Terug van weg geweest

We zijn weer terug van een heerlijke 2-weekse vakantie in Nederland. De eerste terugkeer na onze emigratie, 1,5 jaar geleden. En wat was dat vreemd. Het was alsof we gewoon terug kwamen na een wat lange vakantie en dat we gewoon weer over gingen tot de orde van de dag. Morgen weer gewoon naar het werk............haha, dus niet.
Ons hele verblijf hadden we regen en was het koud, op twee dagen na. Ik dacht dat wij wel wat kou gewend waren, maar die vochtige kou is toch anders, lijkt het wel. En nu we weer terug zijn in Canada, verwachten ze in NL de hele week zon!! Nee hè, wat jammer nou.
We dachten dat het rustiger op de wegen zou zijn, vanwege de hoge werkeloosheidcijfers, maar niets was minder waar. De files zijn er nog steeds volop. En nu we er een hele tijd uit zijn geweest, merkten we dat het wel heel druk is op de weg. En wat zijn de wegen smal en overal paaltjes, drempels, rotondes en snelheidsremmers. Toen we nog in Nederland woonden, viel het ons niet op. We waren er immers aan gewend en wisten niet beter.
Ook merkten we dat er heel veel huizen opeens zonnepanelen op het dak hebben. Na wat navraag, blijkt er subsidie op te zitten. En in deze tijd van crisis, is het natuurlijk prachtig als je én kunt besparen op de kosten, én mee kan helpen aan een beter milieu.
Toen we uit Manitoba weg gingen (14 mei), was de sneeuw daar net weg, waren de bomen nog kaal en was het gras nog dor en bruin. Toen we in Holland aan kwamen, was het daar erg groen en nat.
Na onze terugkomst in Manitoba, 30 mei, was ook hier alles groen en hadden de meeste bomen bladeren. Ze hadden hier namelijk ook veel regen gehad in die weken, en soms ook wat lekkere dagen met heerlijke temperaturen, wat de natuur hier kennelijk goed heeft gedaan.
Doordat het in Holland ook lang koud is geweest, waren de tulpenvelden rijkelijk in bloei. Dat troffen we dus. De laatste tulpen waren gekopt toen we terug gingen. Meestal is het de laatste week van april dat de tulpenkleuren verdwijnen. Hadden wij even mazzel?
Ook zijn we zo gewend, zodra we de voordeur uit gaan, dat er Engels wordt gesproken. Dus we moesten er even aan wennen dat men op tv, op straat en in de winkels gewoon Nederlands spreekt. Het klonk voor ons gevoel zo vreemd.


We hadden een goed gevulde agenda voor ons verblijf. We hebben dus veel gedaan en veel mensen gesproken in die twee weken. De dagen zijn efficiënt besteed. En tussendoor een  bezoek aan Amsterdam, de Zaanse Schans, Volendam, shoppen in Haarlem, de musical "Soldaat van Oranje" bezocht en het strand. En natuurlijk hebben we onszelf heerlijk verwend met wat snacks, zoals kroketten, frikandellen, drop, hagelslag, ontbijtkoek en vis.
We hebben twee knal feesten gehad, waar iedereen mooi op terug kan kijken. Pap en mam en mijn zus en zwager straalden op hun feest, omdat de hele familie compleet was. En dan kan het ook niet stuk, toch?
Iedereen heeft ons zo verwend en heeft zo hun best gedaan om het ons naar de zin te maken, dat we met een voldaan gevoel naar huis zijn gegaan. We kunnen er weer even tegen, hoor!!! Bedankt allemaal. Dat waarderen we erg.
Ook Erno's moeder (85) was blij om ons weer even te zien. En wij haar uiteraard ook. Zij heeft in het laatste half jaar erg veel mee gemaakt, wat de gezondheid betreft. We hadden haar nieuwe huisje ook nog niet gezien, want ze is verhuisd, toen wij al in Canada zaten. Nu hebben we er een beeld bij, als ze door de telefoon iets aan ons verteld.
We hebben nog wat onderhoud aan ons huis en tuin gedaan. Deze staat namelijk nog steeds te koop. Er waren o.a. wat struiken die de winter niet hadden overleeft.

Met halve koffers en zonder veel handbagage gingen we naar NL en alles ging vol mee terug naar huis. We hebben veel kleding gekocht. Ook bleek er nog wat speelgoed niet mee verhuisd te zijn en stond nog bij oma in de kast. En ook dat kon nog mee. Ja,ja, jeugdsentiment voor de kinderen!!

En zo zijn de weken omgevlogen. Thuis hadden we nog 3 dagen om even na te genieten, foto's te bekijken en bij te komen van de reis. En dan gaan we morgen weer gewoon verder tot de orde van de dag. Er moet weer gewerkt worden.

Gelukkig is er SKYPE. Dat maakt het gemis van de familie en vrienden een stuk gemakkelijker. Van iedereen hebben we een dikke knuffel gehad, want dat is het enige wat niet via de computer kan en dan zeggen we maar weer: "tot skypes!!!"