Zoals beloofd............

Zoals beloofd, zal ik wat vragen beantwoorden van mensen over de emigratie tot nu toe.

Hoe ervaren jullie het om met je gezin te gaan emigreren?
Emigreren is een hele grote stap en die maak je niet zo maar. Je laat je thuisland met de nodige familie en vrienden achter. In je hoofd ben je daar al lang mee bezig, voordat je werkelijk de stap waagt, althans in ons geval. Of het uiteindelijk de juiste beslissing is geweest, zal je pas later kunnen evalueren. Er zijn diverse redenen voor ons geweest, dat we deze beslissing hebben genomen, maar de grootste is wel de drukte achter ons te laten in het overbevolkte Nederland en de hunker naar ruimte en natuur.
Nou, het is een hele procedure geworden voor ons. Dat heeft natuurlijk wel een impact op ons gehad. De eerste aanvraag, is afgewezen, doordat de emigratieconsulent onze aanvraag heeft ingestuurd naar de ambassade met een vals baanaanbod. Dit leverde de nodige frustratie op, natuurlijk. Dan weer een nieuwe aanvraag moeten doen. Die beoordeling duurde erg lang. Ondertussen bereikte Kevin de leeftijd van 22 jaar en werd hij van de aanvraag geschrapt en moest hij zelf een emigratie aanvraag doen. Kortom, de hele procedure ging niet van een leien dakje en het heeft best de nodige stress opgeleverd.
Het heeft totaal 3 jaar geduurd, voordat we het groene licht kregen. En in 3 jaar kan er heel wat veranderen. Toen we met de procedure begonnen in augustus 2008, was Kevin 20 en Rosanne bijna 18.  Om een lang verhaal kort te maken...........je leven staat stil totaan de emigratie. Je bent eigenlijk steeds met alles aan het afwachten, want ja, je gaat toch emigreren. En de mensen om ons heen, snapten er ook niets meer van. "Zijn jullie nou nog niet weg?", kregen we vaak te horen. Die dachten dat we nooit meer zouden gaan. En begrijpelijk.
Toen het groene licht werd gegeven, konden we eindelijk alles gaan regelen. Ook dat was veel werk. De woning gaan verhuren, de container bestellen om alle huisraad te verschepen, dozen pakken, afscheidsfeest regelen, adressen wijzigen, diverse dingen opzeggen, tickets boeken etc.
Eenmaal in Canada, had Anko, een Nederlandse emigrant die makelaar is, hier een huurhuis voor ons geregeld. Maar deze stond wel te koop. Dus we moeten er eens uit, maar voorlopig hadden we een dak boven ons hoofd. Toen op zoek naar werk. Dat is redelijk goed gelukt. En ook gingen we aan de slag om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe contacten te leggen. Diverse Nederlandse emigranten hebben ons hierbij geholpen. En zo begonnen we aardig onze draai te vinden.
Voor de leeftijd van Kevin en Rosanne is het een stuk moeilijker om een vriendenkring op te bouwen, omdat ze hier geen school hebben gehad. Maar het begint te komen, hoor. Het werk en de sport helpen hier goed bij. Kevin voelde zich sneller thuis dan Rosanne, die nog erg veel contact hield/houd met de Nederlandse vriendenkring. Maar ook die begint haar draai hier te vinden en begint haar leven hier in te vullen. Ze heeft erg veel plezier in de sport en gaat dat ook al meer uitbreiden.
We zijn hier nu 7 maanden en we hebben allemaal al weer ander werk. Ja, het is even zoeken naar de juiste baan. Maar alles moet je weer opnieuw opstarten. Je moet bekend worden met het leven hier, zoals boodschappen doen, de gewoontes en gebruiken, de was doen (ja, zelfs dat) etc. De nodige communicatiefoutjes hebben we ook al gehad. De ene keer is dat lachen, maar de andere keer toch eigenlijk niet zo erg (hahaha).

Kort gezegd: We zijn alle vier volwassen (denken we) en daardoor kunnen we veel met elkaar bespreken en elkaars mening vragen. Daar hebben we veel aan. We doen alle vier andere ervaringen op en dus leren we van elkaar. Emigreren is een grote stap en vergt het nodige van iedereen. Het geeft periodes van stress en alles is nieuw. Maar nu, na 7 maanden kunnen we zeggen, dat we al veel contacten hebben gemaakt, de stad al aardig goed kennen en weten de gewoontes en doen steeds weer nieuwe ontdekkingen. We gaan ook lekker allemaal ons eigen gang hier. En het voelt goed. En als we dan het nieuws uit Europa en Nederland horen, dat de economie maar niet de goede kant op wil gaan en dat het kabinet is gevallen, dan missen we niets.

Dus jullie zijn al gesetteld daar?
Nee, dat nog niet. Wat we nog missen is een eigen thuis. Zoals jullie weten, gaan we de komende week weer verhuizen naar een andere huurwoning. Dus weer dozen pakken en adressen wijzigen. Deze woning is nog kleiner dan dat we nu hebben. Maar we mogen blij zijn, dat we een huurhuis konden vinden. Want dat is hier erg moeilijk. Hier mogen we in ieder geval een jaar blijven en als we willen zelfs langen. Het staat ook niet te koop. Het is dus wel even creatief om gaan met de ruimte, met name de slaapplaatsen. Maar dat loopt wel los. De kids wonen nu wel dichtbij de vrienden.
Na de verhuizing verwachten we dat we wat meer rust en regelmaat in het leven gaan krijgen. We hebben een huis, alle vier werk en vrienden.

Wat merken jullie voor verschillen en hoe voel je je daarin?
We kunnen hier aardig het leven leiden, wat we in Nederland ook gewend waren. Canada bestaat immers grotendeels uit emigranten. Dus we eten ook hetzelfde als in Nederland. Alles is hier bijna te koop.
Maar............de verschillen:
De Canadees is goed in het opmaken van restjes (left overs) van de vorige dag. Dat gaat mee als lunch naar het werk. Men eet vaak wat warms tijdens de lunch, maar het zijn ook snoepers, hoor. Want ze snoepen veel op het werk, met name donuts, snoep en chips.
Met boodschappen merk ik dat bepaalde producten zoeter of zouter zijn dan we gewend zijn. Maar ook daar ga je aan wennen, of je neemt het niet meer. De boodschappen zijn hier ook ongeveer 1,5 á 2 keer zo duur dan in Nederland. Op de aanbiedingen letten dus. Alcohol is hier helemaal duur. Dan zou je denken, dat hier maar weinig mensen dronken zullen raken. Maar niets is minder waar. Ze gaan helemaal uit hun dak. En dat is effe wennen.

Ga met een Canadees niet te veel over de verschillen praten, wat in jou ogen beter is geregeld in Nederland, want dat willen ze niet horen.

Het bellen in Canada is ergggggggggggg duur. Veel sms-en of whatsapp-en dus. Je moet hier zelfs betalen, als je WORD gebeld. En gezien de afstanden hier, is het al snel long distance en dus duurder. We betalen voor een I-phone ongeveer 40 euro per maand aan abonnement.

In de verkeersregels zijn maar weinig verschillen. Men rijd hier voorzichtiger; op elke kruising moet je bijna stoppen. De voetgangers en fietsers zijn hier heilig. Worden hier duidelijk als kwetsbaar gezien. De boetes zijn hier hoger, en als je een overtreding maakt, dan krijg je niet alleen een boete, maar ga je ook meer verzekeringspremie betalen.
In Nederland betaal je meer verzekeringspremie, naarmate de auto duurder en/of groter is. Hier gaat men uit van het aantal ongevallen per auto. Een sportieve personenauto zal dan ook duurder zijn dan een SUV, wat meer een gezinsauto is. Dus gaat men er van uit, dat die voorzichtiger rijden.
De Aziaten hier zijn de slechtste rijders. Wat een stuntelaars.

Je hoeft hier geen afspraak te maken bij de dokter. Je gaat gewoon heen als je denkt dat je tijd hebt. Zelfs 's avonds of in het weekend (beperkt). En als je denkt dat het spoed is, dan ga je niet naar de Walk-in clinic, maar meteen naar de emergency afdeling van het ziekenhuis.

Ik heb nu een aantal weken bij de tandarts gewerkt en het valt me op dat ik veel mensen zie met een prop watten in hun mond en weinig spraakzaam naar buiten komen. Kies getrokken. Maar dat komt waarschijnlijk, omdat kronen niet worden vergoed. En dat is een prijzige aangelegenheid en dus word er eerder getrokken.

Ik merk ook hier weer, bij de tandarts, dat men wel eens de afspraak afbelt, omdat men geen dekking middels een verzekering heeft, en het dus even niet kunnen betalen. Dan heeft men geen net een andere baan ofzo, waardoor de verzekering nog niet is in gegaan. Dat gebeurd pas na de proeftijd. Of men heeft een baan, waar helemaal geen aanvullende zorgverzekering is. Ja, ook merkte ik dat toen ik bij de bank werkte. Velen leven hier van betaaldag tot betaaldag. En dat is hier gelukkig eens in de twee weken of twee keer per maand. Ik moet zeggen dat dat ons wel bevalt.

Er zijn hier erg veel "fundraisers". Dat zijn feestjes om geld in te zamelen ergens voor. Maar ook bij de kassa van de supermarkt word soms gevraagd of je iets over hebt voor een of ander goed doel. In Nederland doen ze dat met een collectebus.

Er leven hier nog heel veel indianen. Velen wonen gewoon tussen de blanken, maar er zijn er ook die nog in de reservaten wonen. Ondanks dat het al lang geleden is, wat er hier heeft afgespeeld tussen de indianen en Yankees, het geeft nog steeds wel wrijving bij sommige indianen. We kunnen ze geen indianen noemen hier, want dat is eigenlijk een scheldwoord. Ze heten hier de "Natives" of "First Nations".

Het betalingsverkeer gaat hier nog erg ouderwets. (Back to the future) Gek om te weten wat er gaat komen. Hier betalen ze nog met cheques. Ook krijg je bij sommige werkgevers je loon ook uitbetaald middels een cheque. Internet bankieren is staat hier in de kinderschoenen. De rekeningen betaal je, door naar het bedrijf zelf te gaan en contant of met een cheque te betalen. Of je gaat naar je bank en dan kan je enkele rekeningen daar betalen, maar niet allemaal. PPppffff.......kom op jongens, je gaat toch niet het wiel uitvinden, als dat al lang is gedaan!!?? Ik moet er erg aan wennen, dat ik weer geld in mijn portemonnee moet doen. Want iedere keer overal pinnen kost 40 cent en dat loopt aardig op, heb ik ontdekt.

Het verschil met de Nederlandse mentaliteit is voor ons het moeilijkste om mee om te gaan. Een Nederlander is direct en zegt wat hij denkt, zodat je weet waar je aan toe bent. Een Canadees zal dat nooit doen. Die zal altijd aardig tegen je zijn, ook al denkt hij er anders over. Maar men wil je niet kwetsen. Een Canadees vind een Nederlander ook tegen het a-sociale aan. Maar de Canadees heeft kennelijk niet in de gaten, dat je iemand nog meer kan kwetsen, als uiteindelijk blijkt dat je niet eerlijk bent geweest. Ik heb begrepen van ex-Nederlanders die hier wonen, dat je daar nooit aan went. Dat kan ik me enigszins voorstellen.

Er zullen ongetwijfeld nog meer verschillen zijn, maar deze kwamen zo in me op.
Bepaalde dingen zijn beter geregeld in Nederland dan hier en andersom. De Canadees is heel voorzichtig als het gaat om wijzigen van dingen.
Maar sommige dingen zullen we aan gaan wennen en sommige niet. Het frustrerende is dan, dat je wéét hoe het ook anders kan. Maar gewoon niet te veel bij stil staan.

Kortom: We gaan lekker alle vier, hebben het hier naar ons zin. En of we de juiste keuze hebben gemaakt, dat weten we niet, maar we zien het ook als een avontuur. Je leeft maar één keer en we wilden nog meer zien en beleven van de wereld. Nederland kennen we nu wel en we vonden het tijd voor een nieuwe uitdaging. Hier stonden we alle vier voor open. Het is niet zonder slag of stoot gegaan, maar we zijn trots dat we het voor elkaar hebben gekregen tot waar we nu zijn. We zijn nog niet helemaal gesetteld en we weten nog niet allemaal of we de juiste baan hebben, maar we gaan genieten van dit mooie, veelzijdige land. En, zoals jullie hebben kunnen lezen, het gaat niet vanzelf, je moet er wel wat voor doen. En dat werpt zijn vruchten af.
Eén ding kunnen we wel vaststellen: we waren goed voorbereid en hadden met het meeste wel rekening gehouden. Dat scheelt heel veel.