Het einde van het jaar nadert....

Onze oprijlaan

Er is het afgelopen jaar weer veel gebeurd in Huize Hertogh. Het begon met de vorige winter in januari. De hele winter zijn de jongens erg druk geweest met het sneeuw ruimen. Erno en Kevin waren in dienst bij een hovenier. Maar in de winter lukt dat niet met zo veel sneeuw en die lage temperaturen tot soms wel -40º C. Dus in de zomer is het hovenierswerk en in de winter is het sneeuw ruimen. Het was een koude, lange winter met heel veel sneeuw. Ze moesten nachtdiensten draaien of midden in de nacht beginnen, zodat alle parkeerplaatsen bij winkels en bedrijven en de oprijlanen bij particulieren schoon waren, voordat de dag aanbrak. De laatste sneeuw kregen we zelfs op 1 mei nog.

We woonden toen in een condo, dat is een soort van appartement op de begane grond en vrij klein met maar twee slaapkamers en geen tuin. Dus Kevin en Rosanne moesten een slaapkamer delen. Gelukkig hadden we wel een garage, waar we onze verhuisdozen met de rest van de spullen kwijt konden.  Al was die tot aan de nok aan toe vol. Daarom zijn we in februari verhuisd naar een ander deel van de stad, Brandon. Daar was een twee-onder-een-kap woning te huur. Daar hadden Kevin en Rosanne de hele beneden verdieping voor zichzelf, inclusief een eigen badkamer en leefruimte. Dat was qua ruimte een vooruitgang, maar het huis was wel ouder. (Huurwoningen zijn vrij schaars in Brandon.)

Enkele weken later brak de discussie los, of we wel in deze provincie, Manitoba, wilden blijven. We hadden in principe alleen de stad, Brandon, met zijn 52000 inwoners. De rest van de steden en dorpen lag ver weg.  Manitoba is erg dun bevolkt. Het is 13x groter dan Nederland en heeft maar 1,5 miljoen inwoners, waarvan ongeveer 800.000 in de hoofdstad Winnipeg. Bovendien was er voor Kevin en Rosanne bitter weinig te beleven in Brandon. Ook niet qua sport. De winters zijn er lang. En Erno en Kevin zaten te denken over een eigen hoveniersbedrijf. En als je dan zo'n kort seizoen hebt, dan is dat toch lastig en is het meer sneeuw ruimen dan hovenieren. En dat wilden de jongens nou net andersom.

En zo kwam het dat Erno en Kevin een weekje vrij namen en richting Ontario zijn gereden om uit te zoeken of deze provincie dan onze keuze moest worden en waar we dan wilden gaan wonen. Dat was half maart. Toen ze terug kwamen hebben we de beslissing genomen. Dit was de provincie en omgeving waar we ons definitief willen gaan vestigen, Stayner. We hebben met z'n allen nog gewerkt tot augustus en de 4e zijn we vertrokken naar Ontario.

Ik, Caroline, heb afscheid genomen van mijn collega's bij de Bank, Rosanne stopt als thuis begeleidster van gehandicapten en de jongens van het hoveniersbedrijf, waar ze beide werkten.

Erno en Kevin hadden hier in Stayner een familie bezocht, waarvan de zus mijn buurvrouw was uit 't Veld. En die familie waren tevens buren van mijn moeder, toen ze nog thuis woonde. Dus deze familie is niet helemaal vreemd voor ons. Bovendien hebben ze nog steeds familie in 't Veld en Heerhugowaard en omstreken. Dus als we ergens over praten, dan weten ze waar we het over hebben. Drie broers van mijn buurvrouw dus, zijn 50 en 60 jaar geleden verhuisd naar hier. Die hebben kinderen en kleinkinderen, en het dorp telt ongeveer 4200 inwoners. De familie Weel is hier dus wel bekend en al aardig uitgebreid in die 50 en 60 jaar.
De familie Weel heeft ons vanaf dag 1 opgenomen als een onderdeel van de familie. Zij hebben ons erg op weg geholpen om hier op te starten. Daarvoor zijn we ze erg dankbaar. Drie leden van deze familie waren hoveniers en hadden het zo druk, dat ze wat werk over droegen aan Erno en Kevin. En zo kwam het dat ze het hoveniersbedrijf meteen al opstartten, in plaats van komend voorjaar, wat aanvankelijk de  bedoeling was.

We wonen 8 km buiten het dorp. We huren een groot huis, met 4 slaapkamers op ongeveer 8000 m2. Lekker vrij met uitzicht over het land. Dit jaar was het maïs. De omgeving is heuvelachtig, vergelijkbaar met Limburg. Wel loopt er een erg drukke weg voor ons huis langs. Deze omgeving is druk, omdat in deze regio heel veel mensen vanuit de stad, Toronto, hier een tweede woning hebben om te recreëren. We wonen hier 1,5 uur ten noorden van Toronto. We wonen 10 minuten van het strand van Georgian Bay en een half uur van de bergen, waar we kunnen skiën. Vandaar dus. Ook zijn er rondom veel natuurparken. Kortom: er is veel te beleven en te doen. En deze mensen brengen geld mee en dat levert banen op. Maar vaak alleen voor het seizoen. Nu is dat bij de ski gebieden. Zomers bij de stranden. Maar ook het werk van Erno en Kevin komt daar vandaan.

Rosanne hebben we, twee weken nadat we in Ontario aankwamen, op het vliegtuig gezet naar Azië. Dat zat al in de planning. Ze wilde al langer gaan reizen, maar het kwam er telkens niet van. Dus nu heeft ze haar kans gepakt. 4 Maanden blijft ze weg. Als ze terug komt, voor de kerst hopen we, dan gaat ze hier, net als wij, opnieuw starten. Ze wil dan een baan gaan zoeken in haar richting. Fashion styling of interieur styling.

Ik, Caroline, vorige week begonnen bij Canadian Tire, een soort van warenhuis (beetje zoals Karwei). Dit is duidelijk een drukkere provincie, die meer last heeft gehad van de recessie dan Manitoba. Er is hier meer werkeloosheid, terwijl Brandon in Manitoba juist een snel groeiende stad is. Dus het heeft wat sollicitatiebrieven gekost. Ik heb leuke collega's en de Kerst sfeer is gezellig. De hele dag kerstmuziek en kerst shoppende mensen. Ik haal een container vol met aangekomen spullen uit het magazijn, open de dozen en vul de schappen. Ook vragen de mensen mij waar ze iets kunnen vinden. Dan stuur ik ze of begeleid ze naar de juiste plek. Het is niet wat ik prefereer, maar het is een begin. Ik heb wel de vuurdoop gehad, want ik begon net toen het Red Thursday en Black Friday was. Een soort van weekend met speciale aanbiedingen. Nou, en dat heb ik geweten. De mensen stonden 's morgens om 7 uur al in de rij. Ik heb de hele dag heen en weer gerend en alleen maar de mensen de weg gewezen in de winkel. Ik kwam niet aan dozen uitpakken toe. Bovendien wist ik niets te vinden, wist ik niet wat ik moest doen en mijn collega's hadden het zelf te druk om mij iets uit te leggen. Kortom: het was een hele snelle leerschool. Ik deed maar wat. Hahaha. Maar het ging. En ik heb toch een zere voeten en rug, als ik weer twee dagen heb gewerkt!! Ik ben het duidelijk niet gewend, dat lichamelijke werk. Ik ren wel twee keer per week, maar dat helpt niet voor dit werk, blijkbaar. Ik heb al twee paar schoenen geprobeerd. Dus nu nog maar een ander paar proberen. Kijken of dat helpt. Maar het is ook gewoon wennen, denk ik. Hoewel mijn collega zegt, dat de pijn in je voeten of rug nooit helemaal weg gaat. Het hoort er bij.
Ik werk trouwens part time, en zoals mijn werkschema nu laat zien, is dat maar 15 uur per week, verdeeld over 3 dagen per week. Nou, dat is niet veel, wat betekent dat ik zeker door solliciteer naar ander, administratief werk. Maar daarvoor neem ik de tijd. Nu richten we ons de komende weken lekker op de Kerst en Oud en Nieuw.

Hiermee rijden de jongens de kool naar Toronto en omgeving

De jongens hadden de afgelopen twee weken vrij en deze hebben ze gebruikt om theorie te leren voor het vrachtwagen rijbewijs. Dat hadden ze in Manitoba al gedaan, maar helaas moet dat hier weer opnieuw, omdat dit een andere provincie is. Ze zijn allebei deze week geslaagd en hebben hun eerste ritje in de vrachtwagen er op zitten. Ze brachten een lading kool naar Toronto. Hier in Canada moet je zelf een vrachtwagen mee brengen als je moet af rijden. En aangezien de werkgevers, Mike en Tim Weel, een paar vrachtwagens hebben, mogen ze met hen mee rijden en zelf, met een lege trailer, deels terug rijden. En zo oefenen ze dat, tot de zomer, dan willen ze gaan afrijden. Nee, je hoeft hier geen les te nemen. Als je de theorie hebt gehaald, mag je de vrachtwagen besturen, met iemand naast je, die het rijbewijs al heeft. Daar gebruiken ze dus mooi de winter voor, omdat ze nu toch geen hovenierswerk kunnen doen. In de zomer hebben ze het daar weer druk mee (als het goed is) en hebben ze geen tijd voor de vrachtwagen.
De werkgever kan namelijk nog wel een paar chauffeurs gebruiken, zodat er om de beurt kan worden gereden naar Toronto en omgeving om kool af te leveren. In de zomer rijden ze soms wel 3x per dag, maar in de winter is dat zo af en toe.
Deze week hadden ze een bestelling, dus moest Erno kool blazen en verpakken, samen met wat Mexicanen die er 9 maanden van het jaar werken. Ja, ze nemen liever Mexicanen in dienst dan Canadezen. Want Mexicanen zijn harde werkers en komen altijd en op tijd. Daar denken Canadezen toch iets anders over. Bovendien gaan de Mexicanen aan het werk voor minimum loon, wat een Canadees zich niet kan veroorloven. Het minimum loon hier voor de Mexicaan is ongeveer het vijfvoudige van wat ze in hun thuisland verdienen. En een doorsnee Canadees heeft veel leningen lopen en dus komen ze met minimum loon niet uit maandelijks. Tja, er gaat hier iets niet goed. Het is vergelijkbaar met de Poolse werknemers in Nederland.

Vorig weekend werd er sneeuw voorspeld, dus Kevin moest vrijdag helpen met de maïs oogst. En dat hebben ze mooi gered. Hoewel de sneeuw is uitgebleven. Komende week gaat Kevin helpen het land om ploegen, wat waarschijnlijk zo'n 3 dagen zal nemen en daarna gaat ook hij in de kool helpen. Deze week hebben we heel wat sneeuw gehad. Er ligt nu een flink pak. Dus een witte kerst zullen we wel hebben. Normaal gesproken vraagt men zich hier elk jaar af of het een witte kerst gaat worden. Bovendien is het nu ook al erg koud voor de tijd van het jaar. Men zegt dat dit erg zeldzaam is. We zitten nu met de temperatuur telkens rond de -17º. Dat is hier koud en zeker voor december. Dit is meer het weer voor januari en februari.

Van 15 tot 30 mei zijn we voor de eerste keer, na 1,5 jaar, weer terug naar Nederland geweest,  om pap en mam's 50-jarig huwelijksfeest mee te vieren en Maarten en Silvia's 12,5 jaar. We hebben weer veel mensen gezien en gesproken, wat weer erg leuk was. Wel een gek  idee, dat je weer terug moest naar huis, in Canada, na twee weken. En dat terwijl we nog wat struiken in onze tuin hebben vervangen bij ons huis in Abbekerk. Want tja, het staat nog steeds te koop. Aankomende februari al 5 jaar. En dan wil je het toch een beetje netjes houden. Maar onze Poolse huurders doen erg hun best en we zijn blij met zulke huurders.

Het huis hier in Stayner is weer aangekleed in de Kerstsfeer. Zaterdagmorgen, 7 Dec.,  zijn Erno en ik naar de Kerst parade geweest in Stayner. In Brandon hebben we de Parade ook 2 jaar bekeken, dus wilden we die hier ook zien. De stoet was lang, al waren de wagens lang niet zo mooi versierd als die in Brandon. Het was leuk om te zien, al denk ik niet dat ik volgend jaar weer ga. We hebben het nu wel gezien. Het is meer een commerciële stoet van de middenstand. Niet echt spectaculair. Een enkele wagen was mooi versierd. De rest was eigenlijk gewoon reclame. Maar de kinderen hebben zich goed vermaakt, want er werd snoep uitgedeeld. En uiteraard was de laatste wagen de slee met rendieren en de Kerstman.

Rosanne in Thailand

Vanmorgen hebben we Rosanne nog gesproken via Skype, vanuit Singapore. Dat was even gezellig. Ze gaat nog een paar uurtjes slapen en dan vertrekt ze naar het vliegveld om weer terug te gaan naar Canada. Dan zit haar vier-maandse reis er weer op. Ze ziet er naar uit om weer thuis te komen. Ze heeft het nu wel gehad met het in- en uitpakken van haar koffer iedere keer. Bovendien heeft ze weer zin om te koken en bakken. Want uit eten is ze ook zat. En zo leer je die simpele, alledaagse dingen weer te waarderen. Hahaha. Ze vindt het vreemd dat het daar Kerst is met warm weer. Je loopt er in een korte broek en t-shirt. Het klopt gewoon niet.
Ze komt 16 December aan in Winnipeg, Manitoba. Dan moet ze nog een en ander regelen in Brandon en dan is het spullen pakken en op naar Stayner, Ontario. Ze wil er 3 dagen over rijden (het is 2300 km). Maar dat hangt natuurlijk van het weer af of dat lukt. Laten we het hopen. Want wat is er mooier om met de Kerst weer compleet te zijn!!

We wensen iedereen hele fijne, gezellige Kerstdagen en een knallend goed Nieuw Jaar.

Groetjes van Erno, Caroline, Kevin en Rosanne.

We zijn lekker bezig

Ik moest nodig schrijven in het vorige stukje, dat het bij ons nog groen was. Want twee dagen later hadden we een sneeuwstorm. We moesten die zaterdagavond uit eten hier 500 meter vandaan. Maar alles zag wit en door de sneeuwstorm zag je geen hand voor ogen. Dus je wist niet of je op de weg of in de berm reed. Je kon werkelijk niets zien. Bovendien was het nog donker ook. Dat was wel een enge ervaring, hoor. Maar voorzichtig gereden en je voelt het wel als je naast de weg zit, al is het dan wel te laat om je er nog uit te sturen. Maar het is goed gegaan, gelukkig. En met dit weer is er weinig verkeer op de weg, dus ook dat scheelt. We zijn dat hele weekend verder ook thuis gebleven.

Zoals gezegd, ben ik vorige week begonnen bij Canadian Tire, een soort van warenhuis. Ik heb leuke collega's en de Kerst sfeer is gezellig. De hele dag kerstmuziek en kerst shoppende mensen. Ik haal een container vol met aangekomen spullen uit het magazijn, open de dozen en vul de schappen. Ook vragen de mensen mij waar ze iets kunnen vinden. Dan stuur ik ze of begeleid ze naar de juiste plek. Het is niet wat ik prefereer, maar het is een begin. Ik heb wel de vuurdoop gehad, want ik begon net toen het Red Thursday en Black Friday was. Een soort van weekend met speciale aanbiedingen. Nou, en dat heb ik geweten. De mensen stonden 's morgens om 7 uur al in de rij. Ik heb de hele dag heen en weer gerend en alleen maar de mensen de weg gewezen in de winkel. Ik kwam niet aan dozen uitpakken toe. Bovendien wist ik niets te vinden, wist ik niet wat ik moest doen en mijn collega's hadden het zelf te druk om mij iets uit te leggen. Kortom: het was een hele snelle leerschool. Ik deed maar wat. Hahaha. Maar het ging. En ik heb toch een zere voeten en rug, als ik weer twee dagen heb gewerkt!! Ik ben het duidelijk niet gewend, dat lichamelijke werk. Ik ren wel twee keer per week, maar dat helpt niet voor dit werk, blijkbaar. Ik heb al twee paar schoenen geprobeerd. Dus nu nog maar een ander paar proberen. Kijken of dat helpt. Maar het is ook gewoon wennen, denk ik. Hoewel mijn collega zegt, dat de pijn in je voeten of rug nooit helemaal weg gaat. Het hoort er bij.
Ik werk trouwens part time, en zoals mijn werkschema nu laat zien, is dat maar 15 uur per week, verdeeld over 3 dagen per week. Nou, dat is niet veel, wat betekent dat ik zeker door solliciteer naar ander, administratief werk. Maar daarvoor neem ik de tijd. Nu richten we ons de komende weken lekker op de Kerst en Oud en Nieuw.

De jongens hadden twee weken vrij en deze hebben ze gebruikt om theorie te leren voor het vrachtwagen rijbewijs. En ja, dat hadden ze in Manitoba al gedaan, maar helaas moet dat hier weer opnieuw, omdat dit een andere provincie is. Ze zijn allebei deze week geslaagd en hebben hun eerste ritje in de vrachtwagen er op zitten. Ze brachten een lading kool naar Toronto. Hier in Canada moet je zelf een vrachtwagen mee brengen als je moet af rijden. En aangezien de werkgever, waar ze nu werken, in de kool, een paar vrachtwagens heeft, mogen ze met hen mee rijden en zelf, met een lege trailer, deels terug rijden. En zo oefenen ze dat, tot de zomer, dan willen ze gaan afrijden. Nee, je hoeft hier geen les te nemen. Als je de theorie hebt gehaald, mag je de vrachtwagen besturen, met iemand naast je, die het rijbewijs al heeft. Daar gebruiken ze dus mooi de winter voor, omdat ze nu toch geen hovenierswerk kunnen doen. In de zomer hebben ze het daar weer druk mee (als het goed is) en hebben ze geen tijd voor de vrachtwagen.
De werkgever kan namelijk nog wel een paar chauffeurs gebruiken, zodat er om de beurt kan worden gereden naar Toronto en omgeving om kool af te leveren. In de zomer rijden ze wel 3x per dag, maar in de winter is dat zo af en toe.
Deze week hadden ze een bestelling, dus moest Erno kool blazen en verpakken. Hij is dus eerder begonnen dan half December. De komende week gaan ze ook verder met dit werk.

Dit weekend werd er ook sneeuw voorspeld, dus Kevin moest helpen met de maïs oogst. En dat hebben ze mooi gered gisteren. Hoewel de sneeuw is uitgebleven. Komende week gaat Kevin helpen het land om ploegen, wat waarschijnlijk zo'n 3 dagen zal nemen en daarna gaat ook hij in de kool helpen.



Het huis is weer aangekleed in de Kerstsfeer. Vanmorgen zijn Erno en ik naar de Kerst parade geweest in Stayner. In Brandon hebben we de Parade ook 2 jaar bekeken, dus wilden we die hier ook zien. De stoet was lang, al waren de wagens lang niet zo mooi versierd als die in Brandon. Het was leuk om te zien, al denk ik niet dat ik volgend jaar weer ga. We hebben het nu wel gezien.

Vanmorgen hebben we Rosanne nog gesproken via Skype. Dat was even gezellig. Ze ziet er naar uit om weer thuis te komen, in Ontario. Ze heeft het nu wel gehad met het in- en uitpakken van haar koffer iedere keer. Bovendien heeft ze weer zin om te koken en bakken. Want uit eten is ze ook zat. En zo leer je die simpele, alledaagse dingen weer te waarderen. Hahaha.
Ze zit nu in Maleisië, Kuala Lumpur. Nee, niet in de buurt van de overstromingen gelukkig. Ze vindt het vreemd dat het daar Kerst is met warm weer. Je loopt er in een korte broek en t-shirt. Het klopt gewoon niet.
Hierna gaat ze nog naar Singapore en van daaruit vliegt ze terug naar Canada. Ze komt 16 December aan in Winnipeg, Manitoba. Dan moet ze nog een en ander regelen en dan is het spullen pakken en op naar Stayner, Ontario. Ze wil er 3 dagen over rijden. Maar dat hangt natuurlijk van het weer af of dat lukt. Laten we het hopen. Want wat is er mooier om met de Kerst weer compleet te zijn!!

Hoe staat het er mee?

Druk, druk, druk. Ik ben druk bezig met het vinden van een baan. Dus alle dagen kijken voor de vacatures die open zijn en dan hup....solliciteren maar. Ik heb diverse gesprekken al gehad, dus mijn brief is redelijk goed, aangepast naar Canadese maatstaven. Maar de gesprekken verknal ik toch, hoor. Ze vragen van die stomme vragen. Hoe ik me ook voorbereid, telkens weten ze weer andere vragen te stellen, zodat ik met een mond vol tanden sta/zit. Dus heb ik maar eens hulp gezocht bij een kantoortje, hier vlakbij, die werkzoekenden helpt met solliciteren, het opstellen van de brief en CV en je voorbereiden op het gesprek. Ook geven ze workshops voor je zelfvertrouwen en ze kijken wat voor baan er bij je past. Heel leerzaam, moet ik zeggen en ze zijn erg behulpzaam. Men leert je echt op je doel af te gaan. Waar een wil is, is een weg, zo gezegd. En dat klopt ook. Het is een kwestie van zelf vertrouwen hebben en gaan voor je doel, door je goed voor te bereiden. Dus daar houd ik me nu mee bezig. Of ik kijk naar vacatures en schrijf brieven daarvoor, of ik doe een workshop. Ik ben nu wel net aangenomen bij Canadian Tire (vergelijk het met een soort Karwei winkel), voor de gereedschaps afdeling en de klanten service. (Ja, ja, het word nog eens wat met mij. Straks weet ik alles van gereedschap, haha)Het is in ieder geval alvast wat en ik kan starten. Komende week start ik daar. Gezellig met de Kerst tijd. Dan werk ik altijd graag. Maar ik blijf om me heen kijken voor een baan meer in mijn richting.

Hier in Ontario hebben we geen lantaarn palen. Alleen in een dorp of stad. Daar buiten niet. En dat is voor ons wel echt wennen, want je ziet echt geen hand voor ogen in donker. We kunnen vanaf de weg nauwelijks zien, waar onze oprijlaan is. Dus voor je het weet, vooral met sneeuw, zit je er naast. Daar kan je op wachten een keer. (Hopelijk niet!!) 3 Weken geleden, toen we 's avonds gingen boodschappen doen, zag Kevin gelukkig in zijn grote lichten van de auto, dat er een hert over stak. We reduceerden de snelheid uiteindelijk tot stoppen, want er volgden er nog 3 vanuit het bos. Gelukkig hebben we ze kunnen sparen en ook de auto. Op ongeveer die zelfde plek staken er eens een groepje wasbeertjes over, die Kevin ook op tijd zag in het donker. Die grote kraal ogen van ze, vielen ook op in de lampen. Ook die hebben we kunnen sparen. Maar we zijn al oplettend op die plaats, want we weten, dat we daar grote kans hebben op dieren die over kunnen steken. En af en toe zien we toch dieren die zijn aan gereden. Met name het stinkdier, O man, wat stinkt dat als je langs die plek rijd. Alsof het riool is open getrokken, tjeetje.

De mannen zijn voorlopig even klaar met het hoveniers werk tot volgend voorjaar. Ze zijn nu met man en macht de kool van hun nieuwe werkgever aan het binnen halen. Men heeft laat kunnen zaaien, dus de kool is laat dit jaar. Bovendien was het een nat seizoen, waardoor er laat kan worden geoogst. Nog een paar dagen en dan zijn ze klaar. Net voor de ergste vorst. Dan hebben de mannen een paar weken vrij, tot half december, en dan wordt er gestart met kool blazen in de schuur tot het voorjaar. Mooi bij de buren aan de overkant van de weg. Dus lekker dichtbij van de winter. Na ons mooie dagje Toronto, met temperaturen van 23ºC op 11 oktober, is het weer veranderd en hebben we wisselvallig weer met regen gehad. Dat waren we even niet meer gewend, hoewel we in Manitoba ook een nat voorjaar hadden. Maar daar valt over het algemeen zeer weinig regen. Dus dat was weer even wennen voor ons. Ook hebben we de eerste sneeuw al weer gehad, twee weken terug, maar dat was met 3 dagen weer weg. Nu is het hier dus nog groen.

Rosanne heeft het grootste deel van haar reis er op zitten. Nu is haar vriendin uit Brandon aangekomen in Thailand en trekken ze nog 4 weken samen op en dan komen ze samen terug in Winnipeg, Manitoba, op 15 december. Dan heeft Rosanne besloten dat ze met Kerstmis hier in Ontario wil zijn voorgoed. De relatie is over en ze wil dat baanaanbod daar afslaan en hier in Ontario opnieuw starten. Het hangt alleen wel van het weer af, of ze daadwerkelijk ook op tijd hier zal zijn. We gaan het afwachten. Ze heeft haar auto en wat spullen daar in Brandon, dus kan ze ook zelf deze kant op komen. Het is wel 2300 km, maar het is simpel aan te rijden. Het is dezelfde lange weg, toen we naar Calgary gingen in Januari, Highway 1. Die gaat van Oost naar West. Dus dat is vrij gemakkelijk.

Vorige week zaterdag belde een van onze kennissen mij op of ik mee wilde naar een kassenbedrijf (hetzelfde concept als De Boet in Hoogwoud, gerund ook door Nederlanders)waar een Kerstshow was met een workshop over hoe je je kerstboom kan versieren. Dat was mooi om te zien en de diverse afdelingen waren prachtig versierd. En dan krijg je zin om zelf ook je huis weer in kerstsferen te maken. In Manitoba zou ik dat ook hebben gedaan, want daar is de Kerstman ook al weer aangekomen, afgelopen zaterdag. Net als Sinterklaas in Nederland. Maar hier komt de Kerstman pas eind november/begin december aan. Er is hier ook nauwelijks nog iets versierd bij de huizen, wat in Manitoba wel het geval was.

Vandaag heb ik aardig wat kaas ingeslagen, want de Hollandse kaas was in de reclame. Een hele Goudse ronde kaas was nu voor $ 60.00 wat normaal gesproken $173.00 zou zijn (voor 4 kilo ongeveer nu dan omgerekend 40 euro). Dus dat is een behoorlijk verschil. Een hele ronde, platte kaas is toch wel vrij lang te bewaren, dus gelijk maar flink ingeslagen. Dat scheelt nogal en we vinden het toch echt lekkerder dan de Canadese kaas, hoor.

Gisteren al weer 2 jaar in Canada!!!

En zo zijn we al weer twee jaar in Canada. Ik zat net even mijn blog terug te lezen en we hebben toch al heel veel gedaan, geleerd en beleefd in die periode. Zaten we in Manitoba alles te vergelijken met Nederland, nu vergelijken we Manitoba met Ontario. Want er zijn toch ook heel veel verschillen tussen de provincies onderling, hoor. Maar ja, het is ook 2300 km verschil in afstand. Nu zitten we veel zuidelijker, dus zijn de winters veel korter en minder koud. Maar er kan wel een flinke bult sneeuw vallen. We wonen net in een "snow belt" noemen ze dat. Dus een soort van sneeuw golf. Zuidelijk daarvan, en niet ver van ons vandaan, kan het weer heel erg verschillen. Toronto bijvoorbeeld, ligt maar 1,5 uur zuidelijk van ons, maar daar is de gemiddelde temperatuur in de winter ongeveer -5º C. Terwijl dat hier misschien -15ºof -20º is. Toronto heeft ook veel meer regen dan wij, wat bij ons dan sneeuw zal zijn. Dus we gaan weer een nieuw soort winter mee maken. Met meer natte sneeuw.

Ook kopen we hier sap in blikken. Hoe je dat dan moet drinken, ben ik nog niet achter. Moet ik nog eens na vragen. En je koopt de melk in zakken. Die je vervolgens in een plastic kan stopt. Je knipt een hoekje van het zakje open en gieten maar. Tja, kom er maar op.
Ook het afval scheiden gaat hier weer anders. Hadden we in Manitoba net zulke containers als in Nederland, hier gaan we weer terug naar de afvalbakken. Eén voor papier, één voor recycle, zoals plastic en blikjes en glas, één voor het groene afval en één voor de rest.

Er zijn hier meer bomen en heuvels.We hebben hier weer een langer voorjaar en najaar. Ook is het hier dichter bevolkt. (Manitoba kent 1,5 miljoen inwoners tegen Ontario met ongeveer 13 miljoen) We wonen ook nog eens in een toeristisch gebied, waardoor er hier veel verkeer is. En dat is een heel groot verschil met Manitoba. Maar er zijn hier meer dorpen en steden om ons heen. En dus ook meer te doen. En woonden we in Manitoba gemixt met de Indianen, hier ben ik die nog niet tegen gekomen. Al weet ik dat ze hier wel degelijk ook wonen. Maar toch nog meer in de reservaten, blijkbaar. En noordelijker in de provincie. Ook hier geldt weer voor beide provincies: hier laat je wat, daar vind je wat. En we hadden de tijd in Manitoba absoluut niet willen missen, want we hebben er heel veel gezien en geleerd, een hele fijne tijd gehad, heel veel lieve mensen ontmoet en leuke dingen beleefd.

We zijn dit voorjaar, na 1,5 jaar, weer terug geweest naar Nederland voor een bezoek. Bij aankomst was het nat, erg groen en veel verkeer. En alles was klein en krap. Als we nu naar Nederland zouden gaan, vanuit deze provincie, dan zal het verschil veel kleiner zijn. Ook hoef ik geen ruimte meer over te laten in de koffer, om daar kleding te kopen, want dat kan ik rustig hier doen. Er zijn hier winkels genoeg en meer westers dan in Manitoba.
Het was weer fijn om even alle familie en vrienden weer te zien en spreken.

Nu net weer verhuisd naar een andere provincie en dat geeft ook weer heel veel nieuwe ervaringen. De mannen zijn een eigen bedrijf gestart, waar ze in Nederland nooit over nagedacht zouden hebben. En Rosanne is dan eindelijk haar reis naar Azië gaan ondernemen, wat ze al jaren in haar hoofd had om te doen, maar nog niet ging, vanwege de geplande emigratie.

En zo, met alle belevenissen en nieuwe indrukken, vliegt de tijd en zijn er al weer twee jaar om. Vorig jaar konden we het één-jarig jubileum niet vieren, omdat we te klein behuisd waren. Nu vieren we het niet, omdat we nog maar zo kort hier zijn. Volgend voorjaar dan maar een BBQ feestje organiseren, als opa en oma over komen. Lijkt me geen slecht idee.

Herfst in Ontario

We mogen echt niet klagen, als ik het zo begrijp van de mensen hier. Maar we hebben een heerlijke nazomer gehad. September en oktober zijn tot nu toe overwegend mooi geweest. Met af en toe een dagje regen tussendoor, hebben we over het algemeen zon en temperaturen van boven de 20º C gehad. Vanaf vandaag is de temperatuur wat lager en vanaf morgen krijgen we regen. Nou ja, we zijn tenslotte ook al bijna November!! De jassen zijn hier nog weinig gebruikt dus.
We zijn blij dat we nog zo'n mooie nazomer hadden, want we hebben maar weinig van de zomer kunnen genieten, ook al was ook die mooi. Dat kwam door de verhuizing.
De herfstkleuren zijn hier nog mooier dan in Manitoba. Maar dat komt, omdat hier meer bomen zijn en meer soorten. Met name de Esdoorn, (Maple) heeft soms meerdere kleuren in 1 boom. Groen, geel, oranje en rood. Dat is een prachtig gezicht. Maar jammer genoeg is het maar voor even, want ook hier vallen de blaadjes van de bomen in de herfst. Behalve dan de groenblijvers.

Net als in Nederland is het nu tijd voor de appeloogst. We hebben in deze omgeving veel boomgaarden. En sommige mensen doen niets met de appelen. Vandaar dat ik een hele zak vol appelen kreeg van iemand. Daarvan heb ik weer eens een poging gedaan om appeltaart te maken. Dat was aardig goed gelukt, alleen even eerder uit de oven halen de volgende keer en dan is hij helemaal om te smullen.
Van de rest van de appelen, heb ik appelmoes gemaakt. Zelfgemaakt is toch altijd lekkerder, vinden wij.
Ook was er een appelfestival hier niet ver vandaan, Daar zijn we met een auto vol vrouwen naar toe gegaan. (Voor mij is alles nieuw en ik heb nog geen baan, dus wil ik alles mee maken in onze nieuwe omgeving) Het was een soort beurs met allemaal zelfgemaakte spullen. Van gebreide truien tot aan houten spelletjes, sieraden en dipsausjes. Maar ook mooie interieur accessoires. Twee hallen vol. En het was enorm druk. Mensen kopen alvast kadootjes voor de Kerst. Hier in Canada houden ze erg van "home/hand made". Dus de spullen werden goed verkocht.

Afgelopen vrijdag hebben we onze paspoorten weer opgehaald uit Toronto. De mannen waren thuis van het werk, want ze konden even niet verder, omdat de stenen nog niet binnen waren. Dus maakten we van de nood een deugd. Bovendien was het prachtig mooi weer, Strak blauwe lucht, zon en nauwelijks wind. Temperatuur was 23º C. Dat is genieten en dat geeft natuurlijk prachtige foto's. We hebben er een heerlijk dagje van gemaakt.

Gisteren was weer een vrije dag voor de meesten, want het was Thanksgiving. Wij waren uitgenodigd bij (inmiddels) kennissen. Eindelijk echt de Thanksgiving gevierd. Vorig jaar waren we thuis en hebben we geen kalkoen gebakken. Maar dit keer hebben we heerlijk gegeten en van de ham en kalkoen genoten. En ook gezellig gekletst met iedereen.

Nu focussen we ons op het komende Halloween feest. Overal zie je al stro balen, bolchrysanten en pompoenen voor de deur. Dat aangevuld met skeletten, heksen en vogelverschrikkers. Ook de kerstspullen zien we al weer in de winkels liggen.

Verder hebben de jongens genoeg werk totdat de winter invalt. Dan gaan ze voorlopig in de kool aan het werk, hier aan de overkant van de weg. En in het voorjaar hebben ze waarschijnlijk al nieuwe klussen op de rol staan, dus we mogen niet klagen. Dankzij de hulp van ex-Nederlanders en hun kinderen.
Kevin vind Crossfit erg leuk om te doen in zijn vrije tijd. 3x per week. Het is conditie- en kracht training.

In Nederland kon hij heerlijk zijn ei kwijt bij mijn neven op de boerderij. Hier heeft hij ook zulke plekken gevonden. Dit keer landbouw bedrijven. Mee rijden op de combine voor de soja bonen oogst of mee rode bieten rooien.
Ik, Caroline, ben nog steeds aan het solliciteren. Maar ook dat gaat goed komen. Geduld is een schone zaak.
Rosanne vermaakt zich nog steeds erg goed in Azië en heeft nog geen heimwee. Nu is ze in Laos. Ze doet nu een jungle tocht van 3 dagen en daarna gaat ze 5 dagen naar een eiland, relaxen, met witte stranden en helder blauw water, voor de kust van Cambodja. Ze geniet met volle teugen van de mooie natuur, het mooie weer en alle indrukken. Voor ons is het wel stil in huis, maar we zijn blij dat ze dit doet. Ze wilde dit al heel lang en dit neemt niemand haar meer af. Bovendien is het erg leerzaam; andere mensen, cultuur en leefgewoonten.

De rollercoaster

Er is al weer van alles de revue gepasseerd. Dus nodig tijd voor een update.

Even over ons huis. We wonen nu zoals gezegd, buiten het dorp. De meesten weten inmiddels dat onze internetverbinding niet snel is. Dit komt omdat we geen kabel hebben. We hebben een ouderwetse schotel en moeten het dus van de sateliet hebben. En internet is daardoor al langzaam, maar bovendien hangt het ook nog eens van het weer af OF we uberhaubt ontvangst hebben. En dan valt de tv uit of ik kan rustig gaan koffie zetten, terwijl mijn internet pagina probeert te openen. PPpfff. Het geduld wordt op de proef gesteld. Maarrrr....we gaan nog verder terug in de tijd; consequenties van wonen buiten het dorp. Namelijk:
We zijn niet aangesloten op de waterleiding, en hebben dus een waterbron.
We zijn niet aangesloten op het riool en hebben dus een sceptic tank.
We zijn niet aangesloten op de gasleiding en stoken dus op olie.
Maar alles went, dus ook dit. Het is voor ons alleen even leren omgaan met deze gebruiksmethodes. Ik ben zelf ook opgegroeid buiten het dorp, in Nederland, en ik weet nog dat ook wij eerst stookten op olie en een sceptic tank hadden. Tja, nostalgie, haha.

De nieuwe dump trailer

Belettering op de auto, klaar voor de start!!

Wat betreft het hoveniersbedrijf wat Kevin en Erno zijn gestart:
De belettering is op de pick-up truck aangebracht en we hebben een reclamebord aan de weg staan. Er zijn wat investeringen gedaan. Er is een dump trailer gekocht en nog wat artikelen die de mannen gebruiken voor het werk. En de eerste twee klussen zijn al afgerond en ze zijn nu met een derde klus bezig. Hier werken ze voor een andere hovenier, die een beetje veel klussen tegelijk heeft aangenomen. Hij zag even door de bomen het bos niet meer en heeft toen de jongens ingeschakeld. En dat gaat erg goed. De mannen hebben werk en die jongen is blij met een paar handen extra.
Het is een grote klus en daarna heeft die jongen nog meer werk, wat eigenlijk nog voor de winter klaar moet, dus hij houd de jongens wel aan het werk, totaan de winter. Dan, vanaf ongeveer half december tot aan half maart, gaan de jongens hier aan de overkant, bij de buurman in de kool aan het werk. Sneeuw ruimen willen de jongens niet meer, omdat ze met de vorige werkgever in Manitoba er geen prettige ervaringen aan over gehouden hebben. Wel zullen ze nog een buurjongen helpen met sneeuw ruimen, als die nog een handje extra nodig heeft. Maar niet meer alle dagen.
En dan is het spannend hoe daarna het voorjaar gaat lopen wat werk betreft. Maar als we de diverse hoveniers hier uit de buurt mogen geloven, hoeven we daar niet over in te zitten. Werk genoeg in de aanleg en onderhoud van tuinen, zeggen ze.

Gras moet gemaaid

Klus geklaard

Ik ben nog druk bezig met de administratieve kant van het bedrijf. Ook weer interessant en leerzaam.
Maar er gaat zo aan het begin veel tijd in zitten. Onder andere met het vergelijken van diverse verzekeringsmaatschappijen.
Ook onze Nederlandse paspoorten verlopen eerdaags, dus zijn we 2 weken geleden naar het Nederlandse Consulaat in Toronto geweest om deze te verlengen. Tevens weer een leuk ritje ter verkenning van de omgeving. Omdat het midden in Toronto was, hebben we het laatste stuk met de subway (metro) gedaan. Ook weer een ervaring. En goed bevallen, dus dat doen we de volgende keer weer, als we de paspoorten weer op moeten halen. En dan nemen we wat meer tijd om door de stad te slenteren. Dat hebben we ook gedaan toen we aankwamen in Toronto, toen we emigreerden, voordat we doorvlogen naar Manitoba. We zijn toen 3 dagen in Toronto gebleven. Het is een mooie stad om tijd in door te brengen. Om te winkelen, een terrasje te pakken of gewoon door de binnenstad lopen langs alle bezienswaardigheden; o.a. de CN Tower of langs het water wandelen van Lake Ontario. Mmmmm....ik krijg er nu al zin in. Toronto ligt 1,5 uur zuidelijk van ons.

Toronto

Toronto

Tussen alle werkzaamheden door, ben ik ook aan het solliciteren gegaan. Bij banken, verzekeringsmaatschappijen en makelaarskantoren. Tot nu toe nog zonder resultaat. En aangezien ik geen geduld heb, ga ik ook maar op andere jobs solliciteren, want het meeste regelwerk thuis is nu wel te overzien en ik voel me overdag toch wel eenzaam zo zonder baan. Dat ben ik even niet meer gewend. Het is een beetje stil. Ik mis de sociale contacten. Er is overigens genoeg vrijwilligerswerk hier, dus ik kan altijd nog een kennis vragen om haar te helpen daarmee. Dan kom ik in ieder geval onder de mensen alvast.
Verder ren ik nog steeds 2x per week mijn rondje buiten. En zo lang het weer mee zit, hou ik dat lekker vol. Heerlijk even verstand op 0 in die mooie natuur, met de bergen op de achtergrond en het zonnetje in mijn nek.

Kevin doet nog steeds 3x in de week aan Crossfit. En de activiteiten die hij met de jongens zou ondernemen, zijn er nog steeds niet van gekomen. De winter wordt voor iedereen wat rustiger, dus dat komt nog wel.

Rosanne heeft nog geen heimwee en geniet met volle teugen van alle belevenissen in Azië. Ze heeft nu Sri Lanka en Nepal bijna achter de rug. Maandag vliegt ze naar Thailand. En daarna heeft ze nog Cambodja, Laos, Singapore en Maleisië op het programma staan. Ze maakt contact met diverse andere backpackers van overal vandaan en gaan soms samen naar bezienswaardigheden/activiteiten, als ze toevallig hetzelfde willen zien of doen, en sommigen reizen zelfs een stuk met elkaar mee.
Ze maakt ook prachtige foto's die te zien zijn op haar facebook.

De nachten zijn deze maand al weer koud. Deze week is het overdag heerlijk weer. Blauwe lucht en zon. Het verkeer is deze maand een stuk rustiger geworden. De vakanties zitten er op en zijn de kinderen in september weer naar school gegaan. Dus nauwelijks toeristen meer. Maar zodra er sneeuw ligt, komen ze weer om in de bergen te gaan skiën.
De maïs staat er nog, maar de kool wordt hier aan de overkant van het land gehaald. Het wordt al weer snel donker, zo rond half 8/ kwart voor 8. En ik zie hier en daar al huizen met pompoenen en vogelverschrikkers bij de voordeur ter voorbereiding op Halloween, eind oktober. Maar we krijgen daar vóór nog Thanksgiving met kalkoen op tafel als traditie. Zal ik daar dit jaar aan mee doen? Wie weet.....

Bijna al weer een maand in Ontario

Tja, de tijd vliegt. Maar het wordt nodig tijd om weer eens te laten weten, hoe het in onze nieuwe omgeving gaat. 

Totdat Rosanne naar Azië vertrok op 15 augustus, hebben we niet veel gedaan, behalve genieten van de tijd dat ze nog bij ons was. We hebben de omgeving een beetje verkend, zodat Rosanne een beetje een idee heeft, waar wij nu wonen. Omdat zij natuurlijk niet terug komt naar Ontario, na terugkomst van haar reis in december, maar voorlopig verder leeft in Manitoba.

Daarna zijn we begonnen met de papieren rompslomp, wat deze verhuizing allemaal met zich mee brengt. Je zou zeggen, Canada is toch één land. Ja, dat klopt, maar iedere provincie heeft zijn eigen regels. Alle herinneringen van de eerste tijd dat we in Manitoba waren, komen weer boven. O ja, ik heet gewoon weer Cornelia Dekker en ben kennelijk niet meer getrouwd. Whatever, ze maken er maar van wat ze willen. Ik vind alles best en maak me er niet meer druk om.
Ook hebben we er extra drukte bij. De jongens zouden volgend jaar met een eigen hoveniers bedrijf beginnen, maar omdat er al werk naar ze toe komt, gaan ze er nu mee beginnen. En dat geeft ook het nodige regelwerk er bij.
Er zijn heel veel mensen uit Toronto, die hier in de omgeving een tweede woning hebben om te recreëren. (vanwege heuvels, bos, water, zon en strand) Dus er is heel veel tuinaanleg en -onderhouds werk te doen. Daarom proberen de jongens de mogelijke klussen nog maar mee te pakken voor de winter. Ze weten inmiddels de leveranciers te vinden van alle materialen. Voor de eerste klus is alles besteld en ze beginnen dinsdag. Want maandag is hier een vrije dag (Labour Day).
Ik heb wat sollicitaties lopen sinds afgelopen week. We zullen afwachten of er iets uit komt. Ondertussen kijk ik gewoon verder, wat er aan mogelijkheden zijn.

We hebben al aardig wat contacten gemaakt met diverse ex-Nederlanders. (Allemaal van 1 familie) Die helpen ons goed op weg met opstarten. En dat is toch lekker. Dat scheelt veel onderzoekswerk.
Het zijn groente telers, dus we worden verwend met verse groente en fruit. Heerlijk.

We wonen heerlijk buitenaf, al is het wel langs een drukke weg, die leid naar Georgian Bay en het strand. Veel toeristen dus. Ja, het verkeer is hier behoorlijk drukker, dan in Manitoba. Er is ook veel te doen. We hebben Tall Ships bekeken langs het strand en zijn mee genomen naar een BBQ bij die familie. En zo zullen we ons ook hier weer settelen. Het erf is groot, dus we hebben wel wat te onderhouden. Maar met twee hoveniers moet dat toch lukken, nietwaar?
Rosanne vermaakt zich goed in het verre Azië. Ze heeft al veel andere reizigers gesproken van over de hele wereld. Ze hoort hun ervaringen aan en komt sommigen later weer tegen. Ze reist voorlopig samen met een jongen die ze kent vanuit Nederland. Ze heeft al geprobeerd te kite surfen en heeft in een onderkomen aan het strand geslapen. En super goedkoop natuurlijk. Ze rijden op een gehuurde motor hier en daar heen met zijn tweeën. Ze zegt dat ze al super mooie foto's heeft gemaakt. Morgen verlaten ze Sri Lanka en dan vliegen ze naar Nepal. Daarna staat Indonesië, Cambodja en Laos nog op het programma, geloof ik.

Kevin heeft ook al wat jongens van zijn leeftijd ontmoet, en zij gaan zo af en toe samen op stap. Vorige week zijn ze rodelend de Blue Mountains af gegaan. En hard dat dat ging. Daarna hebben ze mini golf gespeeld en ergens wat gegeten. Ook hebben ze een baseball wedstrijd, golfen, de film en naar een bar nog in de planning voor de komende weken. Dus die vermaken zich goed.
Kevin doet nu 3x in de week aan Crossfit. Een soort conditie training in groepjes. Het is pittig, maar wel lekker om zo bezig te zijn.

Vorig weekend zijn Anja en Rens op visite geweest en kwamen ons welkom heten. Die wonen ongeveer 5 kwartier bij ons vandaan. De jongens hebben tijdens hun oriëntatiereis door Ontario, afgelopen maart, bij hen onderdak gekregen en zij hebben ze van veel informatie voorzien.

Erno is inmiddels geïntroduceerd bij een kaartclubje op de woensdagavonden. De meesten zijn van Nederlandse ouders, maar spreken zelf nauwelijks Nederlands. Dus goeie oefening voor Erno zijn taalontwikkeling.
 

Vlieg- en auto show

Vandaag hebben we weer een gezellige dag ingelast. Zoals gezegd, maken we er nog een leuke tijd van, zolang Rosanne er is, want we zullen haar misschien anderhalf jaar niet zien of langer. Vlak achter ons huis was er een vliegtuig en oude auto show. (Water) vliegtuigjes, leger vliegtuigen, sportwagens en antieke auto's. We hebben ons prima vermaakt. En het was er een mooie zonnige dag voor.
Komende week zijn Kevin en Rosanne al uitgenodigd door de buren van dezelfde leeftijd om naar een baseball wedstrijd te gaan in Toronto. Leuk uitje in het vooruitzicht dus.

 

The big move: De Dukes in Sonnendael

We zijn weer boven water, hoor!! We zijn veilig aangekomen in Stayner, Ontario. Al was het wel een behoorlijke reis.
Het begon al de eerste dag. Het stortregende toen we vertrokken vanuit Brandon. 5 Uur later, nog in Manitoba, kregen we pech met een van de auto's. Het was zondag, en een lang weekend, dus de meeste winkels zaten dicht. De dynamo had het begeven. Tja, de plaatselijke CAA (ANWB) nam de telefoon niet op. En wat doe je dan. 100 km verderop, bij een winkel die nog net open was, vòòr vijfen, hebben we toen het onderdeel kunnen ophalen. En toen weer 100 km terug. Gelukkig stonden we dichtbij een benzine station, waar we in contact gebracht werden met een man die er vlak naast woonde en die de dynamo er in kon zetten. Probleem opgelost en 5 uur achter op schema. Maar we klagen niet, want het had ook kunnen zijn dat we nog 2 dagen een hotel moesten pakken in Manitoba om te wachten tot dinsdag, als de winkels weer open zouden zijn.
We hadden de vrachtwagen en aanhangwagen voor 6 dagen gehuurd. Dat betekende dat we de volgende twee dagen flink door moesten rijden om de verloren tijd in te halen. Dat betekende ook, dat we alle mooie bezienswaardigheden moesten laten varen onderweg. Erg jammer, want de route was zo mooi hier naar toe. Bovendien was er ook veel oponthoud door zeer veel wegwerkzaamheden. Dus ons gemiddelde was ongeveer 65 km per uur. En als je dan 2200 km moet rijden in 3 dagen, dan moet je aardig door rijden. En de eerste dag hadden we er maar 500 km op zitten. Maar we hebben het gered. De hele weg hebben we behoorlijk veel regen gehad, op het laatste stukje na.

De dag na aankomst, moesten we de vracht weer uitladen. Gedurende de dag kwamen er allerlei mensen, ex-Nederlanders, ons welkom heten. Iemand kwam zelfs met een tas vol Nederlandse artikelen aan, zoals kaas, limonade, hagelslag, appelstroop en een kaart van de omgeving.
En zo kwam het dat we ineens 4 mensen extra hadden om uit te laden. En dat kwam ons enorm goed uit. We zijn ze erg dankbaar. Want we waren best moe na 3 dagen intensief rijden. En zo was de klus snel geklaard.

We hebben een heerlijk groot huis, 7 km buiten het dorp, op 8000 m² grond, met rondom landbouw. Nu is het tarwe om ons heen, de volgende keer misschien maïs. We zitten op 10 minuten van het strand en 25 minuten van een grote stad met alle faciliteiten.
Hier word de tarwe al geoogst. In Manitoba was dat nog lang niet zo ver. Ook staat de maïs hier al veel hoger dan in Manitoba. Dat is het verschil in klimaat. En is de lucht hier 's avonds wat vochtiger en dus koeler. Het wordt hier ongeveer 3 kwartier eerder donker dan in Manitoba en er is een uur tijdsverschil. Het is hier nu 6 uur vroeger dan in Nederland.
Ons buurtje heet Sunnidale Corners en staat op de kaart aangegeven. Wij zeggen; de flodders zijn aangekomen in Sonnendael.☺

Uitzicht vanuit het keukenraam achter het huis

De afgelopen dagen hebben we de omgeving wat verkend, tussen het dozen uitpakken door. We zijn op zoek gegaan naar een supermarkt, wat regelklusjes gedaan en we hebben wat gewinkeld in de grote stad, Barrie.
Kevin kan al aan het werk, als hij wil. Maar we nemen allemaal nog even wat "vakantie". Wel kwam een buurman langs, die ook een hovenier is, om Kevin's hulp te vragen voor een klus volgende week. En dat doet hij. En zo zullen ze elkaar wat werk bezorgen of elkaar helpen in de toekomst.
Ook zijn we hier en daar al uitgenodigd voor een bakkie koffie, dus zo leggen we weer contacten. Net als de start in Manitoba.
De komende week genieten we nog van Rosanne's aanwezigheid, want die vertrekt volgende week voor 4 maanden naar Azië. En daarna vliegt ze terug naar Manitoba. Voorlopig. Ze heeft daar iemand ontmoet en beide willen ze elkaar beter leren kennen. Hij is militair en zit nu tot half december in Afghanistan en Rosanne had haar reis door Azië al gepland, maar komt eerder terug om samen met hem de kerst te vieren. Daarna gaat hij solliciteren voor de Speciale Eenheid. Die procedure zal ongeveer een jaar nemen. Word hij aangenomen, dan betekent dat, dat hij word overgeplaatst naar Ontario.
Bovendien is Rosanne in de week van onze verhuizing nog benaderd door het uitzendburo in Brandon, omdat er door een bedrijf een style consulent werd gezocht. Het bedrijf verzorgt de styling van (vouw)gordijnen, jaloeziën etc,  En aangezien ze vonden dat Rosanne de juiste diploma's er voor had, hebben ze contact met haar gezocht. Als Rosanne niet had gaan reizen, hadden ze haar willen aan nemen, maar men heeft haar gevraagd, of ze contact op wil opnemen, zodra ze terug is, want ze kunnen misschien nog wel iemand gebruiken. Dat gaat ze absoluut doen. Als Rosanne die baan heeft, dan kan ze ook overgeplaatst worden naar Ontario, want dat bedrijf zit door heel Canada. Dus we wachten rustig af, hoe het met Rosanne allemaal gaat lopen.


Dit bord komen we in Nederland niet tegen

de Amish gebruiken geen electronica, dus ook geen auto's