Kids in Canada, Wij in Nederland

We hebben het mooi verdeeld. Wij zitten nog steeds te wachten op DE brief vanuit Winnipeg en dus zitten nog steeds in Nederland.(Zucht........) Maar, zoals eerder gezegd, is dit niet nieuw en zijn wij niet de enigen die zo lang moeten wachten. Het hoort nu eenmaal bij het proces.
Maar...we hebben vanmiddag Rosanne naar Schiphol gebracht en die is net 3 kwartier onderweg naar Vancouver. Zij gaat een maand naar haar broer in Abbotsford, zo'n 60 km ten zuidoosten van Vancouver, aan de Amerikaanse grens. Ze had de ticket van ons gekregen voor haar behaalde MBO-diploma. Kevin haalt haar op van het vliegveld. De eerste 10 dagen verblijft ze bij Kevin zijn gastgezin.(Deze mensen vertrekken morgen voor twee weken naar Nederland)Kevin en de twee zoons moeten nog wat werk doen voor hun bedrijf. Vanaf 10 september heeft Kevin dan ook vakantie en dan gaan ze 2½ week rond trekken door BC en Alberta. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Dus de kids zitten lekker in Canada en wij nog hier. Maar geduld is een schone zaak. Dat komt wel goed. Wij gaan hun verhalen en belevenissen wel volgen op internet. Zo genieten we ook een beetje mee.

Sail Amsterdam

Zaterdag hebben we weer een mooi Hollands dagje uit gehad. Naar de Sail in Amsterdam. Rosanne, Erno en ik (Caroline). We werden uitgenodigd door de accountmanager van de Nationale Nederlanden, een zakenrelatie van De Hypotheekadviseur, waar ik werk. Dit evenement is maar eens in de vijf jaar, dus dit was een buitenkansje.
Om 12.00 uur moesten we aanwezig zijn. We mochten met een van de zeilboten, de Thalassa (een "tall ship"), meevaren op het IJ, langs alle andere boten: replica's, tall ships, marineschepen, moderne schepen. We hadden een lunchbuffet, hapjes en drankjes aan boord. Er was een accordeonist en gitarist, die zeemansliederen ten gehore brachten. En een goochelaar voor de kinderen.
Het was een drukte van jewelste. Aan elke kant van de boot zag je op de kade de menigte, in rijen dik. De sfeer was, alsof het Nederlands elftal de WK had gewonnen. Op het water allerlei boten door elkaar. Op een gegeven moment lag het helemaal vast van de grote en kleine boten door elkaar. Dit kwam even aan op echte stuurmanskunst. De mensen op de kleinere bootjes liepen zenuwachtig met de stootkussens heen en weer, om beschadiging aan hun boot te voorkomen. Er werden veel foto's van onze boot genomen, omdat het ook een van de mooie exemplaren was. Wat een eer om hierop te mogen varen. De mooiste tall ship was toch wel de Amerigo-Vespucci uit Italië.
Van 13.00 tot 17.00 uur zijn we op het water geweest. Het was geweldig om mee te maken.
Rosanne heeft een nieuwe spiegelreflex camera gekocht. Deze kon ze mooi uitproberen op deze dag, voordat ze een maand naar haar broer gaat in BC, Canada. En mooie foto's dat ie maakt. Zie fotoboek.

Waarom duurt het zo lang?

Veel mensen vragen ons of we überhaupt nog wel gaan emigreren. Want het duurt allemaal zo lang. Nou is het vrij standaard dat een emigratie procedure veel tijd neemt. Veel papieren moeten er aangeleverd en beoordeeld worden. Maar door de mislukte eerste aanvraag zijn we natuurlijk ook ruim een jaar kwijt. We zijn al bezig sinds oktober 2008. In november 2009 kregen we de afwijzing van de eerste aanvraag via het federale programma. Meteen daarna zijn we via het provinciale programma gestart. Dit doen we nu zelf, zonder de hulp van een emigratie consulent.

Ik heb deze week maar eens wat mails verzonden, over onze stand van zaken, naar diverse mensen, die we hadden bezocht in Manitoba, tijdens onze oriëntatiereis, wat een verplicht onderdeel is van het provinciale programma. O.a. potentiële werkgevers en emigratie-ambtenaren in enkele gemeentes. Deze mensen hebben we beloofd op de hoogte te houden van onze procedure. Zodra wij weten, wanneer we naar Manitoba gaan, helpen velen van deze mensen ons met het zoeken naar werk en woonruimte.
Ik heb begrepen, dat er op dit moment erg veel aanvragen zijn voor het Provincial Nominee Program van Manitoba. Dit betekent dat de beoordeling van dossiers iets langer duurt dan verwacht. Ik had al zo iets gelezen op internet. Het is namelijk zo, dat als je via het federale programma (dan maakt het niet uit, waar je in Canada gaat wonen) wilt gaan emigreren, dan MOET je daar een baanaanbod hebben OF je baan moet op de lijst staan van de 29 banen, waaraan een schreeuwend tekort is. En je moet aan een minimum aantal punten voldoen; voor je leeftijd, werkervaring, scholing, familie en baanaanbod. Het is erg moeilijk geworden om via deze weg te kunnen emigreren. Want dit wordt "de kip en het ei" verhaal: zonder visum geen baanaanbod, en zonder baanaanbod geen visum. Vandaar dat er steeds meer mensen via het, iets soepelere, provinciale programma(dan ben je gebonden aan die provincie)proberen te emigreren. Hier geldt het puntensysteem niet. Het is ook de bedoeling van de Canadese regering, om meer aanvragen via het provinciale programma te laten gaan, want elke provincie heeft weer andere behoeftes om plaatsen op de arbeidsmarkt te vullen.
Bovendien heb je bij een aanvraag via de provincie Manitoba geen baanaanbod nodig. Alle andere provincies vereisen dat wel. Conclusie............juist, veel aanvragen via Manitoba dus. En Manitoba wil graag groeien, qua bedrijven, werkgelegenheid en inwoners. Het doel van de regering gaat hier dus bereikt worden, zo lijkt het. Maar gevolg is wel, dat we even wat meer geduld moeten hebben, voordat ons dossier wordt beoordeeld. Het ligt er nu 4 maanden. Hopelijk komt de nominatiebrief dus snel, zodat we de aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning kunnen gaan versturen naar de Canadese ambassade in Berlijn. Die moet dan alleen ons bewijs van goed gedrag van justitie nog controlen en een oproep voor een medische keuring geven. Na dit alles, zouden we onze paspoorten kunnen opsturen voor de ontvangst van de belangrijke stempel.
Nog even geduld dus.

Hollandse uitjes

Zoals eerder op dit weblog vermeld, hebben we in juli een Canadees meisje, Melissa, voor een paar dagen gehad. We hebben dus oer-hollandse dingen gedaan. Naar het strand, de Zaanse schans en de Schermer molen. In het fotoboek hebben we een aantal Hollandse kiekjes geplaatst. (Niet alle foto's zijn tijdens het verblijf van Melissa gemaakt.)

Het waren leuke dagen, en er is veel engels gesproken.(Goeie oefening voor ons) Er was dat weekend paalzitten in Lambertschaag. (Voor degenen die hier niet bekend mee zijn: Dat is vanaf vrijdagmiddag 17.00 uur tot zondagavond 21.30 uur op een paal zitten blijven, midden in een brede sloot. Wie er af gaat, bijvoorbeeld voor een bezoek aan het toilet, krijgt puntenaftrek. Dus.....zitten blijven. Hiermee kan je veel geld verdienen, door sponsors, zoals bedrijven, familie en vrienden. Het paalzitten is uitsluitend voor mannen. Vrouwen zijn niet toe gestaan.) Melissa vond dit een bijzonder fenomeen. (Wie niet?)

Wat betreft de te organiseren reünie..........Er zijn veel leuke en enthousiaste reacties op gekomen. Het wordt gehouden op 3 oktober. Vrijwel iedereen kan die datum. Dat wordt een grote opkomst dus. We zien er naar uit om de ooms, tantes, neven en nichten weer eens te zien en te spreken. Want tja, de leefijden van sommige ooms en tantes lopen ook al weer in de 80. Leuk om de familie weer een keer bij elkaar te hebben.