weer...........ik kan mijn fiets wel bij mijn werk parkeren (tussen de auto's op het pad), maar een collaga haar fiets is er al twee keer gestolen. Toch geen goed idee dus. Wel jammer.

's Morgens kan het in Nederland, zo vroeg in het seizoen, vaak nog wat dauwig zijn en het gras is dan nat. Het valt me op, dat dat hier niet het geval is. Het word nu snel groen. Met de temperaturen van de afgelopen tijd en dan nog wat regenbuien er op. Ook weer nieuw voor ons. We hebben de provincie nog niet gezien in dit jaargetij. Veel bomen staan in bloei nu en dat is prachtig. De meeste vogels zijn ook weer terug.

Er zijn vragen van mensen over hoe we het nu ervaren, de emigratie; of we al gesetteld zijn; hoe het is om dit met je gezin aan te gaan; wat merk je voor verschillen in de maatschappij en hoe voel je je daarin? Daarop kom ik terug in het volgende stukje.

Ons nieuwe huurhuis

Ja, de verhuizing komt nu dichterbij. Per 1 juni gaan we over. Net voordat Sanne, de vriendin van Rosanne, over komt vanuit Nederland. Die komt 4 juni en dan gaan ze lekker rond trekken door de provincie, is het plan, geloof ik. Het andere huis ligt hier ongeveer een kleine kilometer vandaan. Het is alleen een aantal keren heen en weer rijden dus. We gaan een aanhanger huren bij een soort van Karwei winkel. de meeste dozen staan nog ingepakt. Maar het word wel weer even de handen uit de mouwen in ons vrije weekend. Maar het is voor een goed doel. Dit nieuwe huis staat niet te koop, dus hier kunnen we voorlopig blijven. In ieder geval een jaar en als we langer willen dan kan dat. Kunnen we er eindelijk een beetje een thuis van maken. Want als je een huis huurt, dat te koop staat, dan weet je dat je er uit moet als het verkocht word en dat geeft toch wel een onrustig gevoel. Maar daanaan komt nu dan een eind. Ik heb wat foto's in het fotoboek geplaatst, dan hebben jullie een beetje een idee wat een "condo" is.

Het voorjaar is aangebroken; de sneeuw is al een tijdje weg en de temperaturen gaan omhoog. Dan is het hier tijd voor de grote schoonmaak, zoals ze dat in Nederland voorheen ook deden. Dan willen sommigen ook meteen van overtollige rotzooi af en dus zie je hier nu ook veel bordjes met "garageverkoop" of  "tuinverkoop" staan. Dus een rommelmarkt op je eigen erf.

Kevin gaat morgen beginnen bij de nieuwe baas. Hij heeft er veel zin in en is benieuwd naar het bedrijf en de nieuwe collega's. Lekker weer in zijn eigen vakgebied aan de slag.
Erno en Kevin hebben afgelopen week beide de theorie gehaald voor het Class 3 rijbewijs, waar ik in een van de vorige stukjes over schreef. Ook zat daar een medische keuring aan vast. Over een paar weken mogen ze dan op voor het afrijden.
Vrijdag en zaterdag avond is hij met een groep jongelui in het park, hier aan de overkant, rond een kampvuur gaan zitten. Er zijn van die halve olievaten met een rooster er op en er ligt ook een stapel gehakt hout. En er staan wat bankjes en tafels. Ze hadden eerst met z'n allen wat boodschappen gedaan en toen naar het park gegaan. Vuur aan en de hotdogs aan een stok boven het vuur en eten maar. Dat was erg gezellig.

Erno is, zoals gezegd, ook aan het solliciteren naar een loondienst baan. Vandaar de Class 3 rijbewijs, want dan vergroot je de kans op werk. Hij zit er aan te denken, om Class 1 ook te gaan halen. Dat is dat je dan ook in trekkers met trailers mag rijden. Het enige wat daaraan nog wel moeilijk zal zijn, is de Air Brake. Dat stukje is extra en kennen ze in Nederland niet.
Vrachtwagenschauffeurs zijn hier in Canada altijd te kort, dus dan heb je nog sneller een baan.

Dit weekend is het stralend mooi weer en zoals het er naar uitziet, blijft dat de komende week ook zo. Click maar eens aan de zijkant op het weer van Brandon, dan kan je de verwachting voor de komende week ook zien.
Rosanne moest het hele weekend werken en dus hebben we haar zaterdag gebeld om te komen barbequen met haar klant. We hebben ze dus opgehaald en lekker buiten gezeten en genoten van een van de eerste lekkere zomerse dagen hier. Het was weer dankbaar om te zien, hoe de klant van Rosanne genoot van zo'n uitje. Het zijn van die kleine dingen, maar kan voor zo iemand zo veel betekenen.
's Avonds hebben we Yvette en Pascal op visite gehad. Die zijn net iets na ons hier komen wonen, vanuit Amerika. Hij is via een Nederlands bedrijf gaan werken in Amerika en is nu uitgezonden naar Brandon om daar te werken. Ja, je ziet het, door al die Nederlandse contacten, praten we tot nu toe net zo veel Nederlands als Engels. En toen ik bij de bank werkte, zag ik al erg veel Nederlandse namen voorbij komen, maar nu bij de tandarts weer. Ze spreken me ook wel eens aan en vragen dan of ik Nederlands ben, want dat horen ze aan het accent. Dan zijn ze zelf ook van Nederlandse afkomst of anders wel hun ouders.

Ik heb het helaas nog één week langer uitgehouden bij de tandarts. Degene die me moest inwerken, was te druk en gestresst en dat reageerde ze op mij af. Bovendien vond ik het werk niet leuk. De grootste taak is de hele dag aan de telefoon afspraken maken, bevestigen, omboeken en afzeggen. En dat is niets voor mij. Ik heb een hekel aan bellen. Dus ik heb maar gezegd dat ik er een eind aan wil breien. We hebben nu de afspraak dat ik nog even blijf, totdat ze een ander hebben voor mij. Anders lopen ze daar helemaal met de handen in het haar. We gaan netjes uit elkaar dit keer, gelukkig. En dan zie ik wel weer waar ik beland. Word vervolgd dus.

Ons nieuwe adres

Het is bekend: We gaan per 1 juni verhuizen.En wel naar het volgende adres:
2-2 Sprucewoods Place
Brandon, MB
R7B 0N5
Canada

Er breekt weer een drukke tijd aan dus.

We zijn net terug van de afsluitingsavond van het schaats seizoen. De certificaten en bekers zijn weer uitgereikt. Er was ook nieuws te melden, want onze provincie gaat een Nederlandse schaatscoach krijgen: Remmelt Eldering. We hebben samen gegeten, pizza en taart toe. Dit is de club, waar wij zijn begonnen met contacten leggen, na de emigratie. Rosanne ziet al uit naar het volgende seizoen. Maar eerst moet de conditie op peil worden gehouden, door andere sporten. Ze is zich bovendien aan het voorbereiden, om naar Calgary te gaan om in de Oval een zomerkamptraining te doen. Een hele week trainen, speciaal voor beginners. Er gaan er meer heen, van de club, dus ze gaat kijken of ze het samen kunnen regelen.

Dit keer even kort, volgende keer weer langer, want het is bedtijd. Er moet morgen weer gewerkt worden.
See ya!!

Kevin heeft een nieuwe baan

Kevin heeft een goed gesprek gehad met zijn baas in de sportwinkel. Het kwam er op neer, dat dit niet de baan was, waarbij hij zich happy voelde. Het was moeilijk om het zijn werkgever te vertellen. Die heeft deze baan helemaal voor Kevin bewaard, totdat hij eindelijk in januari zijn visum had. Bovendien had Kevin een leuk team om mee te werken. Maar hij voelt zich niet thuis in de werkplaats, tussen 4 muren zonder ramen. Het benauwde hem. Hij wil zo veel mogelijk naar buiten.
De komende week werkt hij er voor het laatst. Hij is in ieder geval weer een ervaring rijker en hij is blij dat deze werkgever hem een baan aanbood, zo vlak na de emigratie. Voor hetzelfde geld had hij het wel een leuke job gevonden. Vrijdag gaat hij nog tracteren, om het mooi af te sluiten.

Toen het hoge woord er uit was, is hij meteen gaan solliciteren. In het Paasweekend waren Erno, Kevin en Evert naar een autoshow/beurs geweest hier in de stad, en daar had Kevin gesproken met iemand van een hoveniersbedrijf. Hij had verteld over zijn opleiding en werkervaring. Toen had men daar al gezegd, dat hij wel kon solliciteren, want zo te horen, had hij wel de juiste papieren voor dit werk.
Toen niet gedaan, maar nu er dus maar contact mee gezocht. Ze zei, dat als hij was wie zij dacht aan de telefoon te hebben, dan moest hij maar langs komen voor een gesprek. En toen hij de volgende dag kwam, was het al geen sollicitatie gesprek meer, want hij was al aangenomen. Zijn cv was precies wat ze zochten. Hij word zo'n beetje opgeleid tot voorman. En nu al zal hij, bij afwezigheid van de voorman, die taak af en toe overnemen.
Hij heeft er zin in. Maar realiseert zich ook, dat het lange dagen kunnen worden, af en toe. Want ja, hier moeten ze het toch hebben van de zomermaanden, als hoveniersbedrijf. Ze leggen veel tuinen aan bij nieuwe woningen in nieuwbouw wijken. 's Winters kan je hier weinig uitrichten. De goeie werknemers blijven dan wel in dienst, maar gaan dan sneeuwschuiven in de stad.
Om een idee van het bedrijf te krijgen kun je kijken op de website van het bedrijf:
http://www.livingstoneltd.com/

Moederdag
Ja, ook hier vieren ze moederdag. En jawel, ook volgende week zondag, 13 mei. Niet dat we er zo veel aan doen, hoor, maar toch grappig om te zien dat ze dat ook hier doen. Er word ook voor geadverteerd in de wekelijkse bladen.
Pinksteren, daarentegen, vieren ze kennelijk niet, want ik zie het nergens terug. Als ik er naar vraag, zegt het ze ook niets.

Gisteravond, vrijdag, zijn Kevin en Rosanne met een groepje uit geweest in een bar hier in Brandon. Ze hadden diverse bekenden gesproken. Ja, ze leren steeds meer mensen kennen. En je begint mensen te herkennen. Bijv. die werkt bij dat bedrijf of winkel; of die zie je altijd in de sportschool.

Op dit moment zitten Erno en ik lekker relaxt aan een koppie op de bank, ieder op een computer. Even de contacten bijhouden, hè!! En de kids zijn naar Jessica; ze hebben spelletjes avond.

Ik ben al weer 3 weken aan het werk bij de tandarts en ik moet zeggen, dat het nog steeds erg wennen is voor me. Met de collega's heb ik het weer erg naar mijn zin, maar of dit nou mijn toekomst moet worden? MMmmmm..... dat weet ik niet. Maar ik geef niet meteen op. Ik geef het even de tijd. En dan zie ik wel weer.

Bij Erno op het werk, begint het eind in zicht te komen van het project, althans voorlopig. Toen Erno de opdrachtgever vroeg of er nog werk was in de nabije toekomst, kon hij die vraag niet met zekerheid beantwoorden.
Vandaar dat Erno toch is gaan nadenken over wat te doen. Wil ik in het timmervak blijven of zal ik er voor de zekerheid een loondienst baan naast zoeken. Het timmervak vind hij leuk, maar er zijn ook dagen bij dat het zwaar is. En om dit nou tot zijn pensioen vol te houden? Daar is hij niet zeker van. Bovendien vind hij de onzekerheid van het wel of geen opdracht hebben ook niet prettig om mee te leven. Hij heeft tenslotte geen vakdiploma's voor dit werk, dus zelfstandig een klus aannemen kan hij niet.
Bij de huidige klus was hij met twee ervaren timmerlieden aan de gang en dan lukt het wel. Die begeleidden hem met alles.
Vandaar dat Erno, en ook Kevin voor zijn nieuwe baan, aan het leren is voor zijn Class 3 rijbewijs.
Dan mag je met zware aanhangwagens rijden en kleine trucks. Diverse banen vragen naar dit rijbewijs. Dus dan maak je de kans op ander werk groter. Zo'n rijbewijs halen kost hier ongeveer, omgerekend in Euro's, 40 euro, theorie en afrijden. Dus daaraan kan je je geen bult vallen.
Wil je echt op een vrachtwagen/grote truck/trailer rijden, dan heb je Class 1 rijbewijs nodig en Air Brake. Dan moet je toch iets extra leren. Ja, vrachtwagen rijden gaat hier toch anders dan in Nederland. Met een Air Brake systeem.

Wat betreft onze nieuwe huurwoning laat ik in een volgend bericht wat meer over weten. Ik weet nog geen adres en ook nog niet de exacte datum, wanneer we over gaan. Het ligt wel pal achter de Tim Hortons(lekkere koffie en donuts), de Giant Tiger (de Canadese Aldi) en de McDonalds (da's iets minder, maar kan in nood wel eens handig zijn).