Afgelopen zondag, 16 oktober, hebben we ons afscheidsfeest gehad. 's Middags receptie, tussendoor lekker gegeten met de ouders en 's avonds feest met genodigden, ook nog vanwege ons 25-jarig huwelijksfeest. Want die moest ook nog gevierd worden. Het is inmiddels 27 jaar, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben geprobeerd om zo veel mogelijk mensen te spreken, maar dat is niet met iedereen gelukt. Ook hebben we kaarten, mails, groeten en bezoek van mensen gehad, die we niet hadden verwacht. Dat waarderen we erg. Overweldigend, zo veel mensen die langs zijn gekomen om ons het aller beste te wensen en afscheid te nemen. Dit heeft ons goed gedaan. Bedankt allemaal voor de komst, de lieve wensen en kaarten. Hier hebben we een mooie herinnering aan.
Dit is tevens het zwaarste deel van het emigreren. Je dierbaren achter laten. Het liefst hadden we die mee genomen, uiteraard. Maar gelukkig hebben we tegenwoordig veel middelen, om elkaar te zien en te spreken. Dat verzacht het gemis een beetje.
Nu staan we dus voor ons definitieve vertrek; een nieuwe uitdaging tegemoet. Meer ruimte, natuur, schonere lucht en meer kwaliteit van leven. Dat is ons doel. Maar natuurlijk houden we ook rekening met tegenvallers. Want ook hier zijn er niet alleen positieve dingen. Zo realistisch moeten we wel zijn. Maar daar botsen we vanzelf tegenaan.
De volgende morgen hebben we, in alle rust, alle kaarten geopend en gelezen. Daarna de koffers gepakt en vroeg in de avond afscheid genomen van de familie. Dinsdagochtend vroeg, worden we weg gebracht door mijn broer naar Schiphol. Het wordt een korte nacht en tevens een lange dag, want we gaan 6 uur terug in de tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten