En de winter is daar!!!!

Afgelopen vrijdag zijn we lekker een avondje uit geweest. Eerst ergens wat gegeten na het werk en daarna naar de wedstrijd van de Wheat Kings, ijshockey, hier in de stad. Het is al de sfeer die het gezellig maakt. Alleen de vechtpartijen met de spelers onderling had er van mij wel uit gemogen. Hoewel niet iedereen het met me eens was, want sensatie was het wel. Het lijkt er trouwens op dat het een standaard onderdeel van een ijshockey wedstrijd is. Het was vrijdag de 13e. En helaas hebben ze met 5-4 verloren. Spannend was het wel. Het was een nek aan nek race. We hebben dus een mooie wedstrijd gezien.

Deze week is het dan eindelijk winter geworden hier. Met temperaturen van rond de -30º tot - 43º C. Ja, we hadden waarschijnlijk in jullie ogen al behoorlijk winter, maar het was hier minder koud dan normaal voor deze tijd van het jaar. Net als in Nederland. De temperatuur die jullie lezen op dit blog is niet de gevoelstemperatuur. En men zegt dat je die toch moet aanhouden. Want met wind er bij is de gevoelstemperatuur veel kouder. Hoe meer wind, hoe kouder. Maar, als je het mij vraagt, maakt het niks uit. Kouder dan koud kan toch niet. Of het nou -30 is of -50. Dan moet je gewoon niet naar buiten gaan. Erno begint nu iets later op het werk en gaat wat langer door, zodat hij dezelfde tijden werkt als ik, Caroline. Dan zet hij mij af voor de deur bij het werk en haalt me ook weer voor de deur op. Kevin carpoolt met zijn vriendin of met ons. Rosanne werkt 's avonds en in de weekenden en gaat met de bus heen en komt met een collega met de auto weer thuis.
Deze koude temperaturen heb je soms en dan pas je je er naar aan. Oppassen als je naar buiten gaat en niet te ver en goed aankleden. Aan de binnenkant van de voordeur staat nu het ijs aan de onderkant van het kozijn. Ik, Caroline, dacht maandag lopend (een ½ uur) vanaf het werk naar huis te gaan. ( -34º C) Maar ik had geen keuze. Een collega sommeerde mij met haar mee te gaan de auto in. Ze heeft me thuis gebracht. Mijn collega's zullen wel gedacht hebben: "Die stomme Nederlanders begrijpen niets van het weer hier". Maar ja, wij zijn niet snel uit het veld te slaan. Hier zijn ze al helemaal niet gewend om te fietsen of lopen. Zo lang je in beweging blijft, kan het lang aan. Goed aankleden en de huid goed bedekken. Naderhand hebben we er thuis wel om gelachen. Bij Kevin op het werk, vroegen ze toen (ik heb hem opgehaald) of hij de volgende dag weer op de fiets zou komen, want het zou -43º worden. Gelukkig kon hij zijn collega's gerust stellen. Ook die zullen hetzelfde gedacht hebben, als mijn collega's. Die stijfkoppige Hollanders....
Voordeel met vriesweer is dat de zon meestal schijnt. Achter het raam kijkt het dan ook heerlijk, als je naar buiten kijkt. Een hele witte wereld, een strak blauwe lucht en zonneschijn. Ik heb er geen hekel aan. Maar....ook hier kan het spoken, hoor. Sneeuwstormen enzo. Dan krijg je van die sneeuwbanken op de weg en daarvoor moet je uitkijken. Zeker buiten de stad en op de snelwegen. Want er zijn geen lantaarnpalen, zoals in Nederland. Daar kunnen ze hier niet aan beginnen met die grote afstanden. Zowel op asfaltwegen als op grevelwegen moet je uitkijken als er veel sneeuw ligt, want dan zie je het verschil niet meer tussen de weg en de berm en dan kan je zo maar vast komen te zitten. Maar wij zitten in de stad en hebben daar wel lantaarnpalen en hoeven geen grote afstanden te rijden. Om deze redenen hebben we er ook voor gekozen om in de stad te gaan wonen. Want we zijn niet gewend om met deze omstandigheden om te gaan.

Tot nu toe huren we nog steeds de woning die te koop staat. We zullen er een keer uit moeten, als het verkocht word. Maar dat zien we wel. Dan huren we iets anders voorlopig of misschien zien we een keer iets om te kopen. Dat is voor later zorg.

We horen dat in Nederland, door het uitzonderlijke weer van de laatste tijd, de sneeuwklokjes en de crocussen al bloeien en dat de narcissen en tulpen ook al een poging wagen om boven de grond te komen. Tja, dan krijg je al een voorjaarsgevoel. Nou, die hebben wij echt nog niet. En dat zal nog wel even duren ook. Hier hebben we nog steeds een wintersport gevoel. Eerdaags willen we eens gaan skiën in een weekend. Maar dan moet het iets minder koud zijn. We hebben een skigebied ongeveer een klein uur rijden van ons vandaan. Een groter gebied ligt op ongeveer 1¾ uur rijden. Dus dat is te doen op een dag.

Erno is helemaal in zijn nopjes op het werk. Ze zien het pand nu opknappen. Het grove werk is gedaan en nu zijn ze bezig met het fijne werk. Ze moeten de verdieping van top tot teen bewerken. Er zijn 5 appartementen in gemaakt. Ze moeten de vloeren doen, de wanden, de plafonds, de keukens plaatsen, de deuren afhangen en kozijnen plaatsen. Ze zijn telkens al met zijn drieëen en af en toe komt er iemand bij. Een loodgieter, electriciën, een stucadoor of schilder. Het ziet er naar uit dat Erno voorlopig nog wel bezig blijft. En met zijn collega's kan hij het ook goed vinden.

Rosanne heeft gisteren een sollicitatiegesprek gehad bij de Manitoba Public Insurance. Eind van deze week of begin volgende week hoort ze de uitslag. Het is een overheidsbaan, dus dan heb je goede voorzieningen en een goed salaris. Het is wel een tijdelijke baan, maar je moet ergens beginnen. En wie weet kom je zo ooit nog eens verder. Het zou in ieder geval weer lekker zijn om kantoortijden te werken. Nu werkt ze alleen de avonden en de weekenden. We zien haar dus nooit. En daar baalt ze zelf ook van. En ze kan ook niets in het weekend. Want de zaterdagavond en de zondag werkt ze altijd. En dat verdient hier niets extra's ten opzichte van overdag werken. Maar ze is niet de enige die heeft gesolliciteerd, dus we moeten afwachten.

Kevin heeft het naar zijn zin in de sportwinkel. Ski's waxen, fittness aparaten in elkaar zetten en afleveren bij degene die deze heeft gekocht en BMX fietsen in elkaar zetten voor de verkoop voor het voorjaar al weer. Deze winkel is ongeveer de "Kolkman" onder de fietsenwinkels. Nou ja, zeg maar de enige fietsenwinkel hier. En dat in een stad met ongeveer 47000 inwoners.

Nou, dit hoofdstuk is voor nu lang genoeg. Volgende keer weer meer.