Weer een jaar ten einde

En dan is het jaar bijna voorbij.......
Voor ons is het een bewogen jaar geweest. Eigenlijk al 3 jaar. 3 Jaar van onzekerheid, of we nu wel of niet naar Canada zouden gaan. Veel mensen begrepen er niets meer van en hadden het idee dat we nooit zouden gaan. We hebben veel tegenslag gehad, tijdens de procedures. Alles wat maar tegen kon zitten, overkwam ons. Maar........de aanhouder wint. En zo zitten we dus sinds eind oktober hier in Brandon, Manitoba.

2011 in vogelvlucht:
Rosanne:
In Januari is zij gestopt met werken bij de Action, want ze is met een cursus mode styling begonnen. Dit wilde ze nog mee pakken, voordat ze naar Canada zou gaan. Want dit soort cursussen zijn hier niet. Net voordat we vertrokken, had ze haar certificaat binnen. Weer een ervaring rijker. Ze heeft mooie fotoshoots gemaakt, heeft goeie stylisten mogen assisteren en heeft zo modellen mogen kleden/stylen voor diverse gelegenheden, zoals de Amsterdam Fashion week. In mei is ze lekker even een maand naar Toronto geweest. Kon ze alvast even van de Canadese sfeer proeven.
In augustus had ze een baan gevonden in Medemblik bij een recreatiepark. Zowel Kevin als Rosanne hadden geen banen gezocht, waarvoor ze een opleiding hadden. Dat wilden ze niet, want ze wilden zich niet laten opleiden door een bedrijf, om vervolgens weer te moeten zeggen, dat je weer vertrekt, omdat je gaat verhuizen. Dus zochten ze iets wat gemakkelijk te leren was en waarbij het niet erg zou zijn, als ze weer weg zouden gaan. Maar ja, achteraf bezien, duurde dat vertrek wel lang. Begin september is ze nog een paar dagen met haar tante meegeweest naar Parijs. Ze troffen het erg met het weer en hebben heel veel gezien en prachtige foto's gemaakt.
Eenmaal in Canada was zij de tweede die een baan had gevonden, na haar vader. Wel twee zelfs. Nu na de kerst gaat ze afscheid nemen van een van de twee, al weet ze nog niet welke. Er moet eerst gepraat worden met beide, over de uren die ze gaat draaien en de mogelijkheden die ze heeft bij beide. We zullen zien.
Ze is toen snel al begonnen met schaatsen. Dat wilde ze in Nederland ook al. Ze doet dit twee keer in de week en het gaat steeds beter.
Ook heeft ze haar rijbewijs niet gehaald in Nederland. Dat was een bewuste keuze. Want haar Nederlandse is hier toch niet geldig en hier moet je 'm weer opnieuw halen. Hiermee heeft ze veel geld bespaard. Voor 15 euro heeft ze nu haar rijbewijs en mag ze rijden, met iemand met een rijbewijs naast haar. Dus de komende tijd gaat ze daamee flink aan het oefenen.

Kevin:
Hij werkte dit jaar als pakketbezorger voor TNT, voornamelijk in Medemblik en omstreken. In augustus is hij daarmee gestopt. Hij had toen net besloten, dat hij niet langer meer wilde afwachten, en besloot om een baan te zoeken in zijn eigen branche. Op 26 september zou hij beginnen bij de nieuwe baas, toen hij het weer af kon zeggen, omdat we eindelijk naar Canada zouden vertrekken.
Hij heeft de zomerperiode skeelertraining gegeven aan de kleintjes op de skeelerbaan. Dat was leuk om te doen.
Hier in Canada is hij degene die zijn visum nog moest afwachten, waardoor hij nog niet kon werken. Wel was hem al een baan aangeboden in een sportwinkel. Deze baan neemt hij aan voorlopig, nu zijn visum er is. We hebben Kevin zoet gehouden, door hem als taxi chauffeur te gebruiken (we moesten het met zijn vieren met één auto doen), en als kok en huishoudster. Maar vaak was de vogel ook gevlogen, want hij heeft hier een vriendin ontmoet.

Erno:
Dit jaar is hij 50 jaar geworden. Er stonden wel 3 Abrahammen in de tuin. Voor zijn verjaardag had hij een weekend weg gekregen, dus zijn we er eind mei even lekker tussenuit geweest naar Drenthe. Nadat we in de gaten hadden dat we aan het einde van de emigratie procedure waren, hebben we ons best gedaan om huurders te vinden voor onze woning. Dit is uiteindelijk gelukt, waarna we alles hebben geregeld voor de grote oversteek. Na een fijn afscheidsfeest, waren we klaar voor vertrek na 3 jaar.
Erno is hier bij toeval opgestart als zelfstandige timmerman. Hij is voorlopig wel onder de pannen tot april en daarna ziet hij wel weer. Er schijnt genoeg werk te zijn. Hij werkt met twee collega-timmermannen, die hem goed begeleiden. Daar Erno niet geleerd heeft voor timmerman, is dat natuurlijk erg prettig. Wel heeft hij onze beide huizen in Nederland verbouwd en heeft hij twee broers die een aannemersbedrijf hebben. Dus helemaal vreemd is het vak voor hem niet. Hij begint er al meer aan te wennen en heeft veel voldoening van zijn werk. En hij vind het heerlijk, dat hij zo dichtbij huis werkt.

Caroline:
Er was al een vervanger voor mij gevonden op het werk. Toch duurde het nog een jaar, voordat we de grote oversteek gingen maken en ik echt was vertrokken bij De Hypotheekadviseur. Ik wilde al lang wat anders, maar toch is het moeilijk om afscheid te nemen van je broer als werkgever. We hebben 10 jaar met elkaar mogen samenwerken, wat ons prima af ging. We konden elkaar lekker aanvullen. Dat missen we allebei wel. Onze ouders waren ook wel apetrots dat broer en zus samen werkten. We hadden op kantoor een mooi team om mee samen te werken, dus ik heb er mooie herinneringen aan.
Ik heb het hard lopen uitgevonden. Dankzij een programmatje op de MP3 rende ik 2 à 3 keer per week met mijn "coach" en muziek in mijn oortjes. Ook Erno en Rosanne liepen uiteindelijk vaak mee. Sinds ik in Canada ben, ben ik al mijn conditie weer kwijt. Door de kou en de sneeuw loop ik hier niet. En ze hebben geen indoor baan ofzo. Een volleybal club heb ik ook nog niet kunnen vinden. Wel wordt er een stuk aan de universiteit gebouwd hier, waar een indoor atletiek baan komt, dus dan kan ik weer gaan lopen. Maar dat zal van het voorjaar wel pas gaan komen. Even geduld dus.
Eenmaal in Canada was ik de laatste die een baan had gevonden, na ongeveer 26 sollicitatiebrieven de deur uit te hebben gedaan. Maar mijn geduld is beloond met de baan die ik prefereerde. Bij de Westoba bank. Gewone kantoortijden en lekker dicht bij huis.

En zo kwam het afscheidsfeest op 16 oktober. We wilden graag iedereen nog even spreken, maar dat is ons niet allemaal gelukt. Wel waren we blij dat zo veel mensen zijn langs gekomen om ons gedag te zeggen en nog een keer een borrel samen te drinken. De foto's hiervan zijn een dierbare herinnering.
De laatste weken voor het vertrek en de eerste weken na onze aankomst waren erg druk met geregel. Het was heerlijk om met zijn vieren even een paar dagen in Toronto en omgeving te vertoeven en alles te laten bezinken en er over na te kletsen. Ondertussen hebben we ons daar prima vermaakt.
Bedankt iedereen die ons in deze tijd hebben geholpen met de drukte. Ook iedereen bedankt voor alle lieve kaartjes en e-mails en de reacties op dit blog. Dat waarderen we erg.
Eenmaal hier in Canada, hadden we ook de mensen, die we een jaar eerder hadden ontmoet, tijdens onze oriëntatiereis. Deze waren er voor ons om te helpen met opstarten hier. Ook jullie allemaal bedankt hiervoor.

Nu, aan het eind van het jaar, hebben we alles weer op regel. Onderdak, Kevin heeft zijn visum, allemaal een baan, en de spulletjes zijn aangekomen uit Nederland. Kortom: we zijn gesetteled hier. Laat 2012 maar komen. Vanavond gaan we met vele andere emigranten en nog wat Canadese vrienden, bij Andre en Ingrid het jaar gezellig afsluiten en proosten op een voorspoedig 2012.

Bij deze willen wij alle lezers van ons blog ook een gezellige afsluiting van 2011 toewensen en een gezond, liefdevol, sportief, gezellig en gelukkig 2012!!! Proost allemaal!!