Een jaar in Canada alweer!!!!

Ja,ja, het is al weer 1 jaar geleden, dat we naar Canada zijn vertrokken. 18 oktober. En wat is de tijd om gevlogen!! We hadden het eigenlijk wel willen vieren met diverse kennissen hier, maar we zijn té klein behuisd om dat te realiseren. Misschien bij het tweede jaar dan maar.

Ik sprak laatst met iemand, die afgelopen augustus hierheen is verhuisd. Hij vertelde over de processen die ze nu door maken om hier op te starten. Toen herkende ik toch wel heel veel dingen, die ook wij doorgemaakt hadden. Dingen, waar je aan het begin aan moet wennen of gewoon doorheen moet (papieren rompslomp) en die we nu eigenlijk al lang weer vergeten zijn. Nu, na een jaar, loopt alles; zijn de dingen niet nieuw meer; en raak je aan de gewoontes hier gewend. Kortom: we draaien gewoon mee met de dagelijkse dingen. We zijn naar de dokter, de kapper en de tandarts geweest. We zijn door sollicitatie procedures geweest en hebben onze rijbewijzen opnieuw gehaald. We kennen de stad op ons duimpje. We hebben alle jaargetijden mee gemaakt. De feestdagen, zoals Kerst, Oud en Nieuw, Pasen, Thanksgiving, Halloween en de rest van de Nationale feestdagen die ze hebben. Bijna elke maand wel één. We kennen de producten van hier een beetje en kunnen nu alles toch wel vinden in de supermarkt. Toch kookt en bakt de Canadees anders dan wij, dus daarvan kunnen we nog heel veel leren. Daar staan we ook volledig voor open. Tja, wie houd er niet van lekker eten, toch? Nieuwe recepten zijn altijd welkom. En we willen tenslotte toch integreren, nietwaar. Vandaag kwam Ingrid mij een paar rollen beschuit brengen, die ze in de supermarkt had gevonden. Heerlijk toch? Of je krijgt een mailtje van een andere mede emigrant, die de ketjap heeft gevonden in een winkel of weer een ander die zelf de Gelderse rookworst na maakt . En zo hebben we ook met diverse Nederlanders contact. Om elkaar te helpen of gewoon even oer Hollands bij elkaar op de koffie te gaan. En telkens komen er weer nieuwe Nederlandse emigranten bij, die we dan weer ergens ontmoeten.
Het is hier net zo multicultureel als in Nederland. Veel emigranten uit de Ukraïne, IJsland, El Salvador, Mexico en Azië. Ook Hutterites, Mennonites en Amish komen hier voor. Dus er is hier een zeer diverse keuken en de multiculturele samenleving lijkt hier wel te werken. Ieder kan zichzelf zijn. Tenminste, tot zo ver wij het hebben kunnen bekijken.

De laatste weken in Nederland zijn erg druk geweest met geregel en afscheid nemen van alles en iedereen. Dan pas ga je beseffen, dat het dan echt zo ver is, dat je alles gaat achter laten. We hebben die weken diep op ons in laten werken.

Daarna, op 16 oktober, was het afscheidsfeest. Dat was een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben je blij dat je dan eindelijk op het punt bent gekomen, dat je een nieuw avontuur aan gaat, waar je heel veel zin in hebt. Maar aan de andere kant wil je eigenlijk je familie, vrienden en kennissen niet achter laten en ze het liefst mee nemen. Vreugde en verdriet wisselen elkaar af en maken dat we alle vier die fase op ons eigen manier doormaken. Daarom hadden we besloten om, na het vertrek vanuit Nederland, even op de plek van de tussenstop, Toronto, te blijven voor 4 dagen, om even alles te laten bezinken en samen even een paar dagen afleiding te hebben. We hebben genoten van de omgeving daar en na 4 dagen waren we klaar om verder te vliegen en onze nieuwe start tegemoet te gaan. Op 22 oktober zijn we aangekomen in Manitoba.

Nu, na een jaar, kunnen we zeggen, dat we het leven hier al aardig op de rit hebben. We hebben allemaal werk, hebben onderdak en verzamelen onze nieuwe kennissen weer om ons heen. De dagelijkse routine is weer terug. Alles loopt en we genieten van de vrije tijd die we hier hebben. Af en toe eens een feestje en af en toe er eens op uit en weer een deel van de omgeving verkennen. En...ja sorry hoor, maar de regen uit Nederland missen we niet!!! Vandaag regende het toevallig hier en dat was helemaal weer even vreemd. Zo lang was het al weer geleden.

Drie van ons hebben wel de baan gevonden, die ze voorlopig willen blijven doen. Alleen Rosanne werkt nog niet in haar branche. Maar daar gaat ze zich nu op richten, zoals in het vorige stukje beschreven.

Nu, na het emigratie proces van 3 jaar en na een jaar in Canada te wonen, kunnen we uit ervaring zeggen, dat emigreren een hele grote stap is, die je maakt. Het is niet zo maar wat. Maar wij waren de mensen, die de uitdaging aan durfden te gaan. Nederland kenden we nu wel en je hebt maar 1 leven, die je zelf moet invullen. Wij willen er uit halen, wat er in zit en daardoor kregen we het idee om naar Canada te verhuizen. Er moet een goeie voorbereiding aan vooraf gaan, met zo veel mogelijk informatie verzamelen en ervaringen van anderen lezen. En daaruit de dingen halen, die voor jou van belang zijn. Je moet zelf stappen ondernemen en de energie hebben om opnieuw weer op te starten in een heel nieuwe omgeving. Je moet het écht zelf doen. Maar het nieuwe, onbekende, geeft ons juist nieuwe energie.

Die voorbereiding hadden we en met ons doorzettingsvermogen en onze "gewoon doen!" mentaliteit, en de steun van elkaar, kunnen we zeggen, dat het ons gelukt is om de weg te vinden hier. Tuurlijk zijn we wel eens boos en teleurgesteld geweest om bepaalde dingen. Maar je moet je gewoon aanpassen. Het werkt hier nu eenmaal zo en het is NIET zoals in Nederland. En ook daar worden we al gemakkelijker in.

Aan het begin gingen we nog veel vergelijken, maar dat doen we ook al niet meer. Hier laat je wat, daar vind je wat. Maar de rust, de ruimte en de natuur, daar genieten we elke dag van. En daarvoor zijn we hier heen gegaan. Voor de rest is het leven vergelijkbaar met Nederland. Het ene is duurder en het andere weer goedkoper. Uiteindelijk komt het op hetzelfde neer.

Ik denk alleen, dat er volgend jaar een lege koffer mee naar Nederland gaat en dat er een volle, met kleding, mee terug gaat. Wat mode betreft, zijn er weinig winkels hier, met kleding die we mooi vinden. Dus we gaan even lekker winkelen in Nederland. Door de groei van bevolking in deze provincie, begint het wel moderner te worden en komen er al meer goeie winkelketens bij.

Iedereen heel hartelijk bedankt voor de steun, hulp en het mee leven met ons avontuur. Zowel vóór ons vertrek als na onze aankomst. Het is zeer gewaardeerd door ons.

De mannen zijn weer vertrokken

Kale omgeving van de camping

 Linkse caravan slapen de jongens, de 2e slaapt andere groep



Vanochtend heb ik de mannen weer naar de zaak gebracht, van waar ze weer vertrokken, voor de week, naar de 2 projecten in Saskatchewan. Ze zijn met twee groepen en ieder zit op een klus. Ze hebben er nu 1 week op zitten van de maand ongeveer. Zodra ze de grens van Manitoba en Saskatchewan over rijden, hebben ze ook meteen geen bereik meer met hun mobiele telefoons, en geen internetverbinding. Aan een kant lekker rustig; geen telefoonverkeer. Als ze dan na een week thuis komen, hebben ze veel te vertellen. Ook is het daar 1 uur vroeger dan bij ons.

Buiten het werk om, is het een saaie omgeving, waar ze bivakeren. Vrij kaal en alleen maar prairie. Ze verblijven op een camping met twee grote trailers (zeg maar: caravans). Ze zijn er met een man of 8. Per caravan 4 man. De caravans zijn geïsoleerd, zodat het niet koud is. Ze maken lange dagen. Dan nog douchen, koken, afwassen en de lunch klaar maken voor de volgende dag en dan is het al weer bedtijd bijna. Ze kletsen nog wat, spelen een spelletje op de mobiel of kijken een film op de computer en dan zit de dag er weer op.

Ze moeten een bestaande tuin helemaal omgooien en er iets anders van maken. Vorige week hebben ze de bestaande tuin gesloopt en hebben ze een deel al uitgemeten en vlak gemaakt voor de nieuwe tuin. Daar gaan ze deze week weer mee verder en er zal dan voornamelijk bestraat worden. Dat is veel werk. De komende weken moeten ze nog pilaren maken met daarop een raamwerk van hout, er moet een hele buitenkeuken gemaakt worden, verlichting in de bestrating en een patio. Het is een mega uitdaging en we zullen het resultaat op de foto's laten zien. Het is de laatste hoveniersklus van het jaar. Laten we hopen dat het weer het toe laat om de klus op tijd, voor de winter, af te kunnen maken.

Ik heb deze week lekker een weekje vrij. Lekker even rommelen thuis en dan ga ik vol goede moed aan mijn nieuwe, vijfde, baan beginnen. Ja, ja, de vijfde baan binnen een jaar. Ik hoop dat dit mijn laatste word, hoor. Ik ben niet zo van het heen en weer hoppen. Maar...Ik heb alles aangepakt wat werk betreft; ik ben een ervaring rijker en ik heb geleerd wat ik in ieder geval NIET wil, qua baan. En...ik heb respect voor degenen die deze functies beter kunnen vervullen dan ik. Ik kijk er nu met andere ogen naar. En, het is nooit weg om eens in een andere branche te kijken, nietwaar?

Ik was al aangenomen als oproepkracht voor diverse filialen bij een bank. Maar nu heb ik ook nog eens twee dagen vast gekregen in Oak Lake, een dorpje hier 40 minuten vandaan. De dinsdag en donderdag werk ik daar en de rest van de dagen kan ik opvullen, zo veel als ik zelf wil, als oproepkracht voor dit filiaal en andere filialen. Mooi afwisselend en zo kan ik ook wat meer van de omgeving ontdekken en dorpjes leren kennen. Afgelopen weekend zijn Erno en ik even naar Oak Lake gereden om eens te kijken waar het gebouw is en hoe het er uit ziet. Tja, ik had niet gedacht dat dit een bankgebouw zou zijn. Maar het voldoet voor zo'n klein dorpje met 363 inwoners. Er is een supermarkt, een postkantoor (naast ons) en een bank (wij dan), maar er staan wel ongeveer 4 kerken. En, zoals op de foto te zien, zijn de meeste bomen hier al kaal.

Links het postkantoor, rechts de Vanguard Credit Union bank

Rosanne gaat iets minder werken in de zorg (zo'n 56 uur per week. Tja, lijkt veel, maar dat is dan 2,5 dag per week) en heeft zo meer tijd om haar online webshop in kleding op te zetten. Daar kwam ze tot op heden niet aan toe, maar daar wil ze zich vol op gaan richten. Ook is ze zienderogen vooruit gegaan met schaatsen. Ze haakt nu aan bij een groepje schaatsers en rijd zo menig rondje mee. Daarom ben ik afgelopen week maar eens mee gegaan om te kijken. Ik mag het graag zien, deze sport, en vooral als ze de techniek onder de knie krijgt. Daardoor gaat ze ook graag naar de trainingen, waar ze nu ook lekker de tijd voor heeft.

Vorig jaar, op 16 oktober, hadden we ons afscheidsfeest. Twee dagen later vertrokken we naar Canada. Wat is de tijd om gevlogen. Hierover meer in het volgende verhaal, later in de week.

Een handje helpen.

En zo heeft het koude weer van afgelopen week laten zien, dat de winter om de hoek ligt. De temperaturen zijn nu weer enigszins normaal. Met net wel of net geen nachtvorst. En als de zon er door komt, dan is het nog hartstikke lekker. Zoals dit weekend. De mannen werden gevraagd door Andre, om te helpen met de bouw van zijn huis. We hebben lang weekend, omdat het morgen Thanksgiving is. Andre wil graag het dak dicht hebben voor de winter echt begint. De shingles moeten op het dak worden gelegd. Dus zaterdag en zondag zijn de jongens heen geweest, om te helpen. En ze zijn een mooi eind gekomen. Door het warme zonnetje stonden ze met plezier op het dak.
De komende week verwachten ze neerslag hier in Brandon. Maar de jongens vertrekken dinsdag naar Oxbow, Saskatchewan, voor twee grote projecten met hun werk. Dat is ongeveer 2,5 à 3 uur rijden hier vandaan. Daar verwachten ze de hele week zon. Dus die zitten goed. Vandaag heb ik alvast de boodschappen gedaan. De rest wordt morgen klaar gezocht. Morgen zijn Kevin en Erno ook uitgenodigd door een paar Canadese  kennissen om te komen eten en Thanksgiving te vieren. Rosanne en ik, Caroline, moeten helaas weer naar het werk. Dit keer, toevallig, bij dezelfde klant. Ik ga mijn laatste 3 dagen werken bij dit bedrijf in de zorg. Dan neem ik nog een weekje vrij en dan begin ik vol goede moed aan de nieuwe job.

De wintertijd begint bij ons weer op 4 november. Dan is de " Daylight Saving Time" (DST), zoals ze dat hier noemen, weer voorbij.

En...zoals dat in Nederland ook vrij populair is, kijken we hier ook elke week "Boer zoekt vrouw". Mooi zitten, dom kijken. Elke zondagavond sluiten we de computer aan op de tv en gaan we er even voor zitten. Aangezien het bij ons 7 uur vroeger is dan in Nederland, kan dat dus mooi, want dan is de uitzending in NL al geweest. Er zijn trouwens veel programma's die zowel hier als in Nederland worden uitgezonden. Zoals, The Voice, Dancing with the stars, Grey's Anatomy, Two and a half Men, America's got talent etc. En als je denkt dat er in Nederland veel reclame tussendoor komt, dan kan ik jullie vertellen, dat dat nog reuze mee valt. Hier is het NOG erger.

De "Canada geese" verzamelen zich weer om vervolgens naar het zuiden te vliegen en daar de winter door te brengen. En als de ganzen vertrekken, dan is dat een signaal dat, met een week of 2 à 3, de winter er echt zal zijn.

En daar is Koning Winter dan!!!

Gaas en stro aanbrengen, zodat het graszaad niet weg waait.

Koud vandaag. De wind maakt het nog kouder.

Kevin heeft net 2 weken geleden winterbanden onder zijn auto laten zetten. Hij dacht nog dat het misschien een beetje vroeg was. Maar hij wilde voorkomen dat er straks, als de winter echt zou beginnen, geen winterbanden meer te krijgen zouden zijn. Nou, de winter is hier begonnen, hoor. Vandaag sneeuwde het licht. Het is amper blijven liggen, maar koud was het wel. Het was maar -1º C, maar de gevoelstemperatuur leek wel -8º. De jongens hebben vandaag nog wat laatste klusjes hier in Brandon gedaan en daarna zijn ze de trailer gaan laden voor dinsdag. Dan vertrekken ze om 7 uur naar Saskatchewan om de twee grote projecten aan te pakken. Men heeft beide campers alvast die kant op gebracht vandaag. Dit weekend de kleren verzamelen en morgen boodschappen doen. Het beddegoed hebben ze alvast in de camper mee gegeven. Tja, het word een hele volksverhuizing, maar ze moeten ook aardig wat warm spul mee. En er is geen vrouw mee die wast. In de weekenden willen ze proberen thuis te komen, zodat dan alles weer gewassen mee terug kan. Een hele happening, maar ze hebben er zin in. Het is een enorme uitdaging, deze twee klussen. We houden jullie op de hoogte.

Gisteren weer een grote pan snert gemaakt. Dat gaat er wel in met dit koude weer. De rest gaat in de vriezer.
De truck moet nog nieuwe banden voor de winter. Dus dat moet eerdaags ook maar geregeld worden.

Vader en zoon druk aan 't werk.

Tja, zo zit je nog aan een hamburger lekker buiten bij de barbeque en zo zit je dik ingepakt, gewapend tegen de kou. Binnen een week tijd. Echt iets om de griep te krijgen. Velen lopen ook te sniffen en snuiten. Maar wij hebben ons voorgenomen om daar niet aan mee te doen.

De bomen zijn nu ook zo goed als kaal. Wel raar om mee te maken, dat dat zo snel gaat. In
Nederland gaat dat veel geleidelijker.

De dikke kalkoenen liggen te pronken in de
winkels. Om dit weekend in de oven te gaan voor Thanksgiving. Dat is maandag. Dus weer een vrije dag voor de meesten. Daarom vertrekken de jongens ook pas dinsdag. Lekker lang weekend dus. Wij laten de kalkoen dit jaar even liggen. Misschien volgend jaar dan.

Hè, ik krijg de lay-out van deze pagina niet goed meer. Er is een update geweest en sindsdien krijg ik de pagina niet, zoals ik zou willen. Maar ik laat het maar zo.

Halloween sfeer in huis