Een jaar in Canada alweer!!!!

Ja,ja, het is al weer 1 jaar geleden, dat we naar Canada zijn vertrokken. 18 oktober. En wat is de tijd om gevlogen!! We hadden het eigenlijk wel willen vieren met diverse kennissen hier, maar we zijn té klein behuisd om dat te realiseren. Misschien bij het tweede jaar dan maar.

Ik sprak laatst met iemand, die afgelopen augustus hierheen is verhuisd. Hij vertelde over de processen die ze nu door maken om hier op te starten. Toen herkende ik toch wel heel veel dingen, die ook wij doorgemaakt hadden. Dingen, waar je aan het begin aan moet wennen of gewoon doorheen moet (papieren rompslomp) en die we nu eigenlijk al lang weer vergeten zijn. Nu, na een jaar, loopt alles; zijn de dingen niet nieuw meer; en raak je aan de gewoontes hier gewend. Kortom: we draaien gewoon mee met de dagelijkse dingen. We zijn naar de dokter, de kapper en de tandarts geweest. We zijn door sollicitatie procedures geweest en hebben onze rijbewijzen opnieuw gehaald. We kennen de stad op ons duimpje. We hebben alle jaargetijden mee gemaakt. De feestdagen, zoals Kerst, Oud en Nieuw, Pasen, Thanksgiving, Halloween en de rest van de Nationale feestdagen die ze hebben. Bijna elke maand wel één. We kennen de producten van hier een beetje en kunnen nu alles toch wel vinden in de supermarkt. Toch kookt en bakt de Canadees anders dan wij, dus daarvan kunnen we nog heel veel leren. Daar staan we ook volledig voor open. Tja, wie houd er niet van lekker eten, toch? Nieuwe recepten zijn altijd welkom. En we willen tenslotte toch integreren, nietwaar. Vandaag kwam Ingrid mij een paar rollen beschuit brengen, die ze in de supermarkt had gevonden. Heerlijk toch? Of je krijgt een mailtje van een andere mede emigrant, die de ketjap heeft gevonden in een winkel of weer een ander die zelf de Gelderse rookworst na maakt . En zo hebben we ook met diverse Nederlanders contact. Om elkaar te helpen of gewoon even oer Hollands bij elkaar op de koffie te gaan. En telkens komen er weer nieuwe Nederlandse emigranten bij, die we dan weer ergens ontmoeten.
Het is hier net zo multicultureel als in Nederland. Veel emigranten uit de Ukraïne, IJsland, El Salvador, Mexico en Azië. Ook Hutterites, Mennonites en Amish komen hier voor. Dus er is hier een zeer diverse keuken en de multiculturele samenleving lijkt hier wel te werken. Ieder kan zichzelf zijn. Tenminste, tot zo ver wij het hebben kunnen bekijken.

De laatste weken in Nederland zijn erg druk geweest met geregel en afscheid nemen van alles en iedereen. Dan pas ga je beseffen, dat het dan echt zo ver is, dat je alles gaat achter laten. We hebben die weken diep op ons in laten werken.

Daarna, op 16 oktober, was het afscheidsfeest. Dat was een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben je blij dat je dan eindelijk op het punt bent gekomen, dat je een nieuw avontuur aan gaat, waar je heel veel zin in hebt. Maar aan de andere kant wil je eigenlijk je familie, vrienden en kennissen niet achter laten en ze het liefst mee nemen. Vreugde en verdriet wisselen elkaar af en maken dat we alle vier die fase op ons eigen manier doormaken. Daarom hadden we besloten om, na het vertrek vanuit Nederland, even op de plek van de tussenstop, Toronto, te blijven voor 4 dagen, om even alles te laten bezinken en samen even een paar dagen afleiding te hebben. We hebben genoten van de omgeving daar en na 4 dagen waren we klaar om verder te vliegen en onze nieuwe start tegemoet te gaan. Op 22 oktober zijn we aangekomen in Manitoba.

Nu, na een jaar, kunnen we zeggen, dat we het leven hier al aardig op de rit hebben. We hebben allemaal werk, hebben onderdak en verzamelen onze nieuwe kennissen weer om ons heen. De dagelijkse routine is weer terug. Alles loopt en we genieten van de vrije tijd die we hier hebben. Af en toe eens een feestje en af en toe er eens op uit en weer een deel van de omgeving verkennen. En...ja sorry hoor, maar de regen uit Nederland missen we niet!!! Vandaag regende het toevallig hier en dat was helemaal weer even vreemd. Zo lang was het al weer geleden.

Drie van ons hebben wel de baan gevonden, die ze voorlopig willen blijven doen. Alleen Rosanne werkt nog niet in haar branche. Maar daar gaat ze zich nu op richten, zoals in het vorige stukje beschreven.

Nu, na het emigratie proces van 3 jaar en na een jaar in Canada te wonen, kunnen we uit ervaring zeggen, dat emigreren een hele grote stap is, die je maakt. Het is niet zo maar wat. Maar wij waren de mensen, die de uitdaging aan durfden te gaan. Nederland kenden we nu wel en je hebt maar 1 leven, die je zelf moet invullen. Wij willen er uit halen, wat er in zit en daardoor kregen we het idee om naar Canada te verhuizen. Er moet een goeie voorbereiding aan vooraf gaan, met zo veel mogelijk informatie verzamelen en ervaringen van anderen lezen. En daaruit de dingen halen, die voor jou van belang zijn. Je moet zelf stappen ondernemen en de energie hebben om opnieuw weer op te starten in een heel nieuwe omgeving. Je moet het écht zelf doen. Maar het nieuwe, onbekende, geeft ons juist nieuwe energie.

Die voorbereiding hadden we en met ons doorzettingsvermogen en onze "gewoon doen!" mentaliteit, en de steun van elkaar, kunnen we zeggen, dat het ons gelukt is om de weg te vinden hier. Tuurlijk zijn we wel eens boos en teleurgesteld geweest om bepaalde dingen. Maar je moet je gewoon aanpassen. Het werkt hier nu eenmaal zo en het is NIET zoals in Nederland. En ook daar worden we al gemakkelijker in.

Aan het begin gingen we nog veel vergelijken, maar dat doen we ook al niet meer. Hier laat je wat, daar vind je wat. Maar de rust, de ruimte en de natuur, daar genieten we elke dag van. En daarvoor zijn we hier heen gegaan. Voor de rest is het leven vergelijkbaar met Nederland. Het ene is duurder en het andere weer goedkoper. Uiteindelijk komt het op hetzelfde neer.

Ik denk alleen, dat er volgend jaar een lege koffer mee naar Nederland gaat en dat er een volle, met kleding, mee terug gaat. Wat mode betreft, zijn er weinig winkels hier, met kleding die we mooi vinden. Dus we gaan even lekker winkelen in Nederland. Door de groei van bevolking in deze provincie, begint het wel moderner te worden en komen er al meer goeie winkelketens bij.

Iedereen heel hartelijk bedankt voor de steun, hulp en het mee leven met ons avontuur. Zowel vóór ons vertrek als na onze aankomst. Het is zeer gewaardeerd door ons.